Heimilisblaðið - 01.12.1960, Síða 24

Dísa öamla
Eftir HUGRÚNU
Sumir kölluðu hana Dísu rauðu, af því
að hún var rauðhærð. Þá var það ekki
komið í tízku að þykja fínt að hafa rautt
hár og því síður að lita hárið. Það fólk
var talið óheppið í meira lagi, sem var
fætt með rautt hár og freknur, og Dísa
var ein af þessum óheppnu. Hún var orðin
gömul kona, þegar ég kynntist henni. Við
lágum þá á sömu sjúkrastofu. Ég vor-
kenndi henni; hún var svo einmana og
þjáð. Hjúkrunarkonurnar misskildu hana,
þegar hún var að kvarta og barma sér og
sögðu, að hún væri móðursjúk. — Ég vissi,
■að hún var oft sárþjáð bæði andlega og
líkamlega. Stundum gat ég ekki sofið á
nóttunni fyrir stunum hennar, vegna þess
.að ég var svo svefnstygg. Ég kvartaði samt
:aldrei um þetta, en hún vissj það samt og
var mér þakklát.
„Það er svo erfitt, þegar enginn skilur
mann,“ sagði hún og tárin runnu niður
frekknótta vangana. „Ég vildi, að guð færi
.að taka mig til sín.“
Þó var til einn maður, sem skildi hana.
Það var læknirinn. Aldrei lá svo illa á
Dísu, og hún var aldrei svo þjáð, að það
liði ekki frá, þegar hann kom að rúminu
hennar.
„Nú, nú, Dísa mín,“ sagði hann og stra ^
um vanga hennar.“ Hvað get ég uu %
fyrir Dísu mína? Ekki gráta! Ekki
Svona, svona! Hefur nú einhver ve^
slæmur við Dísu? Svona, svona!---
ætla ég að segja þér svolítið skrýtið. b
þér einni, Dísa . . . Hlustaðu nú á.“
Svo sagði hann henni frá einhverju, seU.
hann hafði einhvern tíma komizt í tv
við í starfi sínu, og hann sagði Þa® ®
skemmtilega, að Dísa gleymdi ÞraU u :
sínum; það glaðnaði yfir henni og
henu1
fannst lífið þolanlegt. Þannig gekk Pa.
dag eftir dag. Mig furðaði á þoliW11
hans; ég gat ekki varizt því. Hann
bæði sálusorgari hennar og læknir. ^
Eina nótt, þegar ég yar nýlega s0^uV
vaknaði ég við það, að nafn mitt var ne
Það var Dísa, sem hafði nú fengið e
þrautahviðuna og þurfti á hjálp nð hn
Ég reyndi að svara henni hljóðlega, tn P
að vekja ekki hinar, sem sváfu. ^
„Hvað er að, Dísa mín?“ sagði éff-
ég að hringja fyrir þig á næturvaktu .
„Æ-nei, ekki á næturvaktina, heldu^
lækninn. Mér líður svo skelfing iHa • \r;ng
held ég ætli að deyja. Það er svo ske „
ömurlegt að hugsa til þess að vera Þa e ^
„Þú ert ekki ein, Dísa'mín,“ sa®/uér.
„Við erum margar hér í stofunni hJa ^
Svo eru hjúkrunarkonurnar alltaf rl ,u
ar, þegar þú þarft einhvers með. Key
bara að vera alveg róleg.“ ..
„Þú veizt ekki, hvað það er að vera g0.^
ul og einmana. Ég er svo skelfiu#
mana,“ sagði hún.
'ið jafn greinilega fram og í sumum draum-
um, að við eigum eilíft líf framundan. En
við verðum að gera okkur ljóst, að það fer
nákvæmlega eftir daglegri breytni okkar
hér í lífi, orðum og athöfnum, hvernig
okkur vegnar í næsta lífi. I þeim skilningi
ær vissulega hver og einn sinnar gæfu smið-
ur. Við erum börn jarðar og athafnir okk-
ar og hugsanir snúast því fyrst og fremst
um allt, sem jarðneskt er. Við sækjumst
eftir gæðum lífsins. En einhverntíma mun-
um við mennirnir skilja, að auður, metorð
244
nz eftlf'
og völd, sem flestir sækjast svo ^
eru ekki annað en blekking, sem 11 _ e^ir
okkur eins og reykur og skilur okl<ul gein
særð og vonsvikin. Sjálfa hamingJuUU’ ^gt
gefur lífinu sitt guðdómlega gH-
við aldrei á þennan hátt. Hún er o
um jarðneskum munaði, því að jfjyiJ.
ingja er kærleiksgeisli frá Guði sJa -]]
Það er lögmálið mikla, sem við vei u
að læra.
* Eyþór Erlendss0n-
HElMlLlSBbAh