Heimilisblaðið - 01.07.1952, Qupperneq 18

126
------------------------1
HEFND FANGANS
Framhaldssaga eftir Max Brand
HANN var sem á nálum, og
sjáöldur hans þöndust út,
þegar hann horfði til dyranna og
glugganna. Hann sá ekki fyrirlitn-
ingarsvipinn, sem Dangerfield
reyndi að dylja undir grímu sam-
úðar og vingjarnleika.
— Hafið þér sett mann við
þessar dyr? spurði Jerry. Og við
þessar ?
— Já!
— Og við þessar?
— Þessar liggja niður í kjall-
arann. Hann fer ekki þá leið.
— Það er sama hvað þér gerið,
hann kemur! sagði Wendell og neri
hendur sínar. Ég hélt, að mér
mundi takast að stöðva hann. Gest-
gjafinn gerði mér aðvart á réttum
tíma. Ég hafði þrjá örugga menn
á verði. Ég símaði til þeirra hin-
um megin götunnar eftir frekari
aðstoð, og þá heyrði ég fótatak
á tröppunum — fótatak á tröpp-
unum . . .
Hann var með grátstafinn í
kverkunum.
— Ég hljóp að hakdyrunum og
stökk niður tröppurnar. Ég læsti
eldhúshurðinni á eftir mér, þaut
yfir garðinn og út á götuna, en
á leiðinni leit ég við og sá
skugga bregða fyrir hjá eldhús-
glugganum. Ég sá hest á götunni.
Ég stanzaði ekki til að spyrja,
hver ætti hann. Ég stökk á bak
og þakkaði Guði fyrir. Svo hélt ég
niður í bæinn.
En það dró saman á milli okkar.
Ég varð að fara stytztu leið. Hann
var á hælum mér á villihesti.
Ég fór út úr bænum. Til allrar
hamingju gat hestur minn stokkið.
Ég lét hann stökkva yfir girðing-
una og út á akrana. Ég sá hann
ekki að baki mér, og ég ákvað
að ríða hringinn og aftur til Wham.
Þá sá ég honum bregða fyrir
uppi á hæð einni — hann bar við
stjörnurnar — hann hafði alltaf
verið á hælum mér — allan tím-
ann! Hann ætlaði . . .
— Setztu niður og fáðu þér bita,
sagði Dangerfield. — Maísbrauðið
er heitt ennþá. Þú lítur út fyrir að
vera matarþurfi!
— Matur, sagði hann, morgun-
verður! Og hann hló sjúklegum
hlátri. Morgunverður! endurtók
hann. Borða morgunverð á stund
eins og þessari! Nú, jæja, hvers
vegna ekki?
Hann lét leiðast til að setjast
niður, en hendur hans skulfu
óskaplega, þegar hann fór að
borða. Taugar hans voru í álíka
ásigkomulagi og fötin. Hárið var
úfið, í fáum orðum sagt, þá mundi
enginn hafa trúað því, að þetta
væri fallegi Jerry, er hafði ornað
mörgu konuhjarta í Wham.
Hann missti helminginn af kaff-
inu niður á frakkann sinn og dúk-
inn, en hinu tókst honum þó að
hella ofan í sig. Ur augum hans
skein minni hræðsla en áður. Hann
fór að jafna sig smátt og smátt.
Hann fálmaði eftir bindinu og lag-
færði það. Hann strauk sér um
hárið og sá í fyrsta skipti hæðnis-
legt augnaráð stúlkunnar.
í augnaráði hennar gat hann
lesið margt og mikið, er hann
hafði ekki skynjað meðan mesta
hræðslan gagntók hann. Það sem
hann ætti ólifað yrði hann skot-
spónn manna, nema því aðeins,
að hann gerði upp sakirnar við
Harrison Destry með vopnum. En
hann vissi, að hann þorði það ekki.
Hinir illgjörnu kúrekar og spé-
fuglar bæjarins mundu aldrei
þreytast á að smjatta á þeirri
sögu. Þeir mundu ræða um hina
HEIMILISBLAÐlP
háðulegu útreið Jerry Wendells 1
það óendanlega.
Hann byrjaði að stama:
— Ég var að hugsa um a®
stanza og snúa mér að honum, cn
hvað þýddi fyrir mig að fara 8
móti þessum bófa? Og hvers vegna
ætti heiðarlegur maður að a^a
hendur sínar á slíkum náunga •
Það er skylda sheriffans að sja
um slíka menn. Hann hefði átt 8
hafa auga með honum. Mig hefur
alltaf grunað, að Harry Destry
mundi gabba okkur. Hann ginntl
okkur alla aftur til bæjarins
og i gildruna! Og . . .
Nú var gripið fram í fyrir hon
um af annarri rödd í herberginn.
er sagði:
— Halló, ofursti! Góðan daginn’
Charlie. Ég var hræddur um, a®
ég mundi koma of seint til morg
unverðar, en mér þykir vænt urn
að finna lykt af nýbökuðu brauði-
Má ég setjast hjá ykkur?
Þetta var Destry, er kom bros
andi inn um kjallaradyrnar, er
hann hafði opnað hljóðlaust °&
lokað aftur án þess að segja nokk
urt orð.
Viðbrögð þeirra þriggia, er
stofunni voru, urðu miög
ólík*
Ofurstinn greip haglabyssuna. Dótt
ir hans þaut upn af stólnum. et]
jnfnaði sig furðu fljótt. En Þa,
og Jerry Wendell v£er*
var ems
límdur við stólinn. Hann virtis
vera dæmdur maður, hreyfði hvor
legg né lið og beið þess er koB18
vildi, fölur og skjálfandi.
Charlotte Dangerfield varð fyra
til að taka til máls, og hún sag
mjög rólega:
— Setztu niður. Ég skal koma
með egg og flesk. Ég held að ka
ið sé ennþá nógu heitt.
— Þökk fyrir, sagði Destry. Gef’
ég ekki ónæði? Ég var að svipaS
um eftir Jerry til að fá honum
úr sem hann missti á leiðinn1'
Hann reið svo hratt, að ég na 1
honum ekki. Hvernig líður Þer'
Jerry?
Hann lagði úrið á borðið fyrir
framan Jerry, sem tók á móti ÞVJ
og hreyfði varirnar, án þess Þ°
að segja neitt. Destry settist a
móti honum við borðið. Húsbónó