Heimilisblaðið - 01.12.1960, Qupperneq 25

^"^úir þú ekki á guð, Dísa mín?“ spurði
»Jú, ég held ég geri það. En heldur þú,
hann skipti sér nokkuð af garmi, eins
°g mér?“
_ >>Já, þag gerir hann áreiðanlega, Dísa
11J>“ sagði ég ósköp vandræðalega. Mér
ailnst ég vera alltof ung til þess að tala
^111 bessi mál við gömlu konuna. Ég, sem
ai_enn svo óreynd í lífinu, en samt hélt
S úfram: „Ég veit, að guð gleymir eng-
jjjí1’ t>ví að frelsarinn sagði, — komið til
hj n aúir þér, sem erfiði og þunga eruð
»Ö-i
og ég mun veita yður hvíld.“
0 . 'Ja> víst sagði hann það, blessaður,
Ur vf-6r sannarle£a þung'a hlaðin ... Held-
dp ; hann taki mig til sín, þegar ég
^ _ spurði hún.
"Já> það er ég alveg viss um,“ sagði ég.
»Hvernig getur þú verið viss um það?“
allr^U^ er £ðður- Hann gleymir engum, og
8 a sízt mun hann gleyma gamalli konu,
pfi- en£an á að. Hann man áre'iðanlega
eftlr þér.“
g ’’^-er finnst ég stundum vera svo vond,“
ai8 1 Hísa, „vond við alla. Þegar mér líður
a> get ég ekki að þessu gert.“
^Úan þagði hún lítið eitt, en sagði svo:
0 ”, Útu sitja hérna hjá mér ofurlitla stund
alda í hendina á mér?“
® Serði eins og hún bað.
g ’y^u®i sé lof, að þú ert hérna hjá mér,“
ai- 1 fan- »Ekki hefðu hjúkrunarkonurn-
hafVei'ið að ómaka sig þetta fyrir mig. Þær
a aldrei tíma til neins, þessar hjúkrun-
rkonUr_»
Hís^^.megum ekki vera ósanngjarnar,
ag a mín,“ sagði ég. „Þær hafa svo mörgu
^ Slnöa. Það eru margir sjúklingar hér.
efi- 61 u þeir til dæmis að hringja, hver
u\annan.“
fy“fa’ ég heyri það ... Ég má þó þakka
ej. ei’,a® ég hef ennþá sæmilega heyrn. Það
er , aert yfir því að kvarta ... En tíminn
ég aia sv° skelfing lengi að líða, þegar
ekki i ehhl stytt hann með neinu. Ég get
esið, eins og þið hinar; ég er farin
að
sjá
miki— .Sv° ltta- ^vo eru þrautirnar svo
Vejt &1i * höfðinu> hérna yfir augunum. Ég
eiUs ehki, hvað það getur verið. Það er
°g verið sé að berja og lemja alla
liðlanga nóttina hérna í gagnaugunum á
mér ... Heyrðu góða, verður þér ekki kalt
að sitja svona fáklædd?“
Ég sagði, að mér væri ekki kalt.
„Það er hérna nokkuð, sem mig langar
að gefa þér,“ sagði hún og fálmaði með
hendinni yfir að náttborðinu. „Það er
þarna í borðskúffunni í rósótta bréfinu.
Viltu vera svo góð að rétta mér það?“
„Ég náði í þetta, sem hún var að tala um.
„Já, það er einmitt þetta . .. Sjáðu til!
Þessi kort hef ég fengið frá frúnni, sem
ég var að segja þér frá um daginn, þessari,
sem var svo góð við mig. Hún hefur sent
mér kort á hverjum jólum síðan ég kom
hingað. Sjáðu, hvað þau eru falleg, glans-
andi og alla vega lit. — Þetta er blessaður
frelsarinn 1 jötunni, og þetta er hún María,.
móðir hans. Hún hefur verið falleg kona —
sérlega falleg kona ... Og svo eru það allir
englarnir ... Þarna sérðu kirkju og lítinn
sveitabæ. Það minnir mig á gamla daga, en
það voru nú ekki alltaf sæludagar. Lífið
hefur farið um mig hörðum höndum alla
mína ævi. . . Þessi jólakort hafa glatt mig.
Þau eru mér dýrmæt. Ég veit, að þú hendir
þeim ekki. Láttu fara vel um þau.. . Ég
er kannski barnaleg og heimsk, en svona
hefur Guð gert mig. Ég er hans sköpun
eins og aðrir, og hann verður að taka við
mér eins og ég er. Þú segir, að hann muni
gera það.“
„Já, ég segi það. Þú segist trúa, þá er
allt í lagi. Reyndu að láta hugann dvelja
við vissuna um það, þá líður þér betur.“
Ég var undrandi yfir sjálfri mér. Þetta
var í fyrsta skipti, sem ég dirfðist að gefa
heilræði — og það deyjandi manneskju.
Það var víst lítill vafi á því, að hún átti
ekki langt eftir. Það var líka bezt fyrir
hana, úr því sem komið var.
Dísa tók fastar um hönd mína. Ég fann,
að hana langaði til að segja eitthvað meira
við mig. Það var að færast yfir hana ró og
friður. Ég sá það á svip hennar.
„Svo langar mig til þess að biðja þig að
gera síðustu bón mína,“ hvíslaði hún.
„Viltu fylgja mér upp í líkhúsið, þegar ég
verð borin þangað? Heldur þú, að læknir-
inn leyfi þér það ekki? Þú verður bara að
klæða þig vel, svo að þér verði ekki kalt.“
111 tLlSBLAÐIÐ
245.