Heimilisblaðið - 01.07.1952, Síða 11

119
Heimilisblaðið
liðna ævi sína og endurlifði í
^uganum örðug æskuárin,
^inntist kvenna, sem hann
hafði ekki getað nálgazt. Það
fólst hefnd í sérgæðingshætti
i'ans, mannfælni í ruddaskap
^ansi Það var varla hægt að
^alla tilfinningar hans göf-
ugar.
Göfugar? hugsaði hann. Ég
er farinn að gefa mig á vald
Hgkúrulegum hugsunum.
i^aður verður að vera harð-
Ur- I ástinni undirokast sá,
Sem ekki undirokar sjálfur.
^n, samt sem áður, kannske
^nmdi það létta undir með
*nanni að láta stundum und-
an, að vera einhverntíma sá
Veikari, að reyna að verða
^amingjusamur með þvi að
&era aðra hamingjusama.
Það leið nú sífellt lengra á
^nilli þess sem hann heyrði
^ilana aka framhjá á leiðinni
^6im í bílskúra sína. Reyna
a^ verða hamingjusamur með
bá að gera aðra hamingju-
sama? Gat hann það ekki?
Hver hafði dæmt hann til þess
að vera grimmur? Hafði hver
^nanneskja ekki rétt til þess,
^vaða augnablik sem var, að
^Vrja nýtt líf? Og gat hann
fuudið sér betri mótleikara í
^essu nýja hlutverki en Ir-
eUe? Irene, sem snart svo við-
,®ma strengi í brjósti hans
1 eina samkvæmiskjólnum
SlUum, stoppuðu sokkunum og
siifnu kápunni. Irene, sem var
Sv° falleg og svo fátæk. Svo
erlát í fátækt sinni. Hvað
eftir annað hafði hann komið
henni, þar sem hún var að
Jalpa rússneskum stúdentum,
Sem voru ennþá fátækari en
og mundu hafa soltið til
bana, ef hennar hefði ekki
notið við. Hún varð að vinna
í búð sex daga í viku, hún,
sem fyrir byltinguna hafði al-
izt upp á þann hátt, sem hæf-
ir dætrum höfðingja. Hún
minntist aldrei á það . . . hún
Irene . . . Hvernig hafði hann
getað neitað henni um þessa
barnslegu skemmtun þetta
kvöld, sem hún átti frí?
Nú ók síðasti strætisvagn-
inn framhjá með miklum dyn,
svo að gluggarúðurnar glömr-
uðu við. Nú mundu engin
fleiri hljóð rjúfa kyrrláta
framrás næturinnar.
Bernard reyndi að sofna,
þreyttur á sjálfum sér. Allt
í einu fann hann djúpa kyrrð
umlykja sig. Hann hafði tek-
ið ákvörðun. Hann ætlaði að
helga líf sitt því að gera Irene
hamingjusama. Hann ætlaði
að verða viðkvæmur, greið-
vikinn, undirgefinn vinur
hennar. Já, blátt áfram
undirgefinn. Þessi ákvörðun
fyllti hann slíkri rósemi, að
hann sofnaði næstum því
strax.
EGAR hann vaknaði um
morguninn, fann hann sig
vera gagntekinn hamingju.
Hann reis á fætur og söng
meðan hann klæddi sig, en
það hafði hann ekki gert síð-
an hann var drengur. í kvöld,
hugsaði hann, skal ég fara til
Irene og biðja hana fyrirgefn-
ingar.
Hann var að hnýta á sig
hálsbindið, þegar síminn
hringdi.
— Halló, sagði syngjandi
rödd Irenes. Ert það þú, Bern-
ard? Heyrðu . . . ég gat ekki
sofið í nótt. Ég hafði svo mik-
ið samvizkubit . . . Ég kom
svo hræðilega illa fram við
þig í gærkvöldi . . . Þú verð-
ur að fyrirgefa mér. Ég veit
ekki, hvað hljóp í mig . . .
— Þvert á móti, það var
ég, sem . . . sagði hann. Ég
hef svarið það, Irene, í alla
nótt, að ég skuli breyta um
framkomu.
— Ertu alveg frá þér? sagði
hún. Þú átt alls ekki að
breyta um framkomu! Nei!
Það er einmitt þetta, sem
manni geðjast svo vel að í
fari þínu, Bernard, einmitt
þessir duttlungar, þessi
heimtufrekja þin, alveg eins
og hjá barni, sem spillt hefur
verið með eftirlæti . . . Það
er svo gott að umgangast
mann, sem neyðir mann til
að fórna sér . . . Ég ætlaði
að segja þér, að ég á frí í
kvöld, og að ég ætla ekki að
neyða þig á neina skemmtun.
Þú mátt ráða, ég geri það sem
þú vilt . . .
Bernard hristi höfuðið
þunglyndislega um leið og
hann lagði frá sér símatólið.