Heimilisblaðið - 01.01.1949, Qupperneq 22

20
HEIMILISBLAÐIÐ
veitinga6tofuna, án þess að nokkur yrði mín var, en þar sváfu
allmargir menn og lirútu liástöfuni. Ytri dyrnar voru ekki læstar,
og á næsta augnabliki var ég kominn út á götu.
Þaft’ var enn svo snemmt, aft trén bar í rauðbjarmaðan morgun-
liimininn eins og dimma skugga, en þó var dagsbirtunnar mjög
skammt aft bíða. Þaft var þegar tekift aft' birta niðri á veginum.
Ég stóð vift liúsliornið — þaðan sem ég sá bæði framdyrnar og
bestbúsift — og andaði aft mér tæru loftinu, um leið og ég lit-
aftist um eftir einhverjum verksummerkjum eftir næturrölt
fólksins, og þá sá ég allt í einu eittlivað ljósleitt liggja á jörft-
inni. Það var skammt frá mér, svo ég gekk að því og tók þaft
forvitnislega upp, því ég vonaði, aft það væri bréf. Það reyndist
samt ekki vera liréf, heldur gulleitur poki, eins og þeir, sem
konur bera í barmi sínum. Hann var fullur af einhverju dufti,
sem daufan ilm lagfti af, og öðrum megin á luinn var saumaftur
upphafsstafurinn E með hvítu silki. Þetta var einn þeirra litlu,
fínlegu hluta, sem konur hafa'svo miklar mætur á.
Frú Cocbeforét hafði áreiðanlega týnt honum um nóttina. Ég
skoðafti bann í krók og kring, en stakk lionuin svo brosandi
í pyngju mína og bugsafti, að ég kynni einliverntíma og á ein-
bvern liátt aft liafa gagn af lionum. Ég haffti naumast komift'
pokanum fyrir og snúift’ niftur á götuna, til aft kynna mér um-
hverfið, er ég heyrfti marra í hurftinni, sem békk á lefturhjörum,
og á næsta augnabliki stóft' liúsráftandinn vift hlift mér, og bauft
mér ólundarlega góðan daginn.
Þaft var auftfundift, aft' bann var aftur farinn aft tortryggja
mig, því frá þessari stiindu fann hann sífellt upp á einhverju
til aft þurfa ekki aft víkja frá mér, og þannig elti liann mig til
hádegis. Þar aft auki varft lnmn stöftugt ókurteisari í framkomu
og bendingar lians augljósari, þangaft til mér var naumast mögu-
legt aft bundsa liann lengur. Um bádegisbilift, þegar bann baffti
elt mig í tuttugasta skiptift niður á götuna, gekk bann breinlega
til verks og spurfti mig ruddalega, bvort ég þarfnaftist ekki bests
míns.
— Nei, sagfti ég. Hvers vegna spyrjið þér?
Af því, sagfti bann og brosti illúftlega, aft liér er ekki sér-
lega líollt að dveljast fyrir ókunnuga.
Einmitt þaft, svarafti ég. En. sjáift þér til, landamæraloftift'
á svo vel vift mig.
Svar þetta var vel til fundift, því þegar bann setti það í sam-
band vift orð mín kvöldift áftur, gat bann varla álitift annaft, en
að ég væri andstæftingur kardínálans, og beffti mínar áslæður
til aft dveljast nærri Spáni. Áftur en liann baffti lokift’ vift aft
klóra sér í liöfðinu yfir þessu, rauf liófatak syfjulega kyrrft þorps-
götunnar, og konan, sem ég liaffti séð kvöldift áftur, reið hvat-
lega fyrir hornift og stöftvafti best sinn svo snögglega, aft vift
sjálft lá aft hann settist. Hún leit ekki á mig, en kallaði í'veit-
ingamanninn til að halda í ístaftift' fyrir sig.
liefur breyfingin aldrei fallift
niftur, þrátt fyrir margvíslega
örftugleika. Óskir maniia uin al-
þjóftlega samvinnu hafa aldrei
verift heitari en nú, þar sem
ógnir stríðsins eru liðnar hjá,
og í krafti þess liafa esperant-
istar nú tekið liöndum sainan
um allan lieim og slrengt Jiess
beit, að leggja fram alla krafta
sína, til viftgangs þessu mikils-
verfta máli. Eggja Jieir bvern
mann lögeggjan, aft kynna sér
alla málavöxtu samvizkusam-
lega, og treysta því, aft bver
sem jiað gerir, muni óhjá-
kvæmilega leggja liönd á plóg-
inn meft þeim.
T. Ó.
Fanginn
Frh. af hls. 8.
Rakel settist upp í léttivagn-
inn við liliðina á manni sín-
um, og svo óku þau á fullri
ferft áleiftis' til bæjarins.
/'HILIN bafft'i gleymt fangan-
um upp-i á loftinu, en nú
mundi bann allt í einu eftir
bununi. Hann borfði á systur
sínar meftan bann íhugaði,
bvort liann ætti aft trúa þeim
fyrir leyndarmálinu.
Heyrift J)ift, stúlkur, sagfti
bann að lokum meft öndina í
hálsinum. Þift vitið um morft-
ingjann?
Já, livaft um liann?
Ég bef lokaft bann inni
uppi á loftinu fyrir ofan gripa-
húsin!
Litlu systurnar settu upp
stór augu og spurftu bróftur
sinn í þaula. Þegar jiær höfffu
lofaft bonuni því aft' vera þög-