Heimilisblaðið - 01.01.1949, Qupperneq 21

HEIMILISBLAÐIÐ
19
keri. En maðurinn, sem mig langaði til að sjá, var þarna ekki
lengur. Hann var farinn, og það var auðséð, að hinir voru ekki
lengur hræddir við mig, því meðan ég lá í glugganum, kom
lmsráðandinn út með ljósker í liendinni og sagði eittlivað við
konuna, og hún leit upp í gluggann til mín og hló.
Nóttin var hlý, og konan var ekki í neinu utan yfir kjólnum.
% sá hana nú allvel; hún var liá og vel vaxin, augun hjört og
andlitið fagurt, og ef eitthvað mátti finna að andliti hennar,
var það helzt, að það væri of reglulegt. Það var eins og nátt-
úran hefði gert hana sérstaklega vel úr garði til að mæta örðug-
leikum og mannraunum, og láta mikið að sér kveða; hún virtist
jafnvel ekki framandi liér, um miðnætti, mitt á meðal þessara
harðgerðu manna. Ég gat ímyndað mér — mér fannst ekki ómögu-
legt að ímynda sér — að undir drottningaryfirbragðinu, og bak
við hláturinn fyrirlitlega, sem hún hafði rekið upp, er hún
heyrði sögu veitingamannsins, leyndist kvenleg sál; sál, sem
ætti til barnaskap og blíðu. En slíks sáust engin merki hið ytra
— eins og hún kom mér fyrir sjónir í þetta skipti.
Ég virti hana vandlega fyrir mér; og ef segja skal sannleik-
ann, var ég innst inni feginn að sjá, að frú Cocheforét var kona
af þessu tagi. Ég var feginn, að hún skyldi hlæja eins og hún
liafði hlegið —- með hálfgerðri fyrirlitningu og ögrun; feginn
að hún var ekki lítil, viðkvæm og barnsleg kona, sem léti hug-
fallast við fyrstu örðugleikana, því ef mér tækist að framkvæma
ætlunarverk mitt, ef mér tækist að — en, svei því! Konur voru
allar hver annarri líkar, sagði ég við sjálfan mig. Hún mundi
brátt finna sér einhverja huggun.
Ég hafði gætur á þeim, þangað til hópurinn dreifðist, og frúin
gekk með einum mannanna fyrir horn gistihússins og var þar
með úr augsýn. Ég skreiddist aftur í hólið, og var í meiri vand-
ræðum en nokkru sinni áður, hvernig ég ætti að fara að þessu.
Það var auðskilið, að ég varð að komast inn í húsið, til að geta
gert eitthvað, og samkvæmt þeim upplýsingum, sem ég liafði
fengið, var þjónustufólkið tveir eða þrír gamlir karlmenn, og
álíka margar konur, þar eð frúin umgekkst mjög fáa utan heim-
ilisins, til að geta betur leynt heimsóknum manns síns. Það var
því alls ekki fráleitt, að hægt væri að grípa manninn heima
hjá sér, þótt það gæti mistekizt, ef hópur ríðandi manna færi
að lionum gegnum þorpið.
En hvernig átti ég að komast inn í húsið — hús, sem ráð-
snjallar konur gættu, og þar sem allri þeirri varúð var beitt,
sem unnandi kona getur frekast viðhaft? Það var spurningin;
og í dögun var ég enn að velta henni fyrir mér, en var ekki
nær úrlausninni en um kvöldið. Ég var feginn, þegar hirti og
ég gat farið á fætur, því ég var haldinn eftir\'æntingu og óró.
Ég hugsaði, að mér kynni að koma eitthvert ráð í liug, ef ég
kæmist undir hert loft, því ég var orðinn leiður á loftillu her-
berginu. Ég laumaðist niður stigann, og tókst að komast gegnum
Esperanto
Frh. af hls. 5.
og notkun farið liraðvaxandi.
Fyrir stríð var svo komið, að
það var kennt í allmörgum
skólum víðs vegar um lieim.
Bókmenntir á málinu jukust
hraðförum, bæði hvað snerti
þýðingar og frumsainin verk.
Alþjóðaþing og fundir voru
haldnir, þar sem Esperanto var
eina málið, sem notað var. Þar
ræddust við menn af fjölmörg-
um þjóðernum um áhugamál
sín, og þar varð aldrei vart
neinna erfiðleika af þeim sök-
um, að menn ættu örðugt með
að skilja hverjir aðra. Mikið
kaþp var lagt á að efla friðar-
vilja manna og bróðurhug ‘og
vinna á allan mögulegan hátt
gegn ófriði. Sameiginlegar hug-
sjónir esperantistanna tengdu
þá ósýnilegum böndum, enda
Iiefur samliugur þeirra jafnan
verið slíkur, ’ að. hvarvetna í
heiminum hafa esperantistar
átt vinum að mæta, þar sem
jieir hafa fyrirhitt skoðana-
bræður sína, enda jiótt þeir
hafi aldrei sézt fyrr á ævinni.
Þegar stríðið skall á, kom af
skiljanlegum ástæðum nokkur
kvrrstöðublær á hreyfinguna,
Nazistar höfðu lagt mikla
áherzlu á að útrýma alþjóða-
málinu, hannað notkun þess og
allan félagsskap esperantista,
útrýmt bókmenntum á málinu
og ofsótt forvígismcnn þess.
Þrátt fyrir það lifði hreyfingin
í hugum fólksins, og nú — er
þrældómsokinu hefur verið létt
af Jiví —- vex hreyfingunni óð-
fluga ásmegin í liinum frels-
uðu löndum. I Jieim löndum,
sem nazisminn náði ekki til,