Heimilisblaðið - 01.03.1969, Blaðsíða 16

hann argur og tók að krafsa í þær af öllum
mætti.
„Bruð þér ekki hræddur um, að hann eyði-
leggi teppið V ‘ spurði Villeraye.
„Oneinei,“ svaraði Brunét, „þetta gerir
ekki neitt til. Teppið atarna er hræðilegt.
Hundurinn verður líka að fá leyfi til að
skemmta sér.“
Þessu var hundurinn innilega sammála.
Hann gafst upp við gólfteppið, en sneri sér
þess í stað að ýmsum munum þar í stofunni,
einkum þeim sem stóðu á hilluborðinu. Þeir
virtust sannarlega allrar athygli verðir, og
hann bar loppuna upp í eina liilluna og
snuðraði af öllu sem þar var. Lítill postu-
línsköttur var einkar lyktargóður, hvað sem
hann þó gapti þarna hreyfingarlaus, enda
tók seppi að leika sér að honum, kastaði hon-
um upp í loftið og lét hann detta niður á
teppið. Síðan sló hann loppunni í hann, hratt
honum til og skauzt fram og aftur á eftir
honum.
Villeraye fylgdist með þessum leik og
spurði sjálfan sig þess, hvort verið gæti, að
húsdýrin á heimilinu hefðu leyfi til þess að
haga sér eins og þau lysti.
„Jæja, við ætluðum að ræða um fjármálin,
var það ekki,“ sagði hann svo.
„Já, ef yður þóknast, þá standa málin
þannig,“ hóf Brunét máls um leið og hann
fylgdist með framkomu hundsins við hinn
verðmæta postulínskött hans og var orðinn
ærið áhyggjufullur. Eigi að síður var hann
fastákveðinn í því að láta ekkert á sér sjá,
sama hvað fyrir kæmi.
„Já, málin standa þannig ... eins og ...
ég skal nú segja yður ...“
Allt í einu var þaggað niður í honum með
ægilegum hávaða. Hundurinn, sem var orð-
inn uppgefinn á öllum kattarleik hafði beint
athygli sinni að austurlenzku borði, þar sem
á stóð fyrirferðarmikill vasi með blómum í.
Hann hafði sett framfæturna upp á borð-
röndina — með þeim árangri, að borðið
sporðreistist, vasinn brotnaði og vatnið
flæddi um allt teppið.
„Æ, þetta var leiðinlegt!“ sagði Villeraye
og greip andann á lofti.
„0 — sussu-nei,“ svaraði Brunét í hetju-
tóni, enda þótt hann væri argur undir niðri
vegna hins kostbæra blómsturvasa. „Þetta
gerir ekkert til. En ef þér viljið vera svo
elskulegur að líta hér á uppkastið, þá sjáið
þér, að fyrirætlunin gerir ekki ráð fyrir
neinni fjárhagslegri áhættu sem heitið get-
ur ...“
Hér var það aftur, sem hundurinn þagg-
aði niður í honum; hann var kominn fram
að dyrunum og tekinn að ýlfra eymdarlega.
Þegar það stoðaði ekki, tók hann að gelta
ákaft.
Báðir mennirnir stóðu á fætur. „Ættuð
þér kannski ekki að hleypa honum út?“
spurði Villeraye hæverskur.
„Það get ég gjarnan gert,“ svaraði Brunét,
„en eruð þér ekki liræddur um, að hann
strjúki burt?“
„Ég? Hvers vegna ætti ég að vera það?“
„Vegna þess að þetta er einkar fallegur
hundur. Væri ekki skynsamlegast að láta
hann inn í bílinn yðar?“
„Það hefði ég gert strax í upphafi, ef ég
ætti hann. Og ef svo væri, þá hefði ég líka
veitt honum betra uppeldi, það verð ég að
segja,“ svaraði Villeraye.
„Er ... er þetta þá ekki hundurinn yðar?
En hann kom inn með yður?“
„Ég stóð í þeirri meiningu, að hann ætti
hér heima. Ég vona, að þér skiljið, að ann-
ars hefði ég alls ekki leyft honum að haga
sér þannig.“
„Já ... jú, það sagði ég einmitt við sjálf-
an mig!“ Brunét létti stórum, og hann var
ekki lengi að opna dyrnar, en hundurinn
stökk út sem byssubrenndur.
Aftur á móti var Villeraye ekki sem ljúf-
mannlegastur á svip: „Sem sagt, monsieur, þá
gefið þér í skyn, að ég líti út fyrir að vera
sá ókurteisi dóni að leyfa þessu dýri að vera
hér inni án þess svo mikið sem biðjast afsök-
unar á framkomu þess!“
„En ...!“
„Þetta er nóg — og meira en nóg! Mér
þykir fyrir því, að samtal okkar hefur að-
eins orðið tímasóun. Herra minn, ég hef
þann heiður ...!“ Og án þess að segja fleira,
skundaði Monsieur Villeraye burt úr húsi
Brunéts framkvæmdastjóra.

60
HEIMILISBLA8I5