Heimilisblaðið - 01.12.1960, Síða 13

Új* '
Ser endilangri — og þá mátti ég hrósa
r.pPi. ef eitthvert smáhorn var eftir af
til að halla mér út af í.
I yöeins í eitt einasta skipti misstum við
j komlega stjórn á Elsu. Við vorum kom-
þ uðalbækistöðvanna seint um nótt, og
1 eð Elsa virtist orðin örþreytt, lét ég
höfuð leggjast að tjóðra hana, því
j 111111 gat hvílzt betur óbundin. Skyndi-
jí^ hvað við öskur, og ég sá hvar liðugur
s aiui hennar hentist á akasíurunnann, þar
1* asuarnir héldu til um nætur. Eins og
b>asti köttur smaug hún gegnum runna-
þ hnið, líkt og það væri úr þunnum pappa.
b . Varð uppi fótur og fit meðal asnanna,
l 11 hrynu af skelfingu og þustu sinn í
bóh ^ a^ina’ eitthvað út í myrkrið. Enda
q t fljótt tækist að ná þeim saman aftur,
Peir væru óskaddaðir, nema hvað þeir
(j lu hræddir lengi á eftir, þá lét ég keyrið
Ul, -ia á Elsu — og það sem eftir var næt-
tj’Varð hún að láta sér lynda að vera
t luð. Hún virtist sjálf gera sér grein
1 11 því, að hún hefði hagað sér kjána-
s ’ og íét óvefengjanlega í ljós, að hún
1 eftir því...
jq , ,^asakaði sjálfa mig fyrir að hafa van-
10 hina stóru freistingu, sem það hlaut
jt)aVei’a fyrir hana að finna töfrandi lykt-
heilum hóp asna — og einkum að
hie Þe^ar eðlislæg veiðilöngunin er
jjj tijá villidýrunum. Svo virtist þó sem
a hrægi mikinn lærdóm af þessu atviki.
stbra Þött við hittum hvað eftir annað
Uin ^ ^npa af drómedurum, nautum, geit-
v °g,sauðfé við næstum hvert einasta
Sejjj .1’ sem við námum staðar við það
Hjj e^lr var ferðarinnar, gerði Elsa aldrei
jllstu tilraun til að ráðast á hjarðirnar.
f^ in heim olli því, að okkur fannst
shen! .^1 ^ararinnar hafa verið hreinasta
í ^/ntiganga, því að nú fórum við aftur
bá lnn 1 landið. Þar var landslag enn
6gra’ gróður lítill sem enginn og
■^Uk Kbreiðurnar margra kílómetra langar.
njejj. ess neyddumst við nú til að ferðast
lajjgt ðe&i til en áður, þar sem svo
nj>g. Var milli vatnsbólanna; en hins veg-
uð by við farið hraðar yfir en fyrr, því
jjt r , asnanna var orðin til muna léttari.
1 1 hinni villtu náttúru myndi ljón
IlVllLlSBLAÐIÐ
aldrei fara langan áfanga í einu, ef um
nóga veiði væri að ræða. Þess vegna skildi
ég mætavel, hversu erfitt það hlaut að vera
fyrir Elsu að halda göngunni áfram undir
kringumstæðum sem þessum. Þegar við
lögðumst fyrir síðla kvölds, örþreyttar eft-
ir daglanga göngu, hjúfraði Elsa sig fast
upp að mér og fann ánægju og öryggi við
að sjúga á mér þumalfingurinn. Henni
hlýtur að hafa fundizt allt þetta ferðalag
harla tilgangslaust, og einungis hugulsemi
okkar og traust af hennar hálfu fékk hana
til að halda förinni áfram.
Já, þessi langa ferð var erfið fyrir Elsu;
en þegar við vorum komin heim aftur og
ferðin á enda, fundum við brátt, að erfiðið
atarna hafði bundið hana fastari böndum
við okkur en nokkru sinni fyrr. Svo lengi
sem hún fékk að vera hjá okkur og fannr
að okkur þótti vænt um hana, fann hún til
öryggis og var ánægð. Hvað okkur sjálf
snerti, fundum við til við þá tilhugsun, að
við bárum ábýrgð á sterku og stoltu villi-
dýri, sem ekki átti nokkra lifandi veru
önnur en okkur til að njóta ástúðar — og
hljóta ástúð. Það var áhrifamikið að sjá,
hvernig Elsa reyndi að hemja jötunkrafta
sína, til þess að þóknast okkur. Þegar hún
kom heim með okkur, hafði hún gengið
röska 480 kílómetra og séð miklu meira af
veröldinni en hún myndi hafa augum litið,
ef hún hefði alizt upp í ljónahjörð. Við
vorum sannarlega ánægð með ljónsungann
okkar — en þegar við virtum hana fyrir
okkur, komumst við ekki hjá því að viður-
kenna þá staðreynd, að hún myndi hvorki
vera neinn \]ón$,ungi öllu lengur, né kærði
sig um að vera háð okkur endalaust. Elsa
var að verða fullvaxið ljón.
Vaxtarverkir.
Hún var nú orðin 28 mánaða gömul og-
þroskaðist hröðum skrefum. Fyrir kom að
rödd hennar varð að rymjanda fullvaxins
ljóns. Feldur hennar var orðinn fagurgljá-
andi og gulbrúnn, og þegar við fórum út
með hana í göngur, virtist hún stundum
eirðarlaus.
En Elsa reyndi að sínu leyti enn meira
en áður til að vekja athygli okkar á sér,
rétt eins og hverjir aðrir unglingar þurfa
233.