Heimilisblaðið - 01.09.1963, Síða 12

var hið eina, sem stóð kyrrt í þessari hring-
iðu; eins konar ey í þessu hafróti.
„Hvað getur þetta staðið lengi, Geir?“
„Ég veit það ekki, Geirþrúður. Ég hef
aldrei fyrr séð annað eins samansafn. Heil-
an sólarhring; kannski tvo.“ Hann studdi
riffilinn við jörðu. „Við getum hvorki feng-
ið vatn handa okkur sjálfum né dýrunum,
og hvergi er grasstrá að finna fyrr en við
komum út fyrir það svæði, sem dýrahópur-
inn fer yfir sléttuna. Þetta er eins og
syndaflóð. Svo þegar við komumst að
vatnsbóli, er ég hræddur um, að það vatn
verði mengað og jafnvel eitrað eftir öll
þau dýr, sem setjast föst í gljúpan jarð-
veginn og troðast undir.“
Dagurinn leið, án þess grynntist á dýra-
mergðinni. Alla nóttina gat Geirþrúður
heyrt dyninn af traðki dýranna. Rykmökk-
urinn var þéttur í röku næturloftinu.
•Stundum ráku dýrin upp hljóð sem líktist
hneggi hesta. Enginn svaf, hvorki menn
né dýr.
Geirþrúður vakti og hugsaði um skepn-
urnar sínar. Nú voru þær horfnar henni.
Það var eins og refsidómur. Hún hafði að-
hafzt eitthvað rangt, og þetta var hegning-
in. Rétt eins og Eva hafði freistað Adams,
þannig hafði hún freistað Geirs með fé
sínu. Og ef það voru nú aðeins kindurnar,
sem hann kærði sig um, hvað myndi þá
ske eins og komið var? Hún hafði eyðilagt
allt fyrir Geir. Og fyrir sjálfri sér. Allt
hafði verið svo glæsilegt og bjart; og það
var henni að kenna, að nú var allt búið.
Næsta morgun voru geiturnar þarna enn.
Enn var allt hulið rykmekki, vagninn, naut-
in, hundarnir og hesturinn. Hún sjálf og
Geir voru óhrein og rök af svita og ryki.
Hana sveið í augun, og hana verkjaði í
höfuðið. Hún var dauðþreytt. Einhvern
veginn tókst þeim samt að koma niður dá-
litlum mat. Vatn höfðu þau aðeins til að
geta sopið fáeina sopa hvort; en ekkert
vatn var til handa dýrunum.
Þegar leið á daginn, tók hjörð aðkomu-
dýranna að þynnast. Síðust fóru þau dýr,
sem aumust voru og mörg hver særð. Fjöl-
mörg gengu eða drógust áfram á þrem fót-
um. Hlébarðar, sjakalar og villihundar
188
höfðu tekið sinn skammt. Og svo voru þaU
skyndilega ekki fleiri í hinni stóru fylk'
ingu. Hrægammarnir fleygðu sér yfir sund-
urtætta líkami þeirra, sem eftir lágu. Ekki
var stingandi strá sjáanlegt neins staðar,
og loftið var mettað ryki og dauni rotnandi
hræja.
Geir steig á bak í leit að vatni. Þegar
hann kæmi aftur, þá fyrst gætu þau raett
um, hvað gera skyldi. Hún settist á vagn-
bríkina og starði út yfir eyðilegt landið-
Eftir tvo tíma kom Geir aftur. Svo var
að sjá sem hann væri ánægður.
„Ég hef fundið gras og vatn,“ sagði
hann. „Við höfum verið lánsöm. Við höf*
um verið við jaðar hópsins. Þarna fyrir
handan,“ sagði hann og benti, „þar er allt
grænt og heilt, og vatnið er tært.“
Hann stökk af baki og sendi Hans af
stað með nautin. Hún matbjó, og þau borð-
uðu þögjul. Hún undraðist það, hversu
ánægður Geir virtist vera. Er þau höfðu
lokið við matinn, sló hann úr pípunni sinn1
og tók að leggja á hestinn. Hún vissi, hvað
það þýddi: hann hafði tekið ákvörðum
hann ætlaði að fara frá henni og láta Hans
um það að skila henni heim. Tárin komu
fram í augu hennar.
„Hvers vegna græturðu?“ spurði hann
og gekk til hennar.
„Vegna þess að þú ferð frá mér • ■ •
kindurnar mínar eru farnar. Ég vissi þaU
alltaf, að það voru bara kindurnar, sem þu
kærðir þig um.“
„Kindurnar, Geirþrúður mín?“
Hún stappaði niður fæti. „Já! Og nú eiu
engar kindur lengur.“
„Heimurinn er fullur af kindum.“ HaU
tók upp pípuna sína og núði henni á mr
handanna. „Veiztu, hvert ég ætlað1-
spurði hann. ..
„Hvernig ætti ég að vita það? Ég
bara, að þú ætlaðir burt frá mér og ski J
mig eina eftir.“ ^
„Hvernig get ég náð í prest, án þess
fara í burt frá þér um stund?“
Hún leit upp. „Prest?“
„Já, prest. Ég ætlaði að ríða til
bad og sækja prest. Ef ég tæki þ
myndu allir vita, að við værum el
og þá kæmist af stað kjaftháttur."
Warr0'
g með’
ki gift'