Heimilisblaðið - 01.01.1949, Síða 26

24
en liann vissi af, flaiifí það úr liendi lians þvert yfir slof-
una.
Voilá! lirópaði ég og stökk áfram, eins og ég hefði afvopnað
liann af tilviljun en ekki leikni. Næsti! Komið þið, komið þið
— vesalmenni og hugleysingjar! Ég lét nú, seni ég væri alveg
ölóður, fleygði barefli mínu frá mér beint í liópinn, greip
til þess manns, sem næstur mér stóð, og tókst á við hann.
Þeir réðust nú allir á mig í einu, bölvandi og ragnandi, og
drógu mig fram að dyrum. Vínkaupmaðurinn öskraði til kon-
unnar, að opna þær, og síðan sveifluðu þeir mér út og fram
á miðja götu. Það eina, sem ég óttaðist, var að ég yrði stung-
inn, en ég varð að eiga það á hættu, og þar sem þetta voru
mestu lieiðursmenn, er héldu, að ég væri útúr fulliir, misþyrmdu
þeir mér ekki. Ég 1á á bakinu í forinni, og logverkjaði í höfuðið;
og ég heyrði mennina skella slagbröndum fyrir liurðina.
Ég stóð á fáetur og gekk að hurðinni, til að leika hlutverk
mitt til enda; barði æðislega að dyrum og öskraði lil mannanna,
að hleypa mér inn. En þeir gerðu aðeins bróp að mér, og veit-
ingamaðurinn, sem kom út að glugganum með alblóðugt böfuðið,
skók hnefann að mér og þölvaði mér fyrir uppistandið.
Ég lét sem ég vissi ekki, livað til bragðs skyldi taka, gekk
að trjádrumb, sem lá á götunni, fáein skref frá liúsinu, og sett-
ist á hann, til að bíða frekari framvindu atburðanna. Ég var
litlu betur til reika en andstæðingur minn, því föt mín voru
rifin, andlitið blóðugt, batturinn týndur og ég allur grútskít-
ugur. Það var farið að rigna, og rennvotar greinar trjánna bærð-
ust yfir böfði mér. Vindurinn var á sunnan, þaðan, sem hann
er kaldastur. Mér var orðið kalt og farið að þyngja í skapi. Ef
áform mitt mistækist, hefði ég fleygt frá mér húsnæði til einskis
gagns, og þar að auki yrði með öllu ómögulegt að komasl
lengra í framkvæmd viðfangsefnisins. Það var ekki gott að vita,
hvern endi þetta fengi.
En að lokum skeði það sem ég hafði vænzt eftir. Dyrnar opn-
uðust lítið eitt, og maður kom bljóðlega út um þær; síðan var
þeim tafarlaust lokað að baki hans og slagbröndunum skotið
fyrir aftnr. Hann stóð stundarkorn á þröskuldinum og skimaði
út í myrkrið, eins og liann byggist við, að á sig. vrði ráðizt. En
þegar hann sá, að ekkert slíkt var á döfinni, og kvrrð hvíldi
yfir öllu, gekk hann af stað hægum skrefum niður götuna —
í áttina til kastalans.
Ég lét nokkrar mínútur líða, en liélt svo á eftir honum. Ég
fann stíginn fyrirbafnarlaust, en þegar ég var kominn út í skóg-
inn, var myrkrið svo svart, að ég villtist strax út af stígnum,
og reif fötin mín á þyrnum, og missti tuttugu sinnum stjórn
á mér áður en ég fann stíginn aftur. Samt komst ég að lokum
að brúnni, og sá þá Jjós framundan mér. Það var auðvelt, að
stefna beint á það, yfir engið og grashjallann, en þegar ég kom
að dyrunum, og liafði barið á þær, var ég orðinn svo tittaug-
HEIMILISBLAÐIÐ
skyrtu ásamt finim börnum,
sem voru liarla illa til reika.
En þegar leikarinn liafði út-
skýrt alla málavexti í ræðu,
sem liann flutti, lireyttist undr-
un manna í báværa kæti.
Andri og Rakel böfðu sig lítt
í framnii. Þau blygðuðust sín
fyrir framferði barna sinna.
Þegar móttökuatliöfninni var
lokið tókst Rakel að ná tali af
Rupert, og bauð liún lionum
að dvelja á lieimili sínu í
nokkra daga. Hann þakkaði
Jienni þelta góða lioð og sagð-
ist einmitt liafa Jiörf fvrir hvíld
á friðsælum stað. Þegar Rakel
fylgdi Jeikaranum út í vagn-
inn, fannst lienni sem liún
lieyrði fagnaðarlæti áliorfend-
anna yfir leikriti mannsins
liennar . . .
CjlÐAN var ekið beimleiðis í
kuli kvöldsins. Andri og
Rakel og elztu telpurnar sátu
í léttivagninum, en Rupert kom
á eftir í mjólkurvagninum
ásamt Colin og Colette. Þau
óku inn í rökkur sumarkvölds-
ins meðfram ilmandi lirísgerði
og villtum rósum og framhjá
silfurtærum uppsprettum.
í fjarlægð lieyrðist niður
hafsins. Og þegar hrísgerðið
lækkaði gátu þau séð það —
langt fyrir neðan. Hafmeyjarn-
ar höfðu sett hvítu lrestana
sína í hestliús undir klettunum,
og öldurnar höfðu tekið á sig
náðir undir rósTauðum skýjurn.
Hjá trjánnm mátti sjá langa,
fjólubláa skugga. Þar var ör-
uggur felustaður fyrir tröll og
álfa. Yfir smávötnum og tjörn-
um lá örfín slæða af grænu sefi.
Þar var gott fyrir liuldumeyj-
arnar að dansa.