Heimilisblaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 15

shufaS^ að eignasi; keppinaut um karlinn
önduðum léttar, er við komumst að
íaun
um, að Elsa var heil á húfi. En hún
Vjll . ’ J-IAOC4, VUi iltl
tók 1 iiia vi^ okkur; og þegar ljónin
t;i ,U aftur til að rymja, gekk hún í áttina
11 beirra.
ba:
ist
”^ei, Elsa!“ hrópaði ég. „Farðu ekki
Ugað -— þú verður drepin!“ Hún sett-
og leit ýmist í átt til okkar eða
^uuna. Auðséð var, að hún átti bágt með
sk ,a^Ve®a siS- Að lokum hleypti Georg
að' ' yi?ir köfðum ljónanna. Það þagg-
ÉffnÍ^Ur 1 þeim’ og Þau köfðu sig á brott.
i | !r ókum við í hægðum okkar heim,
en,eirri von, að Elsa kæmi á eftir okkur —
en n «r það svo. Hún leit við margsinnis,
hp; , °P um siðir upp á bílinn og hélt
^nleiðis með okkur.
be ^ ^aii nai:i;úrunnar þagnaði ekki. Næst
hún^1' .Svii)a® si;óð a fyrir Elsu, kurraði
a ít re!ðiie&a utan í Nuru, þegar hann var
fj-á^r®1 með hana, og að lokum hljóp hún
lejt ^onum langt upp í klettabeltin. Við
°g . Um að henni klukkustundum saman,
átfi °as Saum við hana koma gangandi í
náni!a iii °kkar. Hún virtist í miklu upp-
fjgt 1 ’ £eispaði og kastaði sér niður við
va}.Ul. °kkar. Á öðrum afturfæti hennar
blóð f.1Spa» sem blæddi úr, og sams konar
iékk'1S^Ur a öxlum, hálsi og enni. (Síðar
ejn , eg vitneskj u um, að karldýrið bítur
gn , kvendýrið í ennið við lok samfara).
líti^^ar Elsa var búin að jafna sig svo-
hátt’ aeiisaÖi hún okkur á sinn venjulega
°kk °g vaihoppaði glaðlega umhverfis
ug ,!’ eins og hún vildi segja: „Nú skul-
fv.lð ^aru hlusta á, hvað komið hefur
yrir migi«
íj'ff'*
ljón lr að Elsa hafði haft mök við karl-
K f»ok.krum. sinnum, undruðumst við
Ijq ’ , hún skyldi ekki fæða unga. En
fjój. Ser^ræðingur tjáði mér síðar, að í þá
hMi t.aÍa. sem bruntíð ljónanna varir,
Sejj t-fariij0ni0 samfarir við ljónynjuna
bess 1 a^a sinnum á dag, en flest benti til
bei^’ að frjógvun geti ekki átt sér stað
hefUr afeins á fjórða degi. Sé þetta rétt,
til ag ^isa sennilega aldrei haft tækifæri
Wi+.Vera með sama karlljóninu nógu
11 þess að verða hvolpafull. Afbrýðis-
^tolLl
söm ljónynja kærir sig sízt um, að maki
hennar standi í svo langvarandi sviptuih
við ókunna og nýaðkomna ljónynju.
Hins vegar urðum við að viðurkenna
það, að Elsa var farin að flakka — enda
þótt hún skilaði sér jafnan heim aftur,
eftir nokkrar klukkustundir, til þess að fá
eitthvað að éta og drekka, og svo náttúr-
lega vegna þess, að við vorum ennþá henn-
ar raunverulegi „hópur“, og hún áleit
heimili okkar sinn eiginlega bústað. Hún
var nú orðin tveggja ára og þriggja mán-
aða og mátti heita fullvaxta. Við höfðum
alla stund vitað, að við myndum ekki geta.
haldið Elsu hjá okkur til frambúðar, og
satt að segja höfðum við hugsað okkur að
láta hana hverfa til systra sinna norður í
Rotterdams-dýragarði. En — nú hafði
hún allt í einu tekið framtíðina í sínar
hendur, ef svo má segja, og framferði
hennar að undanförnu fékk okkur ekki
hvað sízt til að endurskoða fyrirætlanir
okkar með hana. Svo virtist sem hún
kynni ágætlega við sig úti í villtri nátt-
úrunni, og þar eð villidýrin tóku henni
líka með ágætum vel, fórum við að álykta,
að hún kynni að vera undantekning frá
þeirri reglu, að villidýr — alin upp hjá
mönnum — hverfi aldrei aftur út í nátt-
úruna, vegna þess að tegundarsystkin
þeirra þoli ekki manneskju-lyktina af
þeim. Við þóttumst viss um, að Elsu myndi
lánast þetta, aðeins ef við vendum hana
við að bjarga sér sjálf og gerðum hana
þannig smám saman óháðari okkur.
Við höfðum ekki um annað að velja.
Bæði okkar og hennar sjálfrar vegna, varð
Elsa að hverfa aftur til uppruna síns.
Böndin losna.
Þetta var síður en svo auðvelt. Við fór-
um með Elsu í langt ferðalag út í eyði-
landið — bæði til þess að láta hana kom-
ast í samband við tegundarsystkini sín og
venja hana við að drepa villibráð. Sem
merki um frelsi hennar, tókum við af henni
hálsbandið.
En því miður lét Elsa ekki í ljós neina
sérlega löngun í hið „frjálsa“ líf. Ofan
af þaki Land-Roversins, þar sem hún sat,
virti hún fyrir sér hið nýja umhverfi,
Sblaðið
235