Heimilisblaðið - 01.03.1977, Blaðsíða 21

Gamli maðurinn kinkaði kolli og brosti.
„Sjáið bara,“ sagði hann. „Hann hefur
ekki reynt neitt heimskulegt. Hann hefur
ekkert reynt að rífa gat á loftið eða gólfið.
Nei, hann hefur sem sagt bara beðið eftir
þessu heppilega tækifæri, og svo fór liann
þann veg, sem við héldum að hann myndi
koma.“
Sheriffinn hristi höfuðið undrandi.
Skugginn leit á hann sínum dökku aug-
um. Þau voru vakandi og athugul, en í
djúpi þeirra brá fyrir eins og gulum
glampa. Þetta voru einkennilegar kring-
umstæður. Hér stóð hann; sjálfur, Skugg-
inn, og talaði í friðsemd við sheriffann,
sem þorpararnir í fjöllunum höfðu óttast
í mörg ár.
„Má ég segja yður eitt, sheriff,“ sagði
hann vonzkulega. „Ég er mest hissa á,
að hann skyldi sleppa frá yður. Það er í
fyrsta sinn; sem þér hafið náð tangarhaldi
á Skugganum, og mér finnst það reglu-
lega ergilegt, að þér skylduð þurfa að láta
í minni pokann. Manni finnst jafnvel, að
þér hafið hitt þarna fyrir mann, sem sé
ofjarl yðar.“
Sheriffinn gamli tók lampann og lyfti
honum upp að andliti afbrotamannsins og
athugaði hann grandgæfilega.
„Þér eruð vitur maður,“ sagði hann
hægt og horfði á hann rannsakandi. „Þér
eyðið ekki tímanum í nótt til að reyna
að handsama Skuggann.“
„Nei,“ sagði Skugginn. „Ég vissi, að
það var vonlaust, því að ég sá hestinn
hans.“
Hann leit ekki af andliti gamla manns-
ins. Hann sá, að í svip þessa gamla manns
hvíldi máttur, jafnvel hættulegt vald. Samt
vissi hann eiginlega ekki, hvers kyns vald
þetta var. Og í þeirri svipan fannst hon-
um óþægilegt að láta öldunginn horfa á
sig, með þessu leyndardómsfulla augna-
ráði.
Skugginn átti einnig starf fyrir hönd-
um, er hann varð að sinna. Innan skamms
mundi Tom Converse vera kominn heim
til fjölskyldu sinnar. Og svo mundi hann
á augabragði koma til baka með sannanir
fyrir, hver hann væri. Fyrir þann tíma
urðu Jess Sherman, Harry Lang og Chuck
Parker að vera komnir fyrir kattarnef.
;>Ég verð að fara,“ sagði hann við Algie.
„Verið þér sælir!“
„Bíðið við augnablik,“ sagði Algie. „Mér
finnst við ættum að talast svolítið meira
við, ég man ekki eftir að hafa séð andlit
yðar fyrr.“
Hatrið kom upp í Skugganum og hann
hreytti út úr sér: „Ég er ekki vanur að
hanga á knæpum og vaða elginn um sjálf-
an mig( það er víst þess vegna, að þér
kannist ekki við mig.“
Með þessum orðum sneri hann sér við
og stikaði út úr herberginu. Sheriffinn
gekk hægt á eftir og hélt lampanum hátt
yfir höfði sér. Hann stóð og horfði á eftir
þeim ókunnuga með ánægjusvip. En hefði
Skugginn vitað, hvað sá gamli hugsaði,
hefði hann að líkindum látið samtalið enda
með skoti.
Skugginn sneri sér ekki við, heldur gekk
rakleitt út í hesthúsið og tók reiðskjótann
sinn.
Hann flýtti sér ekkert að leggja á hann,
því þessa stundina þurfti hann ekki að
flýta sér. Verkið, sem hann átti.að vinna,
var bezt að gera eftir miðnætti. Enda beið
hann þar til stytt var upp og óveðrið lægt
svolítið. Svo reið hann af stað yfir holt
og hæðir og stanzaði svo í litlum dal, sem
var allur skógi vaxinn, undir laufkrónu,
sem var svo þétt, að hripaði ekki í gegn-
um. Þar opnaði hann hnakktöskuna og
tók upp blað og blýant og líka bréf, sem
skrifað var með sömu smáu og festulegu
rithöndinni eins og bréfið? sem kastað
hafði verið inn til Tom Converse.
Við birtuna af vasaljósinu athugaði
hann skriftina gaumgæfilega og fór svo
að skrifa. Það leið ekki á löngu þar til hann
væri ánægður með skriftina. Þá tók hann
heimilisblaðið
57