Heimilisblaðið - 01.01.1949, Blaðsíða 31

HEIMILISBLAÐIÐ
29
opnar, og Louis stóð' li já fleti mínu, skönimustulegur á svipinn,
með vínbikar í hendinni og brauð og ávexti á diski.
— Vill berrann vera svo góð'ur að koma á fætur? sagði hann.
Klukkan er orðin átta.
— Fúslega, svaraði ég með beiskju í röddinni, fvrst dyrnar
eru ekki lengur aflæstar.
Hann roðnaði. — Það var yfirsjón, stamaði hann. Clon er
vanur að læsa dyrunum, og hann gerði það í ógáti, þar sem
bann mundi ekki eftir, að neinn væri ----------
— Inni í því, sagði ég þurrlega.
— Það var einmitt það, berra minn.
— Hm! svaraði ég. Ég er ekki viss um, hvort frú de Coclie-
forét gætist vel að slíkri yfirsjón, ef bún frétti af lienni!
— Ef herrann vildi vera svo góður, að' — — —
— Nefna það ekki, vinur minn? svaraði ég, og leit á hann
með þýðingarmiklu augnaráði, um leið og ég stóð upp. Nei,
ég skal ekki gera það. En það má ekki koma fyrir aftur.
Ég sá, að þessi maður var ekki af sarna sauðahúsi og Clon.
Framkoma bans bar vott um, að hann liefði verið heimilisþjónn
og þar eð' liann var hvorki haldinn ótta né kvíða fyrir aðsteðj-
andi báska, blygðaðist bann sín fyrir framkomu sína. Hann
tók að hagræða fötum mínum, leit í kringum sig í herberginu
með vanþóknunarsvip, og tautaði eitthvað um að búsgögnin úr
aðalherbergjunum liefðu verið flutt burtu.
— Herra de Cocbeforét er h’klega ekki heima, sagði ég um
leið og ég tók til að klæða mig.
— Mestu líkur til að bann komi ekki heim fyrst um sinn,
svaraði maðurinn kæruleysislega, og yppti öxlum. Herrann lief-
ur sjálfsagt heyrt, að bann á við örðugleika að stríða. Meðan
svo sténdur á, er heimilisfólkið dapurt í bragði og beygt, svo
að herránn verður að sjá í gegnum fingur með margt, ef bann
ætlar að dveljast bér. Frúin umgengst enga, og vegunum er illa
lialdið við, og gestir fáir.
— Þegar ljónið veiktist, bættu sjakalarnir að fylgja því eftir,
sagði ég.
Louis kinkaði kolli. — Það er satt, sagði liann blátt áfram.
Ég tók eftir, að liann reyndi ekki að trana fram sínum eigin
verðleikum, og ég sannfærðisl um, að hann væri einn þeirra
tryggðatrölla, sem mér þykir manna mesl til koma. Ég spurði
bann að binu og þessu með gætni, og komst að því, að bann,
Clon og gamall maður, sem bafði herbergi yfir hesthúsinu,
voru einu karlmennirnir, sem eftir voru af þjónustufólkinu,
sent eitt sinn liafði þó verið svo fjölmennt. Á kvenliöndina voru
aðeins frúin, mágkona liennar, og þrjár aðrar konur.
Ég var góða stund að dytta að fatnaði mínum, svo ég beld,
að klukkan bafi verið langt gengin níu, þegar ég gekk út úr
þessu skuggalega herbergi mínu. Louis beið eftir mér í gang-
ínum, og bann sagði mér, að frú de Cocheforét og ungfrúin
bef misboðið ykkur báðum.
Getið þið nokkurntíma fyrir-
gefið mér?
Eiríkur lyfti lienni blíð’lega
upp.
— J á, eins og við höfum báð-
ir elskað þig, Iivor á sinn bátt.
— Eiríkur! mælti hún vand-
ræðalega. Það varst alltaf þú,
sem ég sá síðustu árin.
— Hvað á ég að bíða lengi
ennþá?
Hún sneri að honum tárvotu
andlitinu.
— Taktu mig með þér. Hjálp-
aðu mér að eyða öllu myrkr-
inu úr sál minni, er hefur ríkt
þar um fjölda mörg ár. Farðu
með mig út í heiminn, þar sem
lífið bíður okkar!
Hann þrýsti henni að sér og
hvíslaði í eyra hennar:
— Þú hefur ávallt verið efst
í huga mér, og þú ert vissu-
lega þess virði að ég skyldi bíða
þín, vina mín!
Antabus —
Frh. af hls. 15.
Hald rak í rogastanz. — Hvað
segirðu? Já, þetta var sannar-
lega merkilegt, því að það fór
nákvæmlega eins fyrir mér á
laugardaginn! Ég varð einnig
rauður í andliti og seldi upp!
Vísindamennirnir íliuguðu
þetta furðulega atvik í marga
daga. Þeir skiptu á milli sín
í rannsóknarstofunni Iiálfri
flösku af áfengi, rétt eins og
þeir væru orðnir drykkjumenn
og gætu ekki verið án áfengis.
En áhrifin létu ekki standa á
sér. Þeir urð'u eldrauðir í and-