Heimilisblaðið - 01.07.1952, Síða 13

Heimilisblaðið
121
Minnumst þess, að þau eru hin
sornu og fyrr. Þau eru ennþá:
„Ennisbjört x heiðisbláma“.
þá minnumst vér þess, að
bessi fold, sem ber þenna tign-
arsvip, þessi f jalladrottning, er:
nMóðir vor kær“, sem oss ber
að elska og virða öllu öðru
fremur.
Og þegar þráin vaknar hjá
°ss til að vinna að heill og hag-
sæld, fegrun og framförum
^ands og þjóðar, þá minnumst
tess, að hjálpin kemur frá
^ottni, skapara himins og
Jarðar; að án hans hjálpar get-
bm vér ekki neitt.
“An Guðs hjálpar er allt vort traust
°stöðugt, veikt og hjálparlaust”.
Á þessum hátíðisdegi blaktir
^Varvetna við hún vor fagri
kjóðfáni. Hann er það tákn
fhllveldis og frelsis, sem öllum
^er að virða og veita lotningu.
^ánalitirnir þrír skulu minna
a þá þrjá undirstöðusteina, sem
bjóðfélagið byggist á: Frelsi,
iafnrétti og bræðralag og
6lnnig á höfuðdyggðir kristins
'Aanns, sem einnig eru þrjár,
k- e. trú, von og kærleikur.
l*etta heilaga tákn, þessi
°nietanlegi kjörgripur okkar
btla og unga fullvalda ríkis
^faktir nú hér yfir þessu fé-
^agsheimili. Þegar blærinn
b^eiðir út þessa fögru blæju
j^á hneigjum vér huga og höfuð
* fotning og bæn. Lotning fyr-
lr tign og fegurð heiðblámans,
Atjallarfaldarins og roða him-
ltlsins, sem við sólarris og sól-
®rjag skreyta himinskýin og
f bessum árstíma renna saman
1 eitt.
Og þegar línan, sem fáninn
er dreginn upp með, slær sín
mjúku högg við stöngina, þá
finnst oss það vera hjartaslög
þjóðarinnar, slög vorra eigin
hjartna og allra annarra lands-
ins barna, sem renna saman
í samræmdan takt fyrir vort
kæra föðurland. Og bænarorð-
in brjótast fram af huga og
munni:
„O, Guð, ó, Guð, vér föllum fram
og fórnum þér brennandi,
brennandi sál“.
Og vér biðjum af alhug
Drottin að blessa land vort
og þjóð. Vér biðjum hann,
Drottin himnanna, um heill
og hamingju, blessun og hag-
sæld til handa hverju barni
ættjarðar vorrar. Að við öll
mættum fara vaxandi og batn-
andi og æ fúsari að temja oss
kristilegar dyggðir í trú og
kærleika.
Hinn tvöfaldi kross, sem gef-
ur fána vorum fagran blæ, er
oss einnig tákn og minning
þess mesta kærleika, sem birzt
hefur á þessari jörð, tákn og
minning þess, er frelsari vor
og Drottinn Jesús Kristur stað-
festi kenningu sína með því
að líða kvalafullan dauða á
krossins tré, og fórna þannig
sjálfum sér til frelsis syndug-
um jarðarbörnum. Með kross-
dauða sínum staðfesti hann og
undirstrikaði með sínu eigin
blóði kenninguna um, að svo
elskaði Guð heiminn, að hann
gaf sinn eingetinn son, til þess
að hver, sem á hann trúir, glat-
ist ekki, heldur hafi eilíft líf.
Krossmerkið er þannig sig-
urmerki Drottins, sigurmerki
kirkju Krists, sigurmerki hvers
kristins manns, sem tileinkar
sér og vill taka á móti náð
Guðs fyrir Jesúm Krist. Kross-
merki fánans er einnig tákn
þess, að þegar örðugleikar og
mótlæti sækja oss heim og
vilja buga þrek og þor, þá er
bezta, já, eina ráðið, að horfa
hátt, að hefja augu til fjall-
anna, til himins hæða. Og
hjálpin kemur frá skapara vor-
um.
I helgri hrifning hyllum vér
nú fána vorn og þar með vor
heilögu þjóðarvé. Heilög heit
hreyfa sér í brjóstum vorum,
en kjarkinn brestur til að inna
þau opinbert. En verum
óhrædd. Ef heill er hugur er
óhætt heit að inna, því hjálpin
kemur frá Drottni, skapara
vorum. Hvert heit, hver ásetn-
ingur, sem unnið er í nafni
hans kemst áleiðis, verður til
gæfu og blessunar á einhvern
hátt. Orð Drottins stendur
stöðugt; hans heit bregðast
ekki. Hans hjálp er vís hverj-
um þeim, sem af alhug leitar
hennar. Hann gleymir ekki
smábörnunum, heldur tekur
þau í faðm sinn, þeim til ei-
lífrar blessunar.
Hann, Drottinn himnanna,
gleymir ekki heldur minnstu
þjóðinni, þó að út við yzta haf
búi, heldur mun blessa hana
ríkulega, aðeins ef fólkið þorir
og vill treysta honum og hlýða
boðum hans. Mxmum það, að:
„Sú þjóð, sem við gæfu og
gengi vill búa,
á Guð sinn og land sitt skal trúa“.
Algóður Guð gefi oss öllum
náð til lifandi trúar í Jesú
nafni. Amen.