Heimilisblaðið - 01.03.1980, Blaðsíða 17

getið þið fengið færi á að reyna kraftana.
Þeir læddust þá burtu skömmustulegir,
en þó glaðir með sjálfum sér yfir að hafa
sloppið svona vel.
Rómverjinn ungi sneri sér síðan að Rut.
Hún var að stumra yfir ambáttinni og
i'eyna að koma henni í samt lag aftur.
— Góða Iras, sagði hún og strauk með
astúð hárið gráa á gömlu þernunni — þetta
gerðir þú fyrir mig — það var mér að
kenna, þetta áttirðu að fá að launum fyrir
trúfesti þína. Ó, Iras! Get ég ekki hjálp-
að þér?
— Nei — þess þarf ekki, lofaðu mér
sjálfri að jafna mig — ég er senn búin að
ná mér — mig svimaði aðeins dálítið —
það var víst ekki af öðru en hræðslunni
-— en — Rut — barnið mitt — hvernig
hður þér? Varðst þú ekki fyrir neinum
niisþyrmingum ? Þú skalt ekki skeyta um
mig.
— Nei, lofaður sé Drottinn hersveitana,
mér varð ekkert að meini.
Síðan sneri hún sér að Rómverjanum,
^eit ástúðlega til hans, og tók í hönd hans
°g mælti:
-— Eg þakka þér líka, göfgi Rómverji;
nú væri úti um okkur, ef þú hefðir ekki
komið. En í sama bili og hún sagði þetta,
varð hún sér þess meðvitandi, hver það
Va-i’, sem hún hafði yrt á svona lireinskiln-
islega og blátt áfram — frammi fyrir
henni sóð tiginbúinn ungur maður, einkar
fríður sýnum, og minntist hún þess ekki,
nð hún hefði séð hann fyrri.
Við þetta kom dálítið fát á hana, svo
hún varð niðurlút.
Þá brá léttum roða á andlit hins unga
^anns, sem snöggvast, og hann mælti:
— Fagra Gyðigamær, — ávarpar þú
Þá svona rómverskan mann? En er hún
t*agði við því, þá sagði hann enn:
— Það er annars óvarkárlegt af þér,
að hætta þér út hingað og hafa ekki ann-
HEIMILISBLAÐIÐ
an förunaut en ambátt. Þú hefðir getað
orðið fyrir hinum versta óskunda.
— Ég veit það. Hvernig á ég að þakka
þér hjálpina?
— Mér hefur þú ekkert að þakka —
skylmingamennirnir myndu ekkert illt
hafa gert þér. Þeir eru undir ströngum
lögum og að öðru leyti eiga þeir ekkert
skylt við flakkara og ræningja. Þeir hafa
aðeins ætlað að leyfa sér gróft gaman. En
samt sem áður er hér nóg af illþýði, sem
gerir vegina hættulega. Fara ekki daglega
sögur af ránskap og morðum? — Þú fyr-
irgefur, þótt ég segi það — það eru ekki
ávallt vér Rómverjar, sem upptökin eig-
um, eins og þér Gyðingar eruð vanir að
staðhæfa; flestir þessir glæpamenn eru
ladar þínir.
Rut setti dreyrrauða við þessi orð, en
samt gat hún ekki borið þau til baka —
hún gat ekki annað en samsinnt honum.
— Hvert ert þú að fara? tók Rómverj-
inn aftur til máls, — ég vil ganga með þér,
til þess að þér hlekkist ekki á.
— Ég er á leið út í aldingarð föður míns,
svaraði hún þakklátlega, — hann er ekki
langt héðan — spölkorn þarna niðri — við
Kedronlækinn. Þar hitti ég bróður minn
og hann fylgir mér heim.
Síðan bauð hún ambáttinni að leiða hana
sér við hönd og mælti:
— Lofaðu mér, góða Iras, að styðja þig.
— Nei, barnið mitt, aldrei, svaraði Iras,
— ég er nú búin að ná mér aftur að fullu,
gakk þú á undan, ég kem á eftir — ekkert
gengur að mér.
Þau gengu nú áfram með hægð, og skelf-
ingaróttinn og feimnin hurfu brátt frá Rut,
svo að hún gat talað frjálslega við hinn
unga Rómverja.
— Þarna er nú aldingarðurinn álengdar,
mælti hún skyndilega upp úr miðri sam-
ræðu þeirra, og hljóp fram fyrir og nam
staðar við hliðið. Þegar hann bar að hlið-
inu, opnaði hún það og mælti kurteislega:
53