Heimilisblaðið - 01.12.1960, Page 21

„erulega bústaður hinna framliðnu, okkar
^irheitna land, sem ég hafði séð? Þess-
111 sPurningum fæ ég eðlilega ekki svarað.
En á hljóðum sumarkvöldum, þegar
°ttin tekur að breiða sinn milda hjúp yfir
^ °niskrýdda foldina, finnst mér stundum
^ns 0g ég sjái ljómann af landinu mínu

a> >,bak við yztu sjónarrönd“.
MYNDIRNAR á veggnum.
Fannst ég vera staddur í dálitlu
nbergi og vera einn. Birtan þar inni var
s^sta dauf, líkt og þegar kvöldhúm síð-
^uarsins er að færast yfir.
Allt í
um
um,
einu tóku að birtast myndir á ein-
Vekg herbergisins, líkar skuggamynd-
°g beindist þá öll athygli mín að þeim.
yusta myndin var heldur ömurleg. Hún
^ ,ai geisilega miklu og grimmu bjarn-
ir 1( með hræðilegum vígtönnum. En fyr-
þ- *ainan óargadýr þetta lá maður á bæn.
vi° ,rn^r tiann vera að tilbiðja dýrið. Það
f rS.Sl eg> í svefninum, að dýr þetta táknaði
Ssneska björninn“ svonefnda og að
ui'inn var einn af aðdáendum hans.
jj v° hvarf þessi mynd og önnur kom í
jíirjllar stað. Á þeirri mynd gat að líta
röktU’ er upp úr einhvers konar
hv ,Ulrtléðu, sem grúfði yfir landinu um-
rnéj-l^S’ hiokkurn spöl frá kirkjunni þótti
bei- •Vera ^igvöllur, þar sem menn voru að
UjnJast UPP á líf og dauða. Yfir vígvellin-
8em«ði mikill sorti. Sjálf kirkjan var
var Vlti í þessu ömurlega umhverfi, og það
uth 6l^S °g mönnunum væri ætlað að beina
iun ^ 1 sinni Þangað og yfirgefa vígvöll-
áa^rf'tt hvarf þessi mynd og önnur birtist
ífriS. ndis og nú var það mynd af Jesús
dás ^anuvininum mesta. Sú mynd var
^iha^1 6ga i),,nrt> hreinasta mótsetning við
öýrfti ^Vaer> °g ásjóna Krists var sveipuð
%,ð6gUln ijnma- — Og Það var sem líf
hj’ejflst i þessa mynd og Kristur tók að
ajjg. ast °g mér þótti hann horfa döprum
á jj 111 nt yfir vígvöllinn, sem sýndur var
hiajj „ m^n(i a undan. Og hann kallar til
„IUanna> sem voru að berjast, og segir:
1 í friði! Lifið í heilögum friði!“
t'^ÍLlSBLAÐIÐ
Síðan hvarf þessi mynd og næst komu
myndir af fólki, sem þótti svo innilega
vænt hverju um annað, að það beinlínis.
vafði hvert annað örmum. Þótti mér, að
þetta væri sá friður, sem hann boðaði. —
Draumurinn varð ekki lengri.
Þú vegvillta mannkyn, sem dýrkar og
tilbiður harðstjórana, en afneitar Kristi,
hvort munt þú eigi kalla yfir þig dauða og
tortímingu, Ííkt og íbúar Sódómu og Gó-
morru forðum daga.
Á VÍTISBARMI.
Svo virðist nú komið, að fólk almennt sé
hætt að leggja trúnað á það að raunveru-
legt helvíti sé til, a. m. k. í þeirri mynd,.
sem hin helga bók, Biblían, lýsir þeim
kvalastað. Sá þáttur kenninga Jesú Kristsr
sem sérstaklega beinist að því, að vara við
hinum „yztu myrkrum“, er ekki lengur
tekin alvarlega, og þeir prestar, sem enn
halda sig við þessa sömu kenningu, eru af
flestum álitnir úreltir kennimenn. Sjálfur
fyllti ég eitt sinn þennan flokk og tal.di, að
helvíti væri alls ekki til, heldur ímyndun
ein, sem þróast hefði í vitund manna á
myrkum öldum hjátrúar og hindurvitna.
Komst ég einu sinni í deilu nokkra út af
þessu. Ég hélt að sjálfsögðu minni framan-
greindu skoðun fram, en sá, sem við mig
ræddi, sagði hins vegar, að um þetta gæt-
um við ekkert sagt með vissu, helvíti gæti
verið til og það væri raunar líklegast' að
svo væri. Felldum við síðan tal þetta niður.
Litlu síðar dreymdi mig svo nótt eina
eftirfarandi draum:
Ég þóttist staddur einhvers staðar úti á
víðavangi. Kemur þá einhver ókennileg
vera svífandi til mín og er ærið gustmikil.
„Á ég að sýna þér helvíti?“ spyr hún.
„Nei!“ hrópa ég, því mér stóð ógn af þess-
ari veru og orðum hennar. En hér dugðu
engin mótmæli, því að veran þrífur í mig
og ég fann að ég hófst á loft og síðan svif-
um við áfram með miklum hraða dálitla
stund. Ég lokaði augunum, meðan á þessu
óhugnanlega ferðalagi stóð. En skyndilega
er numið staðar og stóð ég þá jafnframt
á fastri grund. Opnaði ég þá augun og við
241.