Heimilisblaðið - 01.09.1963, Qupperneq 10

hluti af móðurarfi hennar, og Hans gamli
hafði verið í þjónustu móður hennar.
Það myndi verða auðvelt að tala um fyrir
Hans, — en Geir ? Hvað nú, ef honum þætti
ekkert til um ráðagerð hennar? Skyndi-
lega varð henni ljóst, hvernig fólk myndi
hugsa. Það myndi halda, að Geir hefði
numið hana brott. Enginn myndi láta sér
detta í hug, að sextán ára gömul stúlka
gæti fundið upp á öðru eins. Fólk myndi
segja, að Geir — sem hvorki ætti jörð né
væri sjálfs síns herra — hefði brugðizt
trausti húsbónda síns og stolið dóttur hans
ásamt kindunum hennar. En henni var
sama, hvað fólk segði; hins vegar var ekki
víst, að Geir stæði á sama.
Bara ég væri viss um, að hann elskaði
mig, hugsaði hún. Hann hafði sagt, að hún
væri falleg. Hann hafði tekið yfir um hana
og kysst hana. En einhvern veginn hafði
sauðféð alltaf komizt upp á milli þeirra.
Og samt vildi hún hann. Hann varð að
.giftast henni, og ef hann vildi endilega
æignast kindur, þá gat hann eignazt þær
einmitt á þennan hátt. Ef þau væru á ann-
að borð gift, myndi hann elska hana fyrr
eða síðar, eins og hún elskaði hann.
Þau fóru framhjá vagni Geirs nákvæm-
lega á þeim stað sem hún hafði gert ráð
fyrir. Hún veifaði ökumanninum og sló í
hestana. Þeir tóku að brokka, og vagninn
hristist til beggja hliða, svo að hún varð
að hægja á ferðinni. Koma hennar til
Doonhoek varð altént að vera án skammar
fyrir hana sjálfa. Geir mátti ekki fá
minnstu hugmynd um alla þá ólgu, er sauð
í barmi hennar. Hún var fegin, að hún
skyldi vera svona mikið klædd; annars gat
hugsazt, að hann sæi, hversu hjarta henn-
ar barðist.
Þarna var Geir. Hann hafði þekkt hest-
ana og kom hlaupandi til móts við hana.
Hvað skyldi hann nú segja? Hvernig átti
hún að útskýra allt þetta fyrir honum?
Þetta hafði allt virzt svo auðvelt á meðan
hún var að bollaleggja hlutina. Varir henn-
ar tóku að titra, og það færðist roði í
kinnar hennar. Bráðum fer ég að skæla,
hugsaði hún; það er alveg voðalegt, sem
ég hef gert. Hún snökti upphátt og þurrk-
aði sér um augun með handarbakinu. Hún
hafði farið i tvennt af öllu sem hún átti til»
en samt gleymt að taka með sér vasaklút-
Geir greip yfir um hana og hjálpaði henni
af baki. Kannski var þetta bezt einmitt
þannig. Þegar hann hélt yfir um hana, gat
hún betur talað við hann og gefið honum
einhverja skýringu. Bara nefið á henni
væri ekki orðið rautt. En hvað það va1’
annars góð lykt af Geir. Ilmur af tóbakb
svita og grófum klæðnaði. Mjúkt skegg
hans kitlaði hana í vangann, þegar hun
hallaði höfði sínu að öxl hans.
Geir dró andann ótt. Hún þrýsti andlit'
inu fastar að öxlinni á honum. Það var ynd'
islegt að standa þannig með hendur hans
yfir um sig — bara að þetta gæti varað að
eilífu! En það var ógerningur. Innan
skamms yrði hún að útskýra fyrir honum,
hvers vegna hún væri komin.
Og nú var stundin runnin upp. Hann tók
um andlit hennar með báðum höndum sm-
um og sagði: „Hvað hefur komið fyrir'
elskan mín? Hvers vegna kemurðu?“
Elskan mín, sagði hann. Kannski vai
það hún en ekki kindurnar, sem hann elsk-
aði. Skyndilega sleppti hann af henni tök'
um, svo að hún var næstum rokin um kol|;
„Þarna kemur vagninn minn og nautm,
sagði hann. „Hvað hafa þau að gera hing'
að, Geirþrúður? Hvað hefur eiginlega kom-
ið fyrir? Hvers vegna kemur þú hingað-
Ég skil þetta ekki.“ _
„Það er ekkert til að skilja, Geir. Þa
hefur heldur ekkert komið fyrir — e" .
annað en það, að ég er komin til að na
þig, og nú förum við bæði á brott sarna11-
Allar eigur þínar eru í vagninum. Ég 1)6
sjálf tekið þær saman.“
„Á brott?“ Geir strauk hendinni um ha1
sitt. „Hvert á brott? Hvað heldurðu, a
faðir þinn segi?“
„Þú átt að fara á brott með mig —
og kindurnar mínar,“ sagði hún. „Svo g1 <(
um við okkur og förum að rækta jörSina*
Þetta virtist allt svo eðlilegt.
„Það væri sama og þjófnaður,“ sva
Geir.
„Ég kom af frjálsum vilja, og e%
orðin nógu gömul,“ mælti Geirþrúður-
„En kindurnar — átt þú þær í raun
veru?“
iraði
er
og
186
HEIMILISBÞAt)lP