Heimilisblaðið - 01.03.1977, Blaðsíða 12

Audrey sá unga manninn við hlið brúð-
armærinnar, stanzaði hjartað í barmi
Audreyar.
Það var Frank.---------
Þegar Audrey var komin inn í kirkj-
una, eftir að allt var um garð gengið, og
tekin til við að taka niður blómaskrautið,
heyrði hún skyndilega mannsrödd að baki
sér, og aftur var sem hjarta hennar ætl-
aði að stanza. — Ef — ef þetta væri nú
Frank; ei nann hefði nú komið auga á
hana í hópnum fyrir utan kirkjuna og
væri nú snúinn aftur til að tala við hana.
„Get ég hjálpað yður?“
Þetta var ekki rödd Franks, heldur Ge-
orgs Allens. Hún sneri sér við og leit á
þennan herðabreiða unga mann, klæddan
tvídjakka, reiðbuxum og stígvélum og virt-
ist eitthvað svo furðulegur í þessari mann-
auðu og blómum skrýddu kirkju.
„Þetta er hátíðlegasta og fjölmennasta
brúðkaup, sem fyrirtækið okkar hefur ann-
azt um skreytingu á,“ mælti hann. „Þess
vegna hafði ég áhuga á að sjá, hvemig
yður myndi takast að annast skreyting-
una. Og þetta varð sannarlega góð aug-
lýsing — bæði fyrir yður og okkur. Reynd-
ar var svaramaðurinn frændi minn, og
mig langaði til að sjá hann.“
Audrey starði á hann forviða. „Svara-
maðurinn? Hann Frank Morton?“ Hún
blóðroðnaði. „Ég — ég þekki hann. Ég
veit ekki . . . veit ekki hvort þér hafið
heyrt það, en við vorum einu sinni trú-
lofuð. Það — það slitnaði upp úr því ... “
Hann leit ekki á hana; virtist önnum
kafinn við að pakka rósum inn í mjúkan
silkipappír.
„Jú, ég hef heyrt um það,“ svaraði hann
svo, ofur hlutlaust. „Ég heyrði reyndar,
að þér hefðuð farið að vinna í ákveðinni
blómaverzlun skömmu eftir að þér slituð
trúlofuninni. Og ég svipaðist um eftir yð-
ur, í næsta skipti sem ég átti erindi í verzl-
unina.“
Hún hélt áfram við vinnu sína og svar-
aði engu. Skömmu síðar hélt hann áfram:
„Við Frank hittumst sárasjaldan. Ég
þekki hann eiginlega ekki neitt; en ég sá
það af tilviljun í blaði, að hann ætti að
vera svaramaður hér i dag.“
Bráft voru ekki fleiri blóm eftir af
skreytingunni. Kirkjuþjónninn og kona
hans voru farin að strjúka yfh gólfið,
og menn með uppbreitar ermar voru að
fjarlægja sveiga og pálma.
Skyndilega sagði Audrey, pokkuð óða-
mála:
„Þessi brúðarmær, sem var við hlið hans,
er hún ... er hún kannski . . . ?“
Nú var henni ljóst, að allan tímann frá
því að Frank fór úr landi hafði hún von-
azt til þess, að þegar hann kæmi aftur
myndi hann koma til hennar að nýju, enda
þótt sú von væri andstæð allri skynsemi.
Hún hafði stöðugt vonað, að hann leitaði
til hennar að nýju. En nú komst hún að
raun um, að hann var búinn að vera í
landinu í margar vikur, og hann hafði
ekkert látið til sín heyra. Það gat ekki
verið, að hann bæri mikinn hug til henn-
ar, úr því að hann gat fengið af sér að
gerast svaramaður einmitt á þeim degi,
sem þau höfðu verið búin að ákveða að
verða skyldi þeirra eigin brúðkaupsdagur!
George Allen leit á hana sínum gráu,
rólegu og skilningsríku augum, tók laus-
lega um upphandlegg hennar með sól-
brenndri hendinni; dró síðan höndina aft-
ur til sín og mælti:
„Já. Fyrir rúmri viku opinberaði Frank
trúlofun sína með Bettine Davidson, stúlk-
unni sem var fyrsta brúðarmey í dag.
Mér datt í hug, að þér mynduð vilja fá
tækifæri til að sjá þau saman — og það
var eiginlega þess vegna, sem ég kom
hingað í dag . . .“
Audrey leit á hann forviða.
„Þessa vegna sem þér komuð? Af því
að Frank hefur trúlofazt aftur? Ég skil
ekki . ..“
„Nei, það er ekki von,“ sagði hann. „En
48
HEIMILISBLAÐIÐ