Heimilisblaðið - 01.07.1952, Blaðsíða 27

heimilisblaðið
135

Framhaldssaga barnanna
Qöðan dag, Tómas, hvern-
ig líður þér? sagði Al-
bert og rétti honum höndina
Vltigjarnlega, en hinn virtist
ekki veita því eftirtekt.
Ég er ákaflega sorgbit-
Albert, yfir því, hvað ég
hef ger(. þer mikið illt, sagði
^órnas lágt og virtist eiga
L *
°agt með að stynja því upp.
hef verið þér ákaflega
v°ndur — það hef ég verið.
En ég er búinn að fyrir-
þér það, sagði Albert og
^aulaðist, studdur við staf
Sltm, fram að dyrunum, til
kess að geta rétt hinum aft-
ar Eöndina. Sjáðu til, nú er
6& orðinn hress aftur, og ég
geri ráð fyrir að þig hafi ekki
®ranað, hve vatnið var djúpt
kalt, því að annars hefðir
11 hjálpað mér upp úr því
j^ndir eins. Þú hefur kannske
'^a búizt við að ég kæmist
aPp
eg
úr skurðinum hjálpar-
aUst, og ekki gætt þess, að ég
^issti stafinn minn áður. Er
bað
ekki rétt hjá mér, Tómas?
Albert hugsaði ekkert út í
a0’ er hann af veglyndi sínu
ar að finna málsbætur fyrir
^emas, að það varð aðeins til
auka blygðun hans og sekt-
arvitund.
Pabb;
Ef að þú hefðir sagt
a frá þessu, er ég viss
um, að hann hefði barið mig
til óbóta, sagði Tómas. Þegar
hann kom heim um kvöldið
og sagði okkur, að hann hefði
fundið þig og borið heim til
þín, sagði hann, að óþokki sá,
sem hefði hrint þér ofan í
skurðinn, ætti skilið að verða
hengdur. Það lá við að ég
flýði að heiman, því að ég gat
naumast gert ráð fyrir því,
að þú hefðir ekki sagt eins og
var um þetta. Hvers vegna
gerðir þú það ekki, Albert?
— Hefði það verið fallegt
af mér að gera það? spurði
Albert brosandi.
— Ef ég hefði verið í þín-
um sporum hefði ég ekki
skeytt um, hvort það var fall-
ega gert eða ekki, sagði Tóm-
as. Og þú sagðir henni
mömmu þinni ekki einu sinni
frá því. Hún sagði, að þú
hefðir ekki gert það, eða viss-
ir að minnsta kosti ekki til
að þú hefðir gert það.
— Ja, sjáðu til, ég áleit
það skammarlega gert af mér,
að segja föður þínum frá
þessu, því að ég vissi, að hann
mundi refsa þér óvægilega ef
hann hefði fengið að vita,
hvernig þetta hefði borið til.
Ég varð gramur við þig fyrir
að berja litlu systur þína. Það
er ljótt að gera það.
— Ég skal aldrei gera það
framar, sagði Tómas í hljóði.
— Það er gott, og ég vil að
þú lofir mér öðru öðru til.
— Já, ég skal gera það ef
ég bara get, svaraði Tómas.
— Ef þú sérð einhvern tíma
farlama mann, eða örkumla,
skalt þú ekki gera gys að hon-
um, sagði Albert og leit fast
og alvarlega í augu Tómasar.
-— Ég lofa því; að gera það
aldrei framar, svaraði Tómas
næstum því hátíðlega. Hann
gat ekki haft augun af Albert.
Honum sýndist hann vera
eins og engill ásýndum, með
roða í kinnunum og ljómann
í stóru, bláu augunum af
ákafanum.
— Nú máttu fara, drengur
minn, sagði frúin þá. Ég er
hálf hrædd um, að Albert hafi
ekki gott af því að tala of
mikið í einu. Þú verður held-
ur að koma til hans aftur, ef
þér sýnist svo.
— Lofaðu mér fyrst að gefa
honum eitthvað til minningar
um það, sem hann hefur lof-
að mér, elsku mamma mín,
sagði Albert. Hvað á ég að
gefa honum? — Þessa? Já,
þökk fyrir, þakka þér fyrir,
mamma!
Um leið stakk Albert lít-
illi bók í hönd Tómasar.
— Sjáðu, hérna, Tómas,
sagði hann á sinn venjulega
og glaðlega hátt, taktu á móti
henni, og þegar þú gætir bet-
ur að, muntu sjá, að hún
minnir þig á það, sem þú hef-
ur lofað.
— Hvernig ætti ég nokk-
urn tíma að geta gleymt því,
hve veglyndur Albert hefur
reynzt mér, hugsaði Tómas