Heimilisblaðið - 01.12.1960, Qupperneq 44

Sköpuð kvort
fyrir annað
Skemmtisaga eftir Robert Biehle.
ÁRMANN hinn ungi gefur klukkunni á ar-
inhillunni hornauga, þar sem hann skálm-
ar óþolinmóður fram og aftur um stofu-
gólfið. Alltaf þarf þetta kvenfólk að vera
jafn- óstundvíst! Lofar því að koma klukk-
an átta, en nú er hún fjórðungi miður
níu . . . og ef þetta væri nú í eina skipt-
ið... nei, þetta endurtekur sig hvað eftir
annað. Ég geri mér þetta ekki að góðu
lengur, tautar hann við sjálfan sig, það
verður hún að geta skilið . ..
En Margrét er of erfið viðureignar.
Hún er í hópi þeirra kvenna, sem verður
að taka föstum tökum; annars veit maður
aldrei hvar maður hefur hana. Og vesa
ings Ármann hrukkar ennið í ákafa, UIfl
leið og hann reynir að finna ráð til Pe
að koma henni í skilning um það, að ma
ur megi ekki vera svona skeytingarlaus unl
loforð sín. .*
„Ég hef svolitla æfingu,“ segir hann vl
sjálfan sig, grípur svæfil úr sófanum
leggur hann á stólinn þar sem hún er v
að sitja. Vissulega ætlar hann sér að falíl
vel að henni. og með útbreiddan faðmmu
og aðdáun í augnaráðinu segir hann v
ef
púðann:
„Elsku hjartans Margrét mín; bara
þú vissir, hvað ég hef haft miklar áhy'SSi
ur vegna þín! Þú gazt hafa fallið í f^° '
eða lent undir bíl... já, ég hef beinlm1.
verið miður mín af kvíða. Þú getur
ekk1
ímyndað þér, hvílíkar hugsanir geta Þ° *
um heilann í manni, þegar maður bíðui
óþreyju og getur ekkert aðhafzt. Bf P
bara vissir, hversu tíminn er lengi að 11 ’
þegar maður þráir og bíður á þann ba^
sem hinn ástfangni einn getur þra® °q
beðið . . . En þú grætur, elsku hjai'taiv
„Ans. Þú átt þó ekki við, að... Ég
meipa: Finnst þér ég ekki orðinn of
gamall. . .“
„Aí, fyrirgefið!“ heyrðist allt í einu
sagt.
Þap sleppa handtakinu skyndilega og
hrökkva við. í dyrunum stendur dóttirin
og starir á þau. Síðan hleypur hún upp
um : hálsinn á móður sinni. „Nei, elsku
mamma, en gaman!“ Og því næst upp um
hálsinn á Hermanni og faðmar hann að
sér. Hann var búinn að vera gestur á þessu
heimili í svo mörg ár, að henni var fyrir
löngu farið að finnast hann sem faðir
sinn.
„En hvað þetta er gleðilegt! Hvort ykkar
átti hugmyndina?"
„Ékki ég,“ svarar Ans lágt, brosir og
hvíslar að Hermanni: „Ég hef oft hugsað
sem svo, að þú myndir aldrei fá þig til að
segja þetta!“
„En hefurðu samt tekið eftir, að'...
að.
Hún hlær við, líkt og ung stúlka.
„Heldurðu, að konur geti stillt sig
að taka eftir slíku?“
un1
Þegar sonur hans hringir dyrabjölh111
hálftíma síðar, flýtir Hermann sér að fa
á móti honum einslega frammi í f°rs
unni. .g
„Veiztu eitt... Ég hef ekki ^en^eJ1
tækifæri til að spyrja ... fyrir þig Qg
þetta kemur allt saman, taktu eftir • • • ^
skal áreiðanlega koma því í ki'ing s^al
kvöld ... Sjáðu til: Ans hélt nefnik* ’
að ... að ég ætlaði mér að biðja he,lH
sjálfrar ... skilurðu ?“
Sonur hans^tarir ráðuleysislega á ha (1
„Ég hef enn ekki ráðið þessu til lykf3^
segir faðir hans. „Mér ... mér finnst
dásamlegt, að það er komið sem konno ’
drengur minn. Og ef ég hefði ekki 1°
þér að leggja inn orð fyrir þig, var®a
dóttur hennar, myndi ég sjálfur ekki v ‘
kominn þetta langt. Þetta var sannkó
óvænt jólagjöf handa mér ... Dásam
jólagjöf!“
264
heimilisb
lab15