Heimilisblaðið - 01.03.1977, Blaðsíða 22

nýja örk og skrifaði í örfáar línur með
hönd, sem var nákvæmlega eins og kven-
höndin á bréfinu. Bréfið var þannig:
,,Jess! Það hefur lcomið dálítið voðalegt
fyrir. Komdu undir eins. Flýttu þér, flýttu
þér. Eg bíS þín í Skuggarjóðrinu.“
„Einmitt þannig mundi hún orða það,“
tautaði hann fyrir munni sér. „Ég vona
bara, að allt sé nú í lagi, að þau hafi ekki
orðið ósátt.“
Um leið sló hann í og lét hestinn val-
hoppa í gegnum dalinn, þar til hann var
kominn í námunda við stórhýsið, þá hægði
hann á sér, fór af baki og flýtti sér upp
að húsinu. Hljóðlaust læddist hann með-
fram sólbyrginu. En fyrir utan einn glugg-
ann nam hann staðar, beygði sig og fór
að fitla við gluggann líkt og kötturr í öll-
um hreyfingum, svo liðugur var hann.
Svo kom hann hendinni undir karminn og
henti bréfinu í manninn, sem lá þar og
svaf.
Eins og elding sleppti hann takinu og
hlustaði. Hann heyrði manninn hreyfa sig
og gefa eitthvert undrandi hljóð frá sér.
Það var rödd Jess Shermans. Svo heyrð-
ist skrjáfa í pappír og því næst var ljós
kveikt.
Þetta fannst Skugganum nægilegt. Hann
læddist í burt að hestinum og reið af stað
út í næturmyrkrið.
Hann stefndi til þess rjóðurs, sem hann
fyrir tveimur árum síðan hafði mælt sér
mót með Sylvíu, en mætt þéttu kúlna-
regni. Þegar hann kom þangað, hagaði
hann sér alveg eins og það kvöld, beið í
myrkrinu undir trjánum.
Skugginn þurfti ekki að bíða lengi. Hin
þjálfuðu eyru hans heyrðu brátt hófatak
í hesti, sem þeysti í áttina til hans.
Storminn hafði nú algjörlega lægt og
hætt var að rigna. Yfir suðurhimininn
varpaði máninn náfölu ljósi sínu.
1 tunglsljósinu sá hann manninn koma
ríðandi, sem hann hafði kallað hingað með
bréfinu. Jess Sherman þeysti ugglaus út
í opinn dauðann.
Hann nam staðar í miðju rjóðrinu, lit-
aðist um í allar áttir og kallaði:
„Sylvía — ert þú hérna? Sylvía . . .
Það er ég!“
Skugginn nísti tönnum. Hugur hans
fylltist hatri til mannsins í rjóðrinu.
Hann keyrði hestinn sinn sporum, svo
að hann engdist af sársauka og stökk út
úr myrkrinu út á tunglsbjart rjóðrið.
Þegar Jess Sherman sneri sér við í
hnakknum, ýtti Skugginn barðastóra hatt-
inum sínum aftur á hnakkann, og tungls-
ljósið flóði um andlit honum. Undrunar-
hróp heyrðist frá hinum.
„Halló .. . hver er þarna? . . . Ég hélt
. . . hver fjárinn ert þú annars, lagsmað-
ur ?“
,;Ég er ekki sá, sem þú bíður eftir,“
sagði Skugginn með grafarró. „Ég er mað-
ur, sem þú hefur áreiðanlega gaman af
að frétta af. Ég hef hitt þig einu sinni
áður á þessum stað.“
„Hvem fjárann á þetta að þýða?“ sagði
Sherman. „Ég skil ekki við hvað þú átt.
Hvert ert þú?“
„Maðurinn sem þú gerðir tilraun til að
myrða á þessum stað, raggeitin þín. Ég
er Skugginn."
Efi — örvænting — skelfing brá í einu
vetfangi fyrir á andliti hins ógæfusama
Shermans. Hægri hönd hans hreyfðist í
áttina til skammbyssuskaftsins, en þegar
hann sá, að Skugginn svaraði þessari
hreyfingu ekki með svo miklu sem að
hreyfa litla fingurinn, nam hönd hans
staðar á miðri leið. Hin ótruflanlega ró
hins hræðilega afbrotamanns virtist hafa
ennþá meiri lamandi áhrif á hann en þótt
hann hefði séð inn í hálfa tylft af skamm-
byssukjöftum. Hin rólega framkoma
Skuggans var nægileg til þess að svifta
hendur Jess Shermans öllu afli sínu.
„Þama skreiddist ég upp á hestinn
58
HEIMILISBLAÐIÐ