Heimilisblaðið - 01.07.1952, Side 7

115
^EIMILISBLAÐIÐ
annars vegar eru víðáttu-
^klar, naktar hæðir, sem
allt frekara útsýni þeim
megin. I slíku umhverfi
^'amma ég áfram langan
^ma, að mér finnst, og spor
^m hverfa jafnharðan í veg-
Wsa auðnina. — Hraunbreið-
^Uar meðfram Hekluhlíðum
Vlrðast firnamiklar ummáls,
í ljósi þeirrar staðreyndar
ég betur en nokkru sinni
Vl'r hvílíkt undrafjall Hekla
6v 1 raun og veru. Allt það
Wurlega efnismagn, sem þurft
emr til að skapa þessi hraun,
uPp úr gígum hennar hafa
°mið, allar þær ótölulegu
Hljónir smálesta af föstu
6ígi, klettum og klettaborg-
er mynda hraunin, hafa
sinn verið glóandi berg-
'*a einhvers staðar í afkim-
^11 jarðskorpunnar undir
6klu, sem fyrir áhrif ein-
Verra lítt skiljanlegra ofur-
hefur brotið sér leið upp
ijallinu, eða rótum þess,
dætt út frá því til allra
iða. Mér fær ekki dulizt, að
efta kalda, stirðnaða hraun-
> sem við mér blasir, er
^draland, sem dylur í skauti
lílU ógnþrungna leyndardóma,
veitast mun örðugt að
®agnrýna. — Allt þetta renn-
. upp fyrir mér á leið minni
jv^með Hekluhraunum, í full-
0lúuari mynd en áður, og
°ur mér ærið umhugsunar-
^ h þar til nýtt sjónarsvið
^íegUr að sér athygli mína.
>, eg þá kominn andspænis
U-Heklu, bungunni miklu,
skagar út úr norðvestur-
aðalfjallsins. Þarna
I í°kkar hraunhafið skyndi-
Eru þar allmargir mó-
■ : \
Séra Jónmundur Halldórsson
A NEBÓTINDI ELLINNAR
Frá auSnar ellitindi
oss fagurt viðhorf skín,
og unaSsorS vér heyrum,
svo allur kvíSi dvín.
I elli-þögn oss ómar
svo ástrík föSur-rödd,
svo hlý og sterk og heilög,
aS lijörtun verSa glödd:
>■% þinn GuS, er meS þér,
óttalaus því ver.
Ur hrelling, myrkri og harmi
mín hönd í Ijós þig her.
MeS liœgri hendi styrkri
ég hjálpa þér og styS.
/ ást og umsjá minni
þú eignast hjartans friS“.
Framundan er frelsi,
fögnuSur og náS
aumum, ellihrumum,
sem orS fái ekki skráS.
í lífsins Ijúfu straumum
þar lifnar orka og þor.
Þar mætir mannlífs draumum
hiS milda himins vor.
Syndugum og sjúkum
þar sæla og lækning fœst,
og máttarnaumum máttur
og mein fá öll þar bætzt.
Og allt, sem liér oss amar
og eykur táraföll,
þar finnum vér ei framar
í friSarkonungs höll.
GuS bregzt ei sínum börnum,
liann blessar þau meS náS.
Og heldur sáttmál, samiS,
og Sonar blóSi skráiS.
Þá œska og elli hnígur,
og endar jarSlífs þraut,
sœl og frelsuS svífur
sál í Drottins skaut.
Ó, lál því sál mín eigi,
þig angra jarSlífs kjör.
Á helgum lieiSursdegi
þá hráSar þráSri för
í lífs og Ijóssins heima,
í Lambsins sœlu og dýrS,
og þar um eilífS alla
meS áslvin þínum býrS.
bergshnúkar, sem ég áætla að
vera muni svonefndir Suð-
urbjallar, og geng ég upp á
einn þeirra.
Þegar upp á hnúkinn kem-
ur, opnast mikið og fagurt
útsýni til öræfanna, allt inn
að Hofsjökli. Á því sjónar-
sviði eru Kerlingarfjöll, með
öllum sínum einkennilegu,
snæviþöktu tindum, langsam-
lega tilkomumest. Upp úr
bláma norðursins rísa þau,
eins og ævarandi tákn þeirrar
einmanalegu regintignar, sem
íslenzku öræfin eru gædd.
Austan Kerlingarfjalla teygj-
ast hvítar blikur upp fyrir
sjóndeildarhring, svo að
fannahvel Hofsjökuls verður
naumast aðgreint. I norðvestri
og vestri getur að líta ótal
fjöll, margvísleg að formi og
lögun, og yrði langt mál að