Heimilisblaðið - 01.07.1952, Page 12

120
HEIMILISBLAÐIP
Hugleiðing
jlutt vifí guðsþjónustu á 17. júní-hátí'8
r/ð Vatnsleysu í Biskupstungum
af Einari Sigurfinnssyni
Ó, Guð vors lands, ó, lands vor Guð,
vér lifum sem blaktandi,
blaktandi strá.
Vér deyjbm ef þú ert ei
Ijós það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá.
Vert þú hvern morgun vort
ljúfasta líf,
vor leiðtogi í daganna þraut
og á kveldin vor himneska
hvíld og vor hlíf,
vor hertogi á þjóðlífsins braut.
Ég hef augu mín til fjall-
anna. Hvaðan kemur
mér hjálp ? Hjálp mín
kemur frá Drottni, skap-
ara himins og jarðar.
(Sálm. 121, 1—2).
hefja huga og augu til
fjallanna fögru er hollt og
hressandi hverju mannsbarni.
Þar er að sjá tign og fegurð
og margar dýrðlegar myndir.
Þar situr fjallkonan í tignar-
stóli og horfir yfir breiðar
byggðir. Þar eru snjóskaflar á
víð og dreif, enda þótt sól skíni
á þá langa nóttlausa daga. Þar
er að sjá jökultjöldin breiðu
og bungumynduðu, skjöldu
hins alríkjandi vetrar. Þar er
og að sjá auðnir og öræfi. Og
ógnir eldfjalla, sem öðru
hverju og fyrirvaralaust spúa
eldi og eimyrju yfir landið, hót-
andi tortímingu og dauða öllu
lífi, sem nálægt er.
Við skoðun slíkra mynda er
mannsbarnið smátt og kraftar
þess harla litlir. Já, við skoð-
un og hugleiðing þess háa og
stóra, þess tignarfagra og óg-
urlega, er smæð mannanna
barna svo mikil og vanmáttur
svo tilfinnanlegur, að auðmýkt
hjartans knýr fram andvarpið:
Hvaðan kemur mér hjálp, og
svarið kemur skjótt og skýrt:
Hjálpin kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar. Því
skal það upphaf og endir og
helzta markmið hátíðar vorrar
í dag, að hefja hugann til hæða,
hvaðan hjálpin kemur, til hans,
Drottins himnanna, ,,sem gaf
oss landið og lífsins kosta val“.
Með lofgjörð og tilbeiðslu
skulum vér á þessum helga
hátíðisdegi nálgast „Guð vors
lands“, Drottin vorn og skap-
ara, hjálpara vorn og huggara.
Tjá honum þakkir vorar fyrir
allar hans mörgu gjafir og
biðja hann um hjálp og leið-
sögn á þeirri vandförnu leið
sem framundan er.
I dag eru liðin átta ár frá því,
að því var lýst yfir frá Lög-
bergi við öxará, að ísland væri
aftur sjálfstætt og fullvalda
ríki. Lýðveldið forna væri end-
urreist. Þá var þjóðin einhuga
og í fullkominni hrifningu
haldin hátíð á helgasta stað
þjóðar vorrar.
Þá var klukkum hringt í öll'
um kirkjum landsins. Og
hljómar þeirra bárust mib1
fjalls og fjöru til merkis 11111 ’
að honum, skapara vorum
Drottni, væri stundin helguð
og framtíð hins unga ríkis fab
in forsjón hans.
Og hljómar klukknanna og
hrifning hátíðardagsins endur'
ómaði í hjörtum landsmanna
í höll og hreysi, hjá barninu og
gamalmenninu. Og hrifning111
knúði fram heit, óskir og ásetn'
ing. um ótrauða starfsemi anda
og handa, svo að fegurstu hug'
sjónir frelsisins mættu rætast-
Hvernig eða hvað vel þesS1
heit hafa verið haldin ætla ég
ekki að ræða um að þessu
sinni, en óneitanlega hefur ýu1'
islegt snúizt á aðra lund ®n
ætla hefði mátt og æskilög^
væri. Og ekki er hægt að segja’
að þjóðareining sé fullkomleg3
ríkjandi. Að minnsta kosti e^
dæma skal eftir orðbragð1
þeirra manna, sem mest lata
þjóðmálin til sín taka.
Og full þörf er á að stand3
vel á verði, svo að ekki rofn1
skörð í sjálfstæði vort, því aUg'
ljóst er að nokkrar hættur
steðja að því úr ýmsum áttum-
Svo er og um þjóðerni vort og
feðratungu. Þar er um all-al'
varlega hættu að ræða vegna
sambýlis við erlent setulið °g
mjög aukin samskipti við er'
lendar þjóðir. Að hámla á mót1
þeim hættum, sem hér hefur
verið minnzt á, er ærið vei’k'
efni allra hugsandi mann8,
Allra sannra íslendinga.
Hefjum augu vor til fja^'
anna og skoðum fegurð þeirra’