Heimilisblaðið - 01.03.1980, Síða 14

RUT
Skáldsaga frá dögum Títusar keisara
Eftir I. IHLENFELD
FYRRI ÞÁTTUR
I.
Þau hittast.
Þessi saga hefst á 11. stjórnarári Nerós
keisara (65 e. Kr.).
Rómaborg stóð nú á tindi veldis síns,
borgin ríkiláta, sem enginn hafði sigrast
á öldum saman.
Þá drottnaði friður í Júdeu-héraði í Gyð-
ingalandi. En ekki var sá friður nema yfir-
skin eitt. Inni fyrir, í skapi þjóðarinnar,
ólgaði og hveraði af hatri.
Gyðingar hötuðu Róm og alla Rómverja.
Okið rómverska varð ár frá ári þyngra
á þeim, og lausnarþrá þeirra — þrá þeirra
eftir frelsi og sjálfsforræði — óx með lík-
um hætti og sáðkornið eftir vorregnið.
Messíasar-von þeirra var nú orðin sterk-
ari en nokkru sinni hafði áður verið —
vonin um hann, sem átti að reisa hið fallna
hásæti Davíðs að nýju og kollvarpa öllum
féndum og andstæðingum. Þegar hann
kæmi, átti Róm að setja ofan; þar á móti
átti ísrael, tygjaður guðlegum krafti, að
taka við forræði fyrir öllum heiminum und-
ir forustu Guðs smurða.
Fyrir þrjátíu árum hafði sá maður kom-
ið fram meðal Israelsþjóðarinnar, sem
kvaðst vera þessi smurði Guðs, þjóðin hafði
líka að sönnu séð eilífa ljósið skína af
ásjónu hans; en hann var samt ekki eftir
hjarta ísraelsþjóðarinnar. Hvernig var
hægt að hugsa sér, að þessi fátæki læri-
meistari frá Nazaret — þessi auðmjúki
og hógværi maður, vinur fátæklinga, sem
át með tollheimtumönnum og syndurum,
gæti verið foringi fyrir herskörum Israels
gegn Rómaborg?
Nei, hann var ekki maðurinn, sem átti
að bera hina gullnu kórónu Davíðs konungs
—■ ríki hans var ekki af þessum heimi.
Stundum höfðu þeir að vísu trúað og
vonað, að hann væri sá, sem ætti að koma,
þegar þeir sáu, hve hann gat komið fram
með miklum krafti og valdi. En samt
brugðust þeim þær vonir. Og af þeim sök-
um hötuðu þeir hann, já, lögðu það heift-
arhatur á hann, að þeir framseldu hann
til dauða á krossi. Þeir hefðu jafnvel helzt
afmáð minningu hans af jörðinni. En það
dirfðust þeir ekki að gjöra. Hann lifði,
þótt hann dæi.
Hann lét eftir sig lærisveina, sem boðuðu
h'f hans og kenningu — boðuðu meira að
segja upprisu hans frá dauðum, sem ótrú-
legurst var af öllu, og sigur hans á dauða
og hel.
Þeir voru kallaðir Nazarear, eftir meist-
ara sínum, og voru ofsóttir, eins og hann
hafði verið ofsóttur, en árangurinn varð
líka hinn sami. Þeir höfðu enn ekkert ráð
getað fundið til að fá þá til að þegja. I
öllum þrengingum sýndu þeir óviðjafnan-
lega hugprýði.
Eftirfarandi atburður gerðist síðla á
dýrðarfögrum sumardegi.
Ibúar Jerúsalem-borgar gengu hópum
saman út úr borginni, því að hitinn var
svo mikill þar á götunum, og gengu ann-
aðhvort fram með Kedron-læknum fyrir
austan borgarmúrinn eða áleiðis til Olíu-
1
,50
HEIMILISBLAÐIÐ