Heimilisblaðið - 01.07.1952, Page 19

heimilisblaðið
127
'nn og dóttir hans voru kyrr á
sínum stað. Það varð ónotaleg
tögn, sem Destry rauf innan
stundar:
•— Þið vitið hvernig kjallarinn
fyllist af vatni í rigningu á vetr-
um. Þess vegna leit ég inn í hann
a leiðinni hingað, en það var ekki
orðið svo bjart, að ég sæi neitt.
Það gerir vonandi ekkert til, þótt
eg kæmi inn um kjallaradyrnar,
begar svona stóð á ?
Dangerfield bölvaði í hljóði.
— Það fer illa fyrir þér, dreng-
Ur. sagði hann. Hættu nú þessu
bulli og borðaðu matinn. Hvers
Vegna ertu úti allar nætur?
■— Lítið á þetta litla gullúr,
sagði Destry. Það trúir því sjálf-
sagt enginn, að hann hafi týnt
tví, en svei mér þá, ef ég reyndi
ekki, hvað eftir annað, að ríða
UPP að hlið Jerrys til að fá hon-
um það, en hann slapp alltaf frá
mér. Hann hlýtur að hafa álitið,
að hann væri í veðhlaupi, en ég
Bet fullvissað ykkur um, að mér
datt ekki í hug að krefja hann
um peninga.
Hann brosti meðan hann talaði,
°g það brá fyrir glampa í augum
kans, glampa, sem gerði það að
Verkum, að blygðunarroðinn á
andliti Jerry Wendells hvarf og
það varð gráhvítt.
— Hvað hafið þið eiginlega allir
haft fyrir stafni þann tima, sem
eg var í burtu ? spurði hann
^endell kurteislega.
— Ég? sagði Wendell. Nú, ekki
Peitt sérstakt. Þetta vanalega.
— Jæja, sagði Destry. Þú hefur
alltaf haldið því fram, að Wham
vmri ágætur bær. Ég varð yfir mig
þ'ssa, þegar ég heyrði, að þú
Vaarir að hugsa um að yfirgefa
þann.
'— Yfirgefa hann? spurði Wend-
eW. og það var furðuhreimur í
r°dd hans. Flytja burt úr Wham?
^vers vegna í ósköpunum ætti ég
að flytja burt úr Wham?
— Ég spurði sjálfan mig sömu
sPurningarinnar, þegar ég heyrði
þetta, sagði Destry mjúkmáll. Hér
attu hús, verzlun og peninga í
namum og timbri. Herra minn
trúr! Hvers vegna skyldi Jerry
flytja burt úr Wham, þar sem all-
ir þekkja hann, og hann þekkir
alla? En sá, sem sagði mér þetta,
áleit, að þú værir orðinn leiður
á ýmsu í Wham, til dæmis öllum
veizlunum, sem þú ert neyddur
til að mæta í, og rykinu á göt-
unum á sumrin, er fýkur alla leið
inn í skrifstofu til þín, og öðru
álíka.
Wendell, sem var ljóst að eitt-
hvað lægi hér á bak við, sagði
ekki orð, en vætti bláar varirnar
og leit ekki af hægri hönd Destrys.
— Sá, sem sagði mér það, hélt
Destry áfram máli sínu, fullyrti,
að þú hefðir hug á rólegri lifn-
aðarháttum. Hér, þar sem allir
þekkja þig, er alltaf verið að gera
þér ónæði. Þeir gera hoð eftir þér
í dóminn ennþá, en það eru fleiri
en þú, sem verða þreyttir á því.
Wendell hvarf niður í stólinn,
en Destry, sem var önnum kafinn
við að smyrja sér brauðsneið, virt-
ist ekki taka eftir því. Hann beit
að minnsta kosti helminginn af
sneiðinni og talaði á meðan hann
tuggði með fullan munninn.
— Þeir, sem eiga sæti í dómi,
sagði Destry, eiga að dæma í mál-
um hlutdrægnisiaust en eiga ekki
að láta álit annarra ráða gjörðum
sínum. Tökum þig sem dæmi. Þú
ert heiðursmaður' og hefur siálf-
sagt þitt álit á ýmsum málum
eins og aðrir í bænum^ áður en
dómur hefur verið uppkveðinn. En
þér gæti skjátlazt!
— Það eru tólf menn í dómn-
um, sagði Jerry Wendell rámur.
— Rétt er það, sagði Destry og
kinkaði kolli. Það lítur út fyrir,
að þú vitir allt, sem að dómsmál-
um lýtur, en hver einstakur dóm-
ari er reiðubúinn að hengja hina!
Aðeins einn getur ráðið úrslitum
mála.
Wendell ýtti stól sínum dálítið
aftur á bak. Hann var ekki í
skapi til að svara þessum furðu-
legu pyndingum Destrys.
Að lokum sagði hann:
— Ég verð að koma mér af
stað heim.
— Til Wham?
— Já, auðvitað.
— Jæja, sagði Destry. Þú um
það. Farðu bara. Mér kæmi ekki
á óvart, þótt einhver biði eftir þér
hjá veginum. En heiðursmanni eins
og þér, drengur minn, er sjálf-
sagt ekki gefið um slíkt.
Wendell reis á fætur.
— Ég fer núna, svaraði hann,
en það var spurnarhreimur í rödd
hans. Stúlkan leit til hans eins og
ókunnugs manns.
— Vertu sæll, sagði Destry.
— Mér þætti vænt um að fá
að tala við þig undir fjögur augu.
— Nei, við skulum ekki vera
að því, sagði Destry. Ég skil vel,
hvað það hlýtur að vera erfitt
fyrir þig að rífa þig upp frá göml-
um samastað, eins og Wham hefur
verið þér. Jæja, góða ferð.
— Ég kem aldrei aftur, sagði
hinn, lamaður af ótta.
— Nei, áreiðanlega ekki — því
slúðrið er hættulegur óvinur.
— Destry! hrópaði hinn hrjáði
maður allt í einu. Segðu mér af
hverju þú hatar mig svona eins og
þú gerir?
— Ég hata þig ekki, drengur
minn, hata þig alls ekki. Bland-
aðu ekki slíku inn í þetta. En ertu
ekki að leggja af stað? Ég held
á sígarettu í annarri hendinni og
á gaffli með fleskbita í hinni, og
ég veit nú um nokkuð, sem mér
mun þykja gaman að komast í
kynni við einn góðan veðurdag!
Ellefti kapítuli.
ENDELL fór út úr herberginu
eins og í leiðslu, og það mundi
hafa ríkt þögn eftir brottför hans,
ef Destry hefði ekki haldið uppi
fjörugum samræðum.
— Ég var hjá Miniver í nótt.
Ég lá undir trjánum og sá hálfan
mánann speglast f fljótinu. Það var
furðulegt að sjá gömlu húsin upp-
ljomuð, og utan af svölunum heyrði
ég þýða banjótóna og gjallandi
stúlkuhlátur. En við urðum að fara
lengra, þótt það liti svo út í
svip, eins og Jerry ætlaði að vera
þar kyrr. Ég fékk hann ofan af
því. En þegar við fórum þarna um,
datt mér í hug, að það var þarna,
sem ég sá þig í fyrsta skipti,
Charlie. Þú varst fimmtán ára, og