Heimilisblaðið - 01.03.1969, Blaðsíða 14

Híui tautaði nokkur orð til viðbótar, en
hvað sem hann reyndi, gat hann ekki greint
þau eða fengið samhengi.
Hann braut heilann allt hvað af tók til að
geta rifjað upp einhvern kunningja þeirra
með nafninu Gustave, en árangurslaust.
„A sunnudaginn, þegar ég verð ein
heima?“ tautaði hún.
„Nú, svo það er þannig,“ hæsti hann lágt
millum tannanna. „Þess vegna fyrir him vita
fyrir víst hvort ég myndi verða heima á
sunnudaginn ... Kona . .. þitt nafn er Tál!“
Sko — nú brosti hún ... og var auðvitað
að dreyma þann heittelskaða ... Iíann þorði
vart að anda, af ótta við að missa af ein-
hverju sem hún tautaði upp úr svefninum.
En hvað hún var í rauninni fögur þar sem
hún íá! Lucien uppgötvaði það í rauninni
fyrst núna — þegar hann var kannski búinn
að missa hana. En — því hét hann sjálfum
sér — að þetta skyldi ekki verða auðveldur
leikur fyrir þennan Gustave, hver svo sem
hann nú var.
„Brautarstöðin . . . Champs-Élysées ...
Klukkan þrjú,“ tautaði hún.
Þakka þér fyrir, væna, hugsaði hann, það
var vingjarnlegt af þér að segja mér það
líka! Annars ættirðu að venja þig af að tala
í svefni, úr því þú stendur í ástarævintýrum.
Nú fóru í hönd erfiðir dagar fyrir Lucien.
Honum var ósýnt um að gera sér upp hlut-
ina, en nú nevddist hann til þess, ef hún
átti eldci að lcomast að því sem hann vissi.
Á sunnudagsmorgni fór hann að heiman
eins og hann var vanur. Þau álcváðu sam-
kvæmt venju að liittast aftur heima hjá for-
eldrum annars hvors; í þetta sinn hjá for-
eldrum Geneviéve.
Eklci var hún fyrr orðin ein eftir heima
'en hún flýtti sér að hafa fataskipti. Þegar
því var lokið, settist hún við að slcrifa orð-
sendingu t.il Lucien. Nolclcrar arkir lentu í
bréfakörfunni, áður en hún varð ánægð með
uppkastið. Þá límdi hún aftur umslagið,
skrifaði nafn Luciens utan á það og festi
bréfið við rammann um hans eigin mynd á
saumaborðinu hennar.
Klukkan þrjú var hún við niðurgönguna
að neðanjarðarbrautarstöðinni á Champs
Elysées, en rétt í því sem hún ætlaði niður
tröppuna hitti hún Lucien. Hann greip þétt-
ingsfast í handlegg hennar og hvæsti út milli
tannanna: „Það hentar þér víst ekki að hitta
mig! Hvað ert þú að gera hér? Eftir hverj-
um bíðurðu?“
„Eftir þeim sem ég elska!“
„Heyrðu mig nú,“ sagði Lucien og greip
andann á lofti. „Þetta er nú það ósvífnasta
sem ég hef heyrt! Hefurðu enga sómatilfinn-
ingu? Hefurðu elckert að segja þér til af-
sölcunar ?‘ ‘
Hún drúpti höfði og svaraði elcki.
„Hvað h'eitir hann?“
Þögn.
„Eða á ég að segja þér það?“
Það fóru viprur um munn Geniviéve, en
liún sagði ekkert.
„Iíann heitir Gustave! Já, þú heyrir að
ég veit sitt af hverju!“
Á samri stund brast hún í hlátur, en hætti
óðara er hún sá, hversu Lucien var brugðið.
„Elslcu Lueien, heimslci strákur! Sá, sem ég
elska, það ert þú sjálfur. Eg ætlaði að hitta
þig. Eg lét þig vita það í svefni!“
„Ertu að gera grín að mér í þolckabót?"
Lucien var örvinglaður og lét sig engu skipta,
þó að fóllc væri farið að taka eftir þeim.
„Nei, það geri ég ekki, vinur minn. Komdu
með mér heim, og þá muntu finna bréf, sem
ég 'skrfiaði þér áður en ég fór að heiman.“
En það var ekki auðvelt að sannfæra Luci-
en. Á leiðinni heim greip hann til þess ráðs
að segja elclci stalct orð.
Hann reif upp umslagið, og eftir því sem
hann las lengra, vilcu örvinglunardrættirnir
af enni hans. Þar stóð:
Elskio Lucien!
Ég verð við brautarstöðina á Champs Ehjs-
ées klukkan þrjú, vegna þess að ég er viss
um, að þú verður þar, ef þú raunverulega
elskar mig. Gustave, sem í rauninni er alls
ekki til, hefur fengið leyfi til að lifa í tvo
daga, eða þangað til að ég hef sannfœrt /u£7
um það, að ég er þér meira virði en íþróttin■
Geneviéve.
Lueien greip liana í faðminn og þakti and-
lit hennar kossum. „0,“ hvíslaði hann. „Þu
hefur elcki liugmynd um það, hvernig méi'
liefur liðið þessa daga! Og nú lofa ég þér
því að æfa mig í því einu að vera fyrirmynd-
ar eiginmaður. Hvað þýða öll heimsins meist-
arastig fyrir mig, ef ég ætti að gjalda þaU
með því að missa þá konu sem ég elslca?“
>
58
HEIMILISBLAÐlP