Heimilisblaðið - 01.03.1977, Blaðsíða 11

„Azaleurnar taka sig mjög vel út,“ hélt
hann áfram. „Ég verð að hrósa yður svo
sannarlega, ungfrú Miller. Þér hafið ágæt-
an smekk og eruð ágætlega handlagin.
Skreytingin sú arna er sannkölluð aug-
lýsing fyrir verzlunina sem þér starfið
hjá — og fyrir garðræktina okkar.“
Verzlunarstjórinn gekk inn og leit yfir
handverkið.
„Já — þetta er ljómandi. Þér hafið kom-
izt ágætlega frá þessu, ungfrú Miller. Kom-
ið þér sælir, hr. Allen. Hvað finnst yður
um þetta? Er þetta ekki snoturt?"
Þau stóðu þarna um stund og dáðust að
skreytingunni, en síðan leit verzlunarstjór-
inn á armbadnsúrið sitt og lagði höndina
á öxl Audreyar:
„Nú getið þér farið í verzlunina aftur,“
sagði hún. „Það er víst ekki meiri þörf
fyrir yður hér. Annars getið þér komið
hingað aftur og séð brúðhjónin ganga út
úr kirkjunni, ef þér viljið. Og réttast
væri reyndar, að þér gerðuð það, því ég
þarf að biðja yður um að fjarlægja skreyt-
inguna aftur strax og hjónavígslan er af-
staðin. Það á að messa hér í kvöld.“
Audrey beit á vör sér, en kom ekki með
nein mótmæli. Bikar þjáninga hennar átti
auðsjáanlega að fylla að börmum. Það átti
jafnvel ekki að þyrma henni við að sjá
hamingjusama brúði leidda af ástvini sín-
um úr kirkju — og það á þeim degi, stað
°g stundu, sem hefði átt að vera hennar
eigin brúðkaupsathöfn!
Henni varð litið á George Allen. Augu
hans voru merkilega skilningsrík, þegar
þau litu á hana, og hún neyddi sig til að
brosa dauft ... já, það var vissulega dauft
brso.
Audrey var með mikinn hjarslátt þar
sem hún nálgaðist fjölmennið, sem þegar
hafði safnazt fyrir utan kirkjudyrnar.
Röndóttur sólhjálmurinn blakti í golunni
°g skein hátíðlega í sólarbirtunni. Innan
uv kirkjunni bárust veikir ómar sálma-
söngs og orgelspils, og háar raddir kór-
drengjanna. Stöðugt bættist fleira fólk í
hópinn.
„Verið er að syngja lokasálminn. Bráð-
um er allt afstaðið."
„Ojá — og þá eru þau orðin eiginmað-
ur og eiginkona ..."
Eiginmaður og eiginkona! Sjálf væri
Audrey nýgift brúður, ef Frank hefði ekki
látið það gott heita að hún sleit trúlofun-
inni þegar sorgin og fátæktin herjuðu á
hana fyrir hálfu ári.
Tárin brunnu á hvarmi hennar, en hún
deplaði augum og hélt aftur af þeim. Verzl-
unarstjórinn hafði ætlað að auðsýna henni
vingjarnleika með því að hvetja hana til
að horfa á, þegar brúðhjónin gengju úr
kirkju. Ef hún hefði bara vitað ... ! Og
samt hafði Audrey fundið sig knúða til að
fara á vettvang, þvert gegn vilja sínum.
„Brúðarkjóllinn hennar er saumaður hjá
okkur,“ sagði ung stúlka, sem tróð sér í
gegn. Audrey leit á hana. I svip hennar
var sama aðdáunin og þráin og í svip allra
annarra kvenna í hópnum; og nú var hún
sjálf komin í þennan hóp til að líta aug-
um gleði og hátíðleika við annarra brúð-
kaup . ..
Skyndilega voru kirkjudyrnar opnaðar
upp á gátt. Orgelhljómarnir bárust út til
þeirra sem fyrir utan biðu. Blaðaljósmynd-
arar munduðu vélar sínar og grindverk-
um og af bílþökum, og ofan úr kirkju-
turninum bárust nú ómar klukknanna.
Brúðarmarsinn kvað við, hátíðlegur og
taktfastur; brúðarmarsinn, sem hefði átt
að hljóma við hennar eigin giftingaathöfn,
ef . . . ef . . .
„Nú eru þau að koma! Sjáðu hvað hún
er dásamleg!“
0g þarna komu þau; brúðurin geislandi
við hlið brúðguma síns. Hún gekk hægt
og hátíðlega, brosti og var hrærð á þess-
um stærsta hátíðisdegi lífs síns.
Að baki brúðhjónunum birtist fyrsta
brúðarmærin klædd Ijósrauðu. En þegar
heimilisblaðið
47-