Heimilisblaðið - 01.09.1963, Page 26

,,Hva5 er þetta?“ hrópaði hann. „Þetta
er mannrán!“
í sama muncl fann hann, að stungið var
í hægri upphandlegg hans.
„Þetta var sannarlega handleiðsla for-
sjónarinnar,“ var sagt með ísmeygilegri
röddu dr. Pauls. „Við vorum á leið til yðar,
en svo komuð þér í veg fyrir okkur.“
„Fjandinn sjálfur," sagði Henry eða
reyndi að segja það. Honum fannst hann
orðinn eitthvað undarlegur. Hún hreif
skjótt, þessi innspýting, sem dr. Paul gaf
honum.
„Þér skuluð ekki reyna að sýna mót-
þróa,“ sagði hann rólega. Rödd hans kom
eins og úr fjarska. „Þér skuluð bara hvíla
yður.“
Og það varð svo að vera, þótt Henry
berðist gegn því af öllum mætti.
„Þetta var frábært, Gaby!“ heyrði hann
lækninn segja eins og úr fjarska. „Ég hef
alltaf vitað, að þú ert dugleg, en að þú vær-
ir slíkur snillingur . . . framúrskarandi
snjallt. .. alveg ný rödd . ..“
Henry fannst hann hrapa lengra og
lengra niður í hyldýpisgjá.
Sú hugsun, að alger tortíming biði hans,
vakti hann andartak til meðvitundar. Ef
hann átti að deyja, þá vildi hann að minnsta
kosti, að það yrði ekki alveg hljóðalaust.
Með yfirmannlegri áreynslu lyfti hann
handleggnum til atlögu, hallaði sér að Gaby
og reyndi að þrífa til stýrisins, en tök hans
á því voru linari en hjá barni, svo að Gaby
ómakaði sig ekki einu sinni að ýta hönd
hans til hliðar. Hann gaf frá sér undar-
lega hláturroku og missti svo meðvitund.
Henry raknaði hægt við sér í fyrstu og
skildi ekkert í því, að hann var enn á lífi.
En þegar augun höfðu vanizt birtunni, sá
hann, að hann lá ekki á botni hyldýpisgjár,
sem hann hélt hann hefði fallið í, heldur
í rúmi í herbergi, þar sem gluggatjöldin
voru dregin fyrir. Á litlu borði við hlið
rúmsins logaði á lampa og lengra frá sást
glóð í arni.
Henry vildi forvitnast um það, hvar
hann væri niður kominn, en þurfti fyrst
að huga að æðaslættinum á gagnauganu.
Það var eins og einhver þrumandi vél
fyllti allt heilabúið. Hann reyndi að þreifa
á enninu, en það tókst ekki, því að hann
hafði ekkert vald yfir fingrunum.
„Þetta var skrítið,“ sagði hann. „Þeir
láta ekki að stjórn.“
Hann lá kyrr andartak, áður en næsta
hugsun skyti upp kollinum. „Hvað hefur
komið fyrir? Hvar er ég? Bara að ég gæti
nú hugsað skýrt!“
Þá gekk Gaby inn klædd í óaðfinnan-
legan búning hjúkrunarkonu og um leið
rifjaðist allt upp fyrir Henry.
„Jæja, þér eruð vaknaður!“ sagði hún
fjörlega. „Ég var hrædd um, að þér ætl-
uðuð aldrei að komast til meðvitundar.“
„Hvað er klukkan ?“ spurði Henry —
eða hann ætlaði að minnsta kosti að gera
það, en hljóðin, sem komu fram yfir vai’ii'
hans, minntu einna helzt á býflugnasuð
í sultutauskrukku.
„Takið þetta ekki nærri yður,“ sagði
hún. „Það verður langt þangað til þér get-
ið talað, svo að það er eins gott fyrir yðui'
að liggja kyrr. Jæja þá, verið nú rólegui'-
Hún var nú komin að rúminu og tók a
slagæðinni með ísköldum fingrunum. Huu
virtist vera ánægð með æðaslögin, athug-
aði síðan augun vandlega, kinkaði kolh
og sagði: „Þér komizt vfir þetta. Nú verð-
ið þér að borða og hvílast.“
„Hvað er klukkan?“ reyndi Henry aftu1’
að segja, en það fór á sömu leið og fyrr’
Hún skeytti ekki hið minnsta um spurn-
inguna, en fór leiðar sinnar frá á fæti a
háhæluðu skónum. Skömmu síðar kom huJ1
með súpuskál og mataði hann þrátt fyrl1
illskulegt augnaráð hans. Síðan neyddi hun
hann til að gleypa einhverja svarta töflu
og stuttu síðar var hann sofnaður.
Tíminn leið, en Henry vissi ekki, hversu
lengi hann hafði sofið. Stundum vaknu®1
hann, sofnaði svo aftur, en hann fann líka’
að hann styrktist æ meir. Ekki komu að1'11
til hans en Gaby og orðfár hjúkrunarma°'
ur, og þurfti hann því ekki að reyna mik1
á raddböndin, enda náði hann einna seiU'
ast valdi á þeim.
Loks reyndi hann að bera upp söm11
spurninguna, víst í hundraðasta sinn, °£
gat gert sig skiljanlegan.
202
heimilisblað15