Heimilisblaðið - 01.07.1952, Page 6

114
Var land þetta einkar hlýlegt
og laðandi í morgunkyrrð-
inni. Dögg var á jörðu, svo
að grös og jurtir virtust alsett
glitrandi perlum. — Allt í
einu sé ég hvar mórauður
villirefur kemur labbandi í
hægðum sínum milli runn-
anna. Hann litur rannsakandi
augum til beggja hliða og fer
að öllu gætilega. En rétt í
sömu andránni verður hann
mín var og þýtur, eins og
kólfi væri skotið, til baka og
er þegar horfinn mér úr aug-
sýn. Hið vitra dýr var ekki
lengi að átta sig á hverrihugs-
anlegri, aðsteðjandi hættu, og
forða sér í tæka tíð.
Eins og áður er getið, er
Rangá allvatnsmikil, og er því
sakir straumhörku örðug yf-
irferðar gangandi manni. Samt
er hún væð á stöku stað. En
vegna ókunnugleika verð ég
að leita nokkuð fyrir mér að
öruggu vaði. Loks sé ég stað,
sem mér lízt sæmilega á til
yfirferðar, fer úr skóm og
sokkum og veð út í ána.
Vatnið er svellkalt, en aðeins
rúmlega hnédjúpt. Rennur áin
þarna í flughalla og er svo
straumhörð, að ég verð að
gæta allrar varúðar. En yfir
kemst ég samt klakklaust og
held nú förinni áfram, án
frekari tafar. — Framundan
eru tvær litlar skógartorfur,
eins og vinjar í eyðimörku.
Eru þær sýnilega síðustu leif-
ar af meiri háttar skógi, sem
eyðandi öfl hafa smám sam-
an unnið á.
Er ég nálgast skógartorfur
þessar, berst skyndilega und-
urfagur söngur að eyrum mér.
Einhvers staðar í limi trjánna
er sólskríkja og það er söng-
rödd hennar, sem hljómar hér
svo fagurlega í hinu kyrrláta
umhverfi, að ég nem ósjálfrátt
staðar og hlýði hugfanginn á
þá heillandi tóna. Það er tak-
markalaus hamingja fólgin í
þessari rödd, hamingja, sem
ekkert andstreymi megnar að
varpa skugga sínum á.
Með lotningu legg ég leið
mína gegnum trjálundi þessa,
sem á einhvern undraverðan
hátt hafa staðið af sér áhlaup
hinna eyðandi afla. Og nú
taka við víðáttumiklar, gróð-
ursnauðar hæðir, og held ég
austureftir þeim og er þá
bráðlega kominn að vestur-
takmörkum hraunflákanna,
sem umlykja Heklu á alla
vegu. Er hraunið þarna (Næf-
urholtshraun) mjög úfið og
ferlegt ásýndum. Brúnir þess
eru víða furðulega háar og
sýna ljóslega hvílík undra-
býsn af hrauhmagni hér er
um að ræða. Þetta mikla ap-
alhraun rann 1845. — Yfir
að líta eru hraunbreiðurnar
áþekkar úfnum sjó og það
leynir sér ekki, að þær muni
vera allt annað en þægilegar
yfirferðar.
Hraunflóðin frá síðastagosi,
sem hafa flætt yfir hin eldri
á stórum svæðum, blasa nú
við mér einkar vel. Stinga þau
greinilega í stúf við . eldri
hraunin, sakir þess, hve al-
gerlega þau eru gróðurlaus.
Þau eru eðlilega allmiklu
dekkri og hrikalegri en hin,
sem eldri eru, og mosagróð-
urinn hefur náð að setja svip
sinn á.
Þessi nýju hraun mynda
mikla hraunfláka, er teygjast
HEIMILISBLAÐIP
í ýmsar áttir út frá fjallsösd
inni að suðvestan. Þaðan val
rauðglóandi hraunkvikan fraö|
í síbreytilegum kvíslum 1
fyrra sumar og allan síðast
liðinn vetur, unz eldaeðaf
fjallsins þurru að fullu unl
sumarmál. Voru eldkvísla1'
þessar næsta einkennileg31
útlits á hinum myrku vetrai'
nóttum og fagrar mjög, eltlS
og rauðagull á að líta.
Ég held nú förinni áfraU1
inn með vesturjaðri hrauu
storkunnar, því ætlun mín el
að komast til uppgöngu 3
eldfjallið sjálft, eins og áðuf
er minnzt á. — En von rnu1
um að það megi heppnast fe’
nú sídofnandi, því að þok3
grúfir stöðugt yfir háfjalhnu
og er jafnvel meiri en áður>
enda eru skýjadrög himinsins
tekin að aukast að nýju
spáir það vissulega engu góðu
um lokaþátt ferðarinnar. I50
þykir mér ástæðulaust
halda eigi lengra, því sV°
virðist mér sem landið fram
undan muni búa yfir marg
víslegum leyndardómum, er
nokkurs kunni að vera urn
vert að kynnast nánar.
Eftir því sem lengra kem
ur inn með hraunhafinu, veið
ur auðnarsvipur umhverfislIlS
stöðugt áhrifameiri. Hinar
grösugu víðlendur Landsved
arinnar, með bændabýluuU111
hugþekku, þar sem ferðamað
urinn finnur ætíð, að hann
er velkominn, eru algerleg3
horfnar mér sjónum. Dauða
þögn grúfir yfir öllu. Til hmgrl
handar við mig, handan vl
hraunbreiðurnar, rís Hekla’
og eru hlíðar hennar tróHs
legar mjög í slíkri nálmg^'