Heimilisblaðið - 01.07.1952, Qupperneq 20

128
heimilisblaðið
faðir þinn hafði gefið þér leyfi til
að fara á skemmtun. Manstu eftir
því?
— Ég man það vel, sagði hún.
— Þú manst eftir skemmtuninni,
sagði Destry, en þú manst ekki . . .
— Harry! hrópaði hún. Geturðu
verið að ræða um einskisverða
hluti, þegar vesalings Jerry Wend-
ell er neyddur til að flytja burt
úr Wham, rekinn burt frá sínu
fyrra umhverfi? Væri ekki betra
að drepa hann hreinlega en fara
svona að ?
— Hvað er að heyraþetta, Charlie!
sagði Destry ánægður og undrandi.
Þú talar eins og þú værir að lesa
hugsunarlaust upp úr skólabók!
— Einmitt rétt, sagði Dangerfield.
Ef Charlie gætti sín ekki sjálf,
mundu drengirnir álíta, að hún
væri að reyna að hafa góð áhrif
á þá, eða að kenna þeim. Það kem-
ur fyrir að ég leita ráða hjá henni.
— Þið eigið báðir töluvert
ólært, sagði stúlkan, sem var of æst
til þess að geta brosað að orðum
þeirra, en ég held því hiklaust
fram, að það hefði verið hrein-
legra að skjóta Jerry!
— Það geri ég líka! sagði Harry.
Hin setti þögul, en Destry hélt
áfram að tala: — Það er ekki sér-
lega sárt að fá kúlu í ennið. Ég
ímyndaði mér oft hversu auðveld-
ara væri að deyja en að sitja tíu
ár í fangelsi!
Þau hlustuðu á hann alvarleg í
bragði.
— Það voru aðeins sex ár, sagði
ofurstinn.
— Tíminn er misjafnlega lengi
að líða, sagði Destry. Hvað hafði
það að segja, þótt þau væru sex?
Ég hélt auðvitað að þau yrðu tíu.
Mér hefur fundizt sekúnda eins og
heil eilífð, Charlie. Það er ómögu-
legt að lýsa því, hve tíminn getur
verið lengi að líða undir vissum
kringumstæðum.
Hann brosti til þeirra og smurði
sér nýja sneið af maísbrauðinu.
— Það er eitthvað annað hérna!
sagði Destry. Ég vona, að ég sé
ekki að tefja fyrir yður, ofursti?
Ofurstinn svaraði ekki, stúlkan
sagði heldur ekkert, og Destry hélt
áfram að tala:
— Ég hélt ekki að það reyndist
mér eins erfitt og raun varð á
að vera í steininum, og í hálft ár
tók ég lifið með ró, svaf mikið
og hugsaði lítið. „Þeir munu beygja
þig“, sögðu félagar mínir, „það lið-
ur ekki á löngu, unz þú verður
bugaður“. Nú, ég gerði ekki annað
en hlæja að þeim. En nótt eina
hrökk ég upp af draumi.
Hvað haldið þið, að mig hafi
dreymt ? Jú, ég var í samkvæmi
í gamla Miniver-húsinu, og öll and-
litin, sem ég sá þar voru eins
eðlileg og í vöku. Og þar var
fallega Charlie Dangerfield með hár
niður að mitti — og úr andliti
hennar skein ótti, reiði og ham-
ingja eins og daginn, sem ég kyssti
hana fyrst.
Þarna lá ég og spyrnti með tán-
um í lakið og brosti í myrkrinu
og hugsaði um stjörnurnar, þegar
það rann allt í einu upp fyrir mér,
að það var traustur klefi milli mín
og stjarnanna. Já, það var þá, sem
mér virtist, að dauðinn væri síður
en svo ægilegur. Ég skal segja
ykkur það til gamans, að ég fór
úr fleti mínu og að hurðinni og
braut heilann um, hvernig ég gæti
bundið koddaverið utan um hurð-
arsnerilinn og hálsinn á mér og
hengt mig!
— Harry, Harry! hrópaði stúlk-
an. Það er ekki satt! Þú segir þetta
til að kvelja mig!
Hann horfði á hana og brosti.
— Auðvitað gerði ég það ekki,
þegar ég fór að hugsa um þau níu
og hálft áf, sem ég ætti eftir að
sitja í fangelsinu. Ég gerði það
ekki, vinan, jafnvel þótt mér væri
ljóst, að dauðinn er æðasláttur
lífsins. Hér var mér meinað að
lifa, en ég hengdi mig ekki, Charlie,
— ekki sökum þess að ég væri
hræddur, heldur af því að ég sá
þig alltaf fyrir mér á svölunum
á Miniver, þegar þú gafst mér
kinnhestinn!
Hann hló með samanbitnar
tennur.
— Ég var þar í fimm og hálft ár
til viðbótar og hugsaði, og það er
þess vegna sem ég drap ekki Jerry
Wendell. Mér skildist nefnilega, að
dauðinn er í sjálfu sér engin hegn-
ing, en undir mannorðsmissi Se^~
ur enginn risið allt sitt líf. Þess
vegna er Jerry á lífi! Nú hafi®
þið fengið að vita það, sem ykkur
langaði til! Get ég fengið tíu dropa
af kaffi til viðbótar, ofursti? Svert-
inginn í eldhúsinu hjá yður er
fyrirtaks góður!
Charlotte sótti sjálf kaffikönnuna
og hellti í fullan bolla fyrir hann-
— Já, sagði Dangerfield, Þu
fékkst langt frí. Hvað kom þeI
eiginlega til þess að ræna lestma,
drengur minn?
Destry hló aftur.
— Þarna kemur það, ofursti.
Það hefði ekki verið svo afleitt
að sitja í steininum og hugsa urn
þá góðu daga, er ég ætti í vsend-
um, þegar ég væri frjáls og g®41
eytt stolnu peningunum. En gaÉ'
inn er aðeins sá, að ég stal ekk1
peningunum. En ég var samt
dæmdur fyrir verknaðinn!
Ofurstanum varð allt í einU
ljóst hvernig í öllu lá, og hann
bölvaði kröftuglega.
— Ég held, að þú segir satt-
sagði hann.
— Þökk fyrir, sagði Destry. en
það voru tólf kviðdómendur, sem
ekki trúðu því. Þeir trúðu því ekk1
af því að þeir kærðu sig ekki urn
það.
Glettnin var horfin úr auguin
hans. Hann horfði hvasst á Danger
field, sem ýtti stól sínum aftur 9
bak og sagði hughreystandi:
— Þetta er allt liðið hjá, HarryÉ
Þú getur gleymt því núna!
— Ég skal segja yður nokkuð,
svaraði Destry. Þér vitið, að mað
ur, sem misst hefur handlegg sinn
finnur stöðugt fyrir honum. Hann
finnur sársauka í lim, sem er dau
ur! Og þannig er háttað um m>g-
í fimm ár var ég dauður, en
taugakerfi mitt var það ekki!
— Ertu viss um það? spur 1
ofurstinn.
— Já, sagði Destry. Ertu að far8,
Charlie ?
— Ég held, að það sé bezt, sag 1
hún, um leið og hún stóð upP'
Destry stóð einnig á fætur.
— Þú ert með höfuðvei-kj
Charlie, sagði faðir hennar. Ef 1
vill ætlarðu að leggja þig?