Heimilisblaðið - 01.12.1960, Qupperneq 8

tign í mannfélagsstiganum, og í öðru lagi
fékk hann tækifæri til að sitja grafkyrr
klukkustundum saman — því að ef ljóns-
ungarnir urðu þreyttir á leikjum og lögð-
ust til svefns undir skuggsælum trján-
um, varð Nuru að sjálfsögðu að hafa eftir-
lit með þeim, svo að hvorki slöngur né
bavíanar angruðu þá.
Ungarnir vöndust brátt hinum nýju
heimkynnum. Brátt voru þeir búnir að fá
eðlilega sjón, nema hvað þeir voru enn
nokkuð nærsýnir, og fyrir kom, að þeim
mistókst að grípa til þeirra hluta, sem þeir
vildu ná í. Til þess að hjálpa þeim til að
sigrast á þessum erfiðleikum, létum við
þá fá gúmmíbolta og nokkrar gamlar
bílaslöngur til að leika sér að. Þeir höfðu
yndi af öllu sem var mjúkt og sveigjan-
legt. Þeir gerðu tilraun til að hrifsa bíla-
slönguna hver af öðrum — toguðu í hana
og teygðu, eins og þeir væru í reiptogi.
Þegar svo einhver þeirra stóð eftir sem
sigurvegari með slönguna í hramminum,
hélt hann áfram að sveifla henni framan
í hinum, í því skyni að fá þá til að halda
leiknum áfram. Ef ekki var orðið við þeirri
áskorun, lagði hann slönguna að lokum
rétt fyrir framan nefið á þeim og lét sem
hann hefði engan grun um, að hinir vildu
ná í hana.
Viljinn til að koma á óvart var einna
mest áberandi í öllum leikjum unganna.
Þeir sátu á laun hver fyrir öðrum — og
fyrir okkur — allt frá því þeir voru korn-
ungir, og vissu af eðlisgreind sinni hvernig
það varð framkvæmt á sem áhrifaríkast-
an hátt. Þeir réðust jafnan aftan að.
Fyrst grúfðu þeir sig í fylgsnum sínum,
skriðu jafnvel þangað sem „fórnarlamb-
ið“ beið, stukku svo á það fyrirvaralaust
og eldingssnöggt — og lentu með öllum
sínum þunga á því, svo það féll um koll.
Þegar við, mannfólkið, urðum fórnarlamb
þannig. „árása“, létum við alltaf eins og
við botnuðum ekkert í því, sem var að ske.
Við vörpuðum okkur á fjóra fætur og
ultum um koll. Og þá þótti ungunum gam-
an að lifa!
Þegar ljónsungarnir komust fyrst raun-
verulega að raun um þá krafta, sem bjuggu
í kögglum þeirra, vildu þeir reyna þá á
228
öllu sem fyrir þeim varð. Ábreiða, ■ '
sama hversu stór sem hún varð, P
varð að toga hana burt, og þá gengu P
i-i ___!__ - ,_____ , -ij. ____ i.aí4-.itt, er 11K'
yfir
til verks á þann hátt sem köttum el
astur: stóðu gleitt með framfæturna ^
henni, gripu hana í kjaftinn og drógu11 ^
þannig áfram milli framfótanna ems
raunverulega bráð síðar meir. Ánna1
irlætisleikur þeirra fór fram þannig; ^
hver þeirra fór upp á kartöflusekk °£
til þess, að annar kæmist ekki upp a s
inn, en um leið var hinn þriðji Ja
reiðubúinn að ráðast að baki þeim,
uppi á sekknum var. Sú sem jafnan
sigur úr býtum, var Elsa. Hún var Pe ,
móðust að bíða eftir því, að hinar
færu í hár saman, og þá var hún ekki ^
á sér að nota tækifærið og tróna ein upP
sekknum sem sigurvegari. l3
Þegar Nuru opnaði náttbyrgi
morgninum, l'Q"
snemma að
voru ÞaU
sein á sér að hlaupa út og njóta alls Þ
lífsafls, sem þau höfðu safnað með næuga
hvíldinni. Einn morguninn komu þaU a eJ.
á tjald eitt, þar sem tveir menn sV ^ ’ aa
komnir voru í heimsókn til okkar. t ^
fimm mínútna var tjaldið jafnað við .1°
og við vöknuðum við hávær hróp gestanjn,
sem voru að reyna að bjarga farang11
um undan ljónsungunum, er í £raLrjr
lausri gleði sinni réðust á hvað senl,-ulli:
var og komu með herfang úr uraSv;tó-
morgunskó, náttföt og rytjur af ®° ^
neti. í þetta sinn sáum við okkm ^
annað fært en koma á lögum og reglu
því að beita reyrpriki. að
Ekki var það neinn hægðarleikm
___________ á kvolo111
getf1
koma ljónsungunum „í rúmið“ á kvo
Hugsið ykkur þrjár óþekkar stelpu’ > ^j,
— eins og öll önnur börn hatast V1 ^
hugsunina um matatíma, en eru r
margfalt fljótari að hlaupa en öll e
börn og auk þess með framúrskarand1
til að komast áfram í kolniðamyrkn •
eftir annað urðum við beinlínis au vjð
herkænsku. Ef við t. d. bundum
langt reipi og létum pokann mjakas ^
fyrir framan felustað unganna, leið e ^
löngu unz þeir komu út úr fylgsnl11. ejr
tóku að læðast á eftir sekknum — ullZ
voru lentir í gildrunni.
HEIM
ilisbla®
Ií>