Heimilisblaðið - 01.01.1949, Síða 23

21
HEIMILISBLAÐIÐ
Hann fór. Meðan liann sneri að mér bakinu, laumaðist ég
hurtu og faldi mig bak við húsið. Tveir eða J>rír skuggalegir
náungar liorfðu á mig, er ég gekk niður götuna, en enginn þeirra
lireyfði sig; og innan tveggja mínútna var ég kominn út úr
þorpinu og inn á illa liirta götu, sem lá inn í skóginn og —
ef ég liafði á réttu að standa — til kastalans. Það, sem mér lá
mest á, var að finna húsið og sjá allt sem séð varð viðvíkjandi
umliverfi þess; og það var ég staðráðinn í að framkvæma, jafn-
vel þótt ég ætti á liættu að hníf yrði stungið í skrokkinn á mér.
Ég hafði varla gengið tvö hundruð skref eftir götunni, þegar
ég lieyrði hófatak á eftir mér, og ég var naumast kominn í felur,
þegar frú Coclieforét kom í ljós á götunni og reið framhjá mér.
Hún sat hest sinn tígulega, og bar með sér liugrekki hinnar
norðlenzku konu. Ég horfði á liana fara framlijá, og hélt síðan
áfram, þar eð ég var nú viss um, að ég væri á réttri leið. Þe'gar
ég hafði gengið hratt í tvær mínútur, kom ég þar að, sem tré-
brú lá yfir á. Ég gekk vfir hana, og var innan skamms kominn
út úr skóginum. Þar tók við mikið og fagurt engi, og liinum
megin við það var grashjalli, umluktur skógi á þrjá vegu. Á
hjallanum stóð grált stórhýsi úr steini, með tttrnum í hornun-
um, bröttum, háum þökum og bogadregnum svölum, eins og
svo mjög var í tízku á dögum Frans fyrsta.
Húsið var allstórt og skuggalegt að sjá. Neðsta hæð austur-
álmunnar sást ekki fyrir hávöxnu limgerði, sem virtist hafa
verið ræktað í kringum grasflöt, en fyrir framan húsið var rósa-
garður, sem lítil umhyggja virtist vera sýnd. Lægri þökin á vest-
urálmunni voru sennilega yfir hesthúsunum og korngeymslunum.
Ég nam aðeins skamma stund staðar, en ég tók eftir öllu,
og lagði á minnið, hvar gatan lægi að húsinu, og hvaða gluggar
væru líklegastir til inngöngu; síðan sneri ég við og flýtti mér
til baka. Til allrar liamingju mætti ég engum milli liússins og
þörpsins, og gat því gengið inn í gistihúsið sakleysislegur á svip-
nm eins og lamb.
Þótl ég hefði aðeins verið skamma stund fjarverandi, var þar
nú ýmislegt með öðrum hætti en fvrr. Við dyrnar voru Jirír
ókunnir menn — þrekváxnir og vel húnir vopnum. Þeir slæjit-
ust Jiarna um, rabbandi saman, og virtust vera í senn þokka-
legir og ófyrirleitnir. Nokkrir klyfjahestar stóðu bundnir fyrir
framan húsið; og liúsráðaridinn, sem áður liafði'verið ókurteis
og frekur, var nii eins og utan við sig og hálfhræddur. Ég varð
brátt var við, að einn af ókuririu mönniinum var kominn til að
færa lionum vínbirgðir, en hinir voru fararidsalar, sem ferð-
uðust með honum til öryggis. Allt voru Jietta efnamenn frá
I arbes — gildir borgarar; og ég var ekki seinn að geta mér Jiess
til, að húsráðandinn væri sem á nálum um, að ég kynni að minn-
ast á ónæðið síðastliðna nótt, og að mennirnir kvnnu að draga
;d því miður lieppilegar ályktanir.
En mér gat ekki dottið neitt gagnlegt í hug viðvíkjandi því.
ular og segja engum frá þessu
mikla leyndarmáli, sagði liann
Jieim allt ævintýrið.
Colette fór strax að gráta, en
liinar systurnar voru á sama
máli og Colin, að þau yrðu að
lijálpa fanganum lil að flýja.
Þegar Anette kallaði þau 'inn
til miðdegisverðar, settust Jiau
liljóðléga að horðinu. En strax
eftir máltíðina lilupu þau fit í
garðinn til að ráðgast saman.
Anette liafði gengið spölkorn
út á veginn, en allt í einu kom
liún þjótandi til barnanna og
kallaði, að lögreglan væri kom-
in og spyrði eftir lnisbóndan-
um.
Börnin gengu saman út að
hliðiriu. Peronelle liafði orð
fyrir þeim.
— Pahhi er ekki heima! Hún
talaði með ákveðinni röddu, en
liiin varð samt skelkuð, þegar
hún sá, liversu margir Jieir
voru. 1 fyrsta lagi voru Jiað
lögregluþjónarnir tveir, Lar-
oehe og Portier, en auk Jiess
tíu ungir menn, Matthías
mjólkurpóstur og umferðasal-
inn Jean Lihoú.
Annar lögregluþjónninn
skýrði frá því, að morðinginn
hefði sézt þar í grenndinni, og
þeir vildu fá leyfi til að rann-
saka útihúsin og bæinn.
Peronelle útskýrði með mikl-
um ákafa, að þau hefðu ekki
orðið vör við neinn morðirigja,
og Jiau kærðu sig ekkert um
að verið væri að snuðra um
híbýli þeirra. Lögregluþjónarn-
ir urðu óþolinmóðir og ætluðu
að gefa skipun um að liefja
leit að manninum, Jiegar Colin
tók málið allt í einu' í sínar
hendur.
— Við vörnum Jieim inn-