Heimilisblaðið - 01.12.1960, Síða 14

að láta „bera á sér“. Hún hafði löngum
haft gaman af því að klifra, og nú var hún
farin að sækja upp í allra hæstu trén. Eitt
sinn sat hún uppi á hárri grein fyrir ofan
okkur, er við tókum eftir því, að greinin
var tekin að svigna óhugnanlega mikið
undan þunga hennar. Fyrst sáum við svo
hvar halinn dinglaði, síðan afturfæturnir,
sem klufu loftið í leit að fótfestu — og
loks féll Elsa með braki og brestum niður
á jörðina rétt við fætur okkar. Hún var
mjög miður sín eftir þessa niðurlægjandi
óför og hraðaði sér á brott frá okkur.
Henni þótti að vísu gaman að því að fá
okkur til að hlæja, — en óviljandi gaman
á hennar eiginn kostnað þoldi hún ekki.
Elsa var einkar viðmótsþýð í allri fram-
komu. Ef við vorum að heiman frá henni,
þótt ekki væri nema tiltölulega skamman
tíma, tók hún á móti okkur sem bezt hún
kunni; það var heillandi á sinn hátt. Hún
gekk til okkar hvors um sig og nuggaði
hausnum upp við okkur um leið og hún
kumraði. Hún gekk alltaf fyrst að mér, og
síðan til Georgs; loks gekk hún að Nuru.
Og væru aðrir viðstaddir, hlutu þeir einnig
sama viðmót. Henni var þegar í stað ljóst,
hverjir höfðu mætur á henni, og gagnvart
þeim var hún einkar ljúf og blíð. Hún gat
einnig vel skilið þá gesti, sem ofur eðlilega
voru dálítið óstyrkir í nærveru hennar; en
þeir sem urðu verulega hræddir, áttu ekki
sjö dagana sæla. Elsa gerði þeim að vísu
aldrei nokkurt mein, en hún hafði alveg
sérstaklega gaman af að stríða þeim og
gera þá enn óttaslegnari.
Fólk, sem ekki vildi trúa því að óreyndu,
að við hefðum tamið ljón á heimili okkar,
tók sér ferð á hendur til að sjá það með
eigin augum. í eitt skipti, er svissnesk hjón
ætluðu að heimsækja okkur, heyrði Elsa í
bílnum álengdar og hljóp forvitin til móts
við hann. Fólk þetta hafði víst hugsað sér
eitthvert lítið og elskulegt dýr, sem það
gæti tekið í kjöltu sér og klappað, enda er
ekki að orðlengja það, að er þau komu
auga á Elsu, 135 kílóa þunga, stirðnuðu
þau upp af hræðslu. Það tók langan tíma að
fá þau til að stíga út úr bílnum og snæða
með okkur. Elsa hagaði sér mjög kurteis-
lega, nuggaði sér vinalega upp við gestina
234
— og hristi borðið lítið eitt með hala^^
stöku sinnum. Enda fór svo, að hjónin u
mjög hrifin af Elsu og hún leyfði Þelin ^
taka myndir af sér í alls konar stelhn&
Hverflyndi Elsu var það fyrsta, sem ^
mér til að efast um, hvort ég ætti að n
henni fanginni öllu lengur. Sum dýr,®
fengið hana til að setja halann xnilh
anna og leita skjóls hjá okkur; en 0l|
dýr réðist hún á að fyrra bragði án P ^
að hugsa um afleiðingarnar. Nótt einm
við lágum fyrir í bækistöðvum, fékk h°P
háværra fíla hana til að „hefjast han ^
Til allrar hamingju tókst henni að hi‘ ^
dýrin á flótta, en ég gat ofur vel gel’^
í hugarlund hvernig farið hefði, ef hel
hefði ekki tekizt það. Ef fílarnir he^ ^
laumazt skammt undan og Elsa fal
eftir þeim, myndu þeir að líkinduxn
snúið við — og hún komið hlaupandi e ^
með allan skarann á hælunum. Tilhnf?1’ .
in fékk kalt vatn til að renna mér m
skinns og hörunds.
Náttúran kallar. gglll
Enn eitt vandamál reis nú upp, Þa|
augljóst var, að Elsa var orðin kynÞr° j£g
enda varð þess vart á t.veggja og ^
mánaðar fresti. Hún kom upp um þetta
vissum óróa og þeirri sérkennilegn ^jg
sem tók að leggja af henni þegar Þal1 j
stóð á. Hún tók einnig að leggjasi^.^
runnana í næsta nágrenni við okkur. ^
leitt elti hún okkur hvert sem við l0 ^
en einn eftirmiðdaginn var það hun ^
gekk á undan okkur — og brátt saUlI1peg,
ný og óþekkt ljónsspor í jarðveginum- ^
ar dimmt var orðið, fór hún frá °kku ’ ^
við gátum ekki hóað á hana. Við
heim aftur, döpur í bragði, tókum 1
okkar og ókum af stað til að leita hel1
Brátt heyrðum við ljón í hóp reka ^
samstillt öskur, ekki langt þaðan sem^
vorum. Við ókum í áttina að hljóðmu,^.^
við sáum þrenn augu glampa í my jgll
framan við bílljósin. Átti það fy1’11, gtgg
að liggja að verða drepin? Eins °£
fyrir Elsu, gat hún samlagazt hvaða
ljóni sem verða vildi, — en spursma 1 ^
hvort maki karlljónsins myndi láta P
heiMILisbIjA:E)