Heimilisblaðið - 01.03.1980, Qupperneq 16

fögru jörð — og svo eru hér leiði, sem
vitna um hverfulleik hins jarðneska valds
og fegurðar.
Hún þagði um stund um leið og hún
virti leiðin fyrir sér með guðræknum hug,
en síðan sagði hún:
— En þau vitna um eitthvað meira —
þau vitna um göfgi Israels í fyrri daga
og horfna vegsemd hans. — Jósafat var
hreystimaður mikill, sagði hún með hrifn-
ingu, — hann réð fyrir frjálsu landi, en
vér — vér erum þrælar Eómverja.
Og djúpum skugga brá á andlitið henn-
ar æskufagra, en síðan ómaði sem kvein
af vörum hennar:
— Og hvenær verður það öðruvísi ? Hve-
nær kemur frelsari Israels? Hvenær verð-
um vér aftur það, sem vér vorum einu
sinni ?
Þernan svaraði engu. Hún horfði ein-
ungis undrandi á hina ungu mey, sem þrátt
fyrir æsku sína fann þó svo sárt til niður-
lægingar þjóðar sinna og var svo gagn-
tekin af hugmyndinni um lausn Israels.
Rut stóð enn stundarkorn í djúpum hugs-
unum, en síðar hrópaði hún skyndilega
upp yfir sig:
— Komdu Iras — við skulum fara, hér
er svo ömurlegt.
Þær ætluðu að halda áfram göngunni,
en í sömu andránni stukku þrír menn út
úr skógarkjarrinu og gjörðu sér far um að
stemma stigu fyrir þeim með dónahlátri
og óskammfeilnum látum, og einn þeirra
hrópaði:
— Það veit Júpíter! Hér ber vel í veiði!
Konurnar sáu skjótt, hverjir þetta voru,
og að ótti þeirra var ekki ástæðulaus. Það
voru þrír skylmingamenn — menn, sem
höfðu barizt við villidýr á leiðsviðinu.
Þeir voru óvenjulega stórir og sterkleg-
ir á velli, bláeygir og Ijósir á hörund, hárið
gulbjart og mjög klippt neðan af því. Þeir
voru í ermalausum ullarkyrtli, sem þeir
gyrtu að sér lauslega, handleggir og fót-
leggir voru berir, sást því greinilega, hve
beinastórir þeir voru og vöðvamiklir; en
slíka vöðva höfðu þeir einir, sem fang
höfðu þreytt við óargadýr á leiksviðinu
árum saman.
Þeir litu nú hræðslu þeirra kvennanna
með trylltri kæti.
Rut stóð nú föl eins og nár og starði á
þá eins og steini lostin og gat engu hljóði
upp komið. Iras kallaði þar á móti á hjálp
af öllum mætti, en það heyrði enginn.
Enginn vildi máske heyra það. Því að hver
bar hugrekki til að gaga á hólm við þrjá
skylmingamenn.
Gamla þenian varpaði sér þá á þá, og
sagði um leið:
— Flý þú, Rut! Þarna koma einhverjir
álengdar. Ég skal tefja fyrir þeim þangað
til hjálpin kemur, jafnvel þótt þeir vilji
ráða mér bana.
Þá þreif einn í hana og annar sparkaði
í hana, og gamla, veikburða þernan féll
fljótt til jarðar með neyðarópi.
— Heldur þú, að við kærum okkur um
þig, hrópaði einn þeirra með hæðnishlátri,
og undir það tóku hinir — hvað eigum
við að gera við svo gamla --------.
En í sama bili hljóðnaði hróp þeirra og
hlátur, því að þar bar að mann, sem sagði
með skipunarrómi:
— Hvað er þetta ? Skylmingamenn í bar-
daga við varnarlausar konur! Hvað hafið
þið í hyggju? Hvað ætlið þið að gjöra við
þær?
Þá urðu kapparnir sneyptir. Ungur Róm-
verji stóð þar frammi fyrir þeim, stoltur
og státinn.
— Nú, hver var tilgangurinn? Svarið
þið! tók hann upp aftur með sama yfir-
valdsrómi.
— Herra, svaraði einn þeirra lágróma,
— það var ekki annað en gaman — við
höfðum ekkert illt í huga.
— Það er grátt gaman, farið — á auga-
bragði — í skylmingarskólann ykkar, þar
52
HEIMILISBLAÐIÐ