Heimilisblaðið - 01.09.1963, Qupperneq 16

og skömmustu. Hvers vegna hafði hann
ekki snert hana þessar tvær nætur? Hvers
vegna hafði hann flutt dýnuna sína burtu ?
Hún var hissa á því, að hún skyldi ekki
hafa spurt sjálfa sig að þessu áður. Ef
til vill hafði honum fundizt hún fráhrind-
•andi, einhverra hluta vegna. Hvað gat ver-
ið að? Hvað myndi móðir hennar segja,
ef hún vissi þetta ? Eða þá vinkonur henn-
sr? Henni fannst hún svo smánuð, að hún
lét höfuðið síga.
Á samri stundu heyrðist gjallandi hlát-
ur fyrir utan dyrnar. Og það var lamið
á þær af fleirum en einum. Fólkið var að
kalla á þau til áframhaldandi hátíðar. I
dag var þriðji og síðasti dagur brúðkaups-
ins. Mei-whan var því fegin, en í dag
orkaði tónlistin og hávaðinn ekki þreyt-
andi á hana lengur. Hugur hennar var
barmafullur af ótta. Hafði hún gert eitt-
hvað, sem olli því, að hann hafði ekki
horfið til hennar? Eða ætli þetta sé alltaf
þannig?
Stöku sinnum sá hún manninum sín-
-um bregða fyrir í garðinum. Hann hló og
gladdist og virtist með öllu áhyggjulaus.
Það var ekki svo að sjá, að hann ætti í
neinu hugarangri. Honum varð alls ekki
litið þangað sem hún sat í hópi kvennanna.
Hann naut hátíðarinnar af hjartans lyst
og tók á móti heillaóskum vina sinna, einn-
ig fyndni þeirra, án þess að láta í ljós
nokkra dulda óánægju, sem hann þó vel
.gat búið yfir ...
Seint og um síðir voru þau ein saman
í herbergi sínu. Mei-whan var feimnari
nú, er hún sá hann þarna inni hjá sér
með berum augum.
Hún kraup á kné til að taka af sér höf-
uðdjásnið, og hann gekk til hennar og
kraup við hliðina á henni. Hann leit beint
í augu hennar, og hún gat ekki litið undan.
Hann var mjög alvarlegur á þessari
stundu, svo alvarlegur, að það var eins
og dökk augu hans lýstu af innri glóð.
„Mei-whan,“ sagði hann, „það er dálítið,
sem mig langar til að segja þér.“
Hvað — ó, hvað? hugsaði Mei-whan.
Þú hefur ekki óskað að giftast mér. Siðir
og lög fyrirskipuðu það, en þú þráðir þa<5
ekki sjálfur. — Andlit hennar brann, en
hún gat ekki litið undan.
Hann mælti:
„Ég hef alla ævi, allt frá því ég rnan
eftir mér, hugsað um ástina, hina miklu,
sönnu ást, sem sé meira virði en allt annað
í lífinu. Ég hef hugsað mér, að hjónaband
eigi að grundvallast á slíkri ást, og að mað-
ur og kona, sem hafa gifzt, eigi að vera
sannir vinir, nánari vinir en nokkrir aðrii’
sem þau hafa þekkt hvort í sínu lagi. ÞaU
eiga að segja hvort öðru hugsanir sínar,
tala hvort við annað um fleira en það,
sem kemur heimilishaldinu við. Þau eiga
að treysta hvort öðru og vera samhent
um alla hluti. Og þau eiga að vera meira
en vinir,“ hélt hann áfram. „Þau eiga að
elska hvort annað, rétt eins og farand-
söngvararnir syngja um í kvæðum sínum-
Sameinuð í slíkri ást hef ég hugsað mér
manninn og konuna fremur sem eina pers-
ónu heldur en tvær. Sameinuð í friði og
fögnuði, sem sé dýpri en fólk virðist yfir'
leitt þekkja eða láta sig dreyma um. Allt
mitt líf hef ég þráð einmitt þetta. Skilurðu
— skilurðu eitthvað af því, sem ég er að
segja, Mei-whan?“
„Já. Ég skil!“
Það var sigurhreimur í svari hennar,
sem sannfærði hann um, að hún skiW1
hann. En glampinn í augunum, sem var
eins og glóðin í hans eigin augum, sagð1
honum meira en nokkur orð hefðu getað
gert.
FORN KÍNVERSK SPEKI
Má vera, að spakmæli taki minnst rúm af
allri menningararfleifð Kína frá fornu
fari. En lítið sýnishorn af þeim getur verið
jafn áhrifamikið enn í dag sem á þeim
tíma, er þau urðu fyrst til. Hér eru nokkui
þeirra:
Mannveran er himnaríki í smækkaðn
mynd.
Hlustaðu á orð mannsins til þess að þekkja
hjarta hans.
Ríkidæmi leiðir til lasta, en fátækt ti
þjófnaðar.
192
HEIMILISBLAÐ15