Heimilisblaðið - 01.07.1952, Page 28

136
með sér, og hvernig hann
hefur fyrirgefið mér óþokka-
skap minn við hann?
Hann hafði nú líka einsett
sér að halda loforð sitt og frá
þessum degi kostaði hann af
alhug kapps um að vera betri
drengur en hann hafði verið
áður. Það var sérstaklega eft-
irtektarvert, hvað hann var
góður og nærgætinn við alla
sjúka og farlama, svo að það
vakti almenna undrun, en þeir
vissu ekki Um það, sem þeim
Albert og honum hafði farið
á milli.
Loksins breytti um veður,
svo að Albert gat haldið
áfram námi sínu, og hann
sýndi svo mikinn áhuga á því
og ástundun, að kennarar
hans undruðust. Hann hafði
frábærar námsgáfur og var
fljótur að vinna upp það, sem
hann hafði misst við veikind-
in. Þegar þau Leonhard og
Dóra voru úti að leika sér,
sat Albert inni, niðursokkinn
í lestur, svo að hann naut nú
þegar góðs af þeim krossi, er
hann varð að bera, fyrir fram-
tíðarstarf sitt, þó að honum
hefði einu sinni þótt hann
þungur að bera.
VI.
Breytingar á heimilinu.
QVO bar til einn daginn, að
^ faðir Alberts kom inn til
hans og mælti: — Heyrðu, Al-
bert minn, hvað ertu annars
gamall núna?
— Ellefu og hálfs árs, svar-
aði Albert.
— Þú ert nú orðinn stærð-
ar karlmaður, sagði faðir hans
og brosti vingjarnlega. Hann
tók sér sæti við hlið drengs-
ins og hélt áfram talinu:
— Heyrðu, Albert, held-
urðu að þú getir tekið að þér
að gæta hennar mömmu, ef
ég fer að heiman um tíma?
Albert leit undrandi á föð-
ur sinn. Honum virtist að á
bak við gleðisvipinn á andliti
hans byggi einhver óróleiki,
sem hann reyndi að dylja fyr-
ir ástvinum sínum.
— Já, ég skal gera það,
sem ég get, til að hjálpa
mömmu, sagði Albert. En
hvert ætlar þú að fara?
Willén sagði syni sínum þá
að vinur sinn einn, auðugur
kaupsýslumaður, hefði boðið
sér að fara áríðandi við-
skiptaför fyrir sig til Ame-
ríku. Hann hefði heitið rífleg-
um launum fyrir förina og
Willén taldi ekki rétt af sér
að slá hendinni á móti jafn
góðu tækifæri til að afla sér
aukatekna, sem hann hefði
mikla þörf fyrir. Hann hafði
Hka ráðstafað stjórn búsins
á meðan hann væri í burtu
og gat því verið áhyggjulaus
í því efni.
— En ég get búizt við að
verða lengi að heiman, dreng-
urinn minn, — lengur en
hálft ár.
— Það kemur sér verst fyr-
ir mömmu. Hún hefur þá eng-
an til að ráðfæra sig við, og
engan að leita til þegar hún
þarf á peningum að halda.
— Ojú, jú, ég ætla henni
peninga í bankanum, og svo
verður hún að skrifa mér oft.
É>ú verður líka að skrifa mér
oft, Albert. Það er gott fyrir
dreng, sem ætlar sér að verða
rithöfundur, að æfa sig á því
HEIMILISBLAÐIP
að skrifa löng bréf til pabba
síns.
— Já, ég skal skrifa þér>
sagði drengurinn ákveðinn. °%
svo skal ég sjá um mömruu
eins vel og ég get. Hefur þu
sagt henni frá öllu þessU,
pabbi?
— Já.
-— Hefurðu líka sagt þeiu1
Dóru og Leonhard frá því?
— Nei, ennþá hef ég engu
barnanna sagt frá þessu nema
þér. Ég vildi fyrst tala v1^
þig og biðja þig fyrir mömmUi
Ekkert gat glatt Albert
meira en þetta, að faðir hans
skyldi bera svona mikið traust
til hans. Hann greip hönd
föður síns og kyssti hana.
— Ég vil gera allt, sem
get, til að hjálpa mömmu>
pabbi, og gæta þess að huU
ofgeri sér ekki, sagði hann-
Willén var svo ferðbúin11
eftir nokkra daga og bjóst nu
til að kveðja ástvini sína. Al
bert tók um hálsinn á honurU
og hvíslaði að honum:
— Vertu ekki kvíðinn obk
ar vegna, elsku pabbi mú111’
ég skal hjálpa mömmu; ég er
næstum því orðinn stæi'ða1"
karlmaður núna, sagði han11
hlæjandi, þó að augun værU
full af tárum.
— Já, Guð blessi W'
drengurinn minn. Þú ert g°
uglyndur, — vertu sæll-
Að svo búnu lagði hann 3
stað.
vn.
Ahyggjur.
TJVAÐ á ég nú að taka f
bragðs? sagði frú Wib®11
óttaslegin og lét blaðið, seU1
hún var að lesa, falla á gÖ$