Heimilisblaðið - 01.03.1980, Síða 22

fróunar, að ég hef alls ekki móðgast af
framkomu hins unga manns. Síðan rétti
hann sig upp, reigði hnakka stoltur og
sagði ennfremur:
— Annars ættir þú að beita dugnaði þín-
um til að gera hann sáttfúsari. — Göfuga
Rut, leyf mér nú að yfirgefa þig. Nú, er
bróðir þinn er kominn, þarftu ekki minn-
ar verndar við. Fyrirgefðu óþægindin, sem
návist mín hefur bakað þér. Og lifðu svo
heil og minnstu við og við Rómverjans,
sem gerði þér lítils háttar hagræði — nei
— hans, sem fyrir hylli örlaganna fékk
að vera samvistum við þig um stund.
Að svo mæltu kvaddi hann með því að
hneigja sig hæversklega og hvarf á brott
og gekk út á veginn, sem lá heim að Ant-
onia-kastala.
Rut horfði á eftir hinum státna og tigna
manni og Davíð sömuleiðis, en þungur var
hann á brún. En samt hafði hin hjartnæma
ræða Iras samfara nokkurs konar blygð-
unartilfinningu hjá honum sjálfum út af
ókurteisi við hinn ókunna Rómverja haft
þau áhrif, að honum hafði að nokkru leyti
snúizt hugur. Þess vegna sagði hann í mild-
ari rómi:
— Jæja, segið mér þá, hvað henti ykkur.
Þegar Rut var búin að lýsa fyrir honum
samfundi þeirra og skylmingamannanna,
þá var Davíð öllum lokið.
— Hví fóruð þið líka einar út fylgdar-
lausar? sagði hann af umhyggjusemi
sinni. — Það er ekki einu sinni hættulaust
að ganga í sjálfri borginni, þá því síður
úti hjá aldingörðunum.
— Æ, Davíð, já, við vitum það — það
var gáleysislegt, svaraði Rut — en við
vonuðum, að við myndum hitta þig í ald-
ingarðinum.
— Hitta mig — hvernig gat þér dottið
það í hug í dag. En það er satt, þú veizt
það víst ekki enn, að í dag á okkur að veit-
ast sú sæmd, að á heimili okkar komi
saman allmargir af beztu og tignuðu mönn-
um þjóðar vorrar. Þar verður rætt afar
mikilsvarðandi mál. Það er: frelsi undan
oki Rómverja og endurreisn Júdaríkis.
— Hvað ertu að segja, Davík — í kvöld
— og hjá okkur, spurði Rut og stóð á önd-
inni.
— Já, sá heiður skal hlotnast húsi yoru,
svaraði Davíð — og þú, mælti hann .enn
af sömu bræði og áður -— þiggur fylgd
rómversks manns — og hugsa þar á ofan
ekki út í það, að fyrir þá samvist við heið-
inn mann ertu óhrein orðin, samkvæmt
lögmálinu.
— Ó, Davíð, bróðir minn, hrópaði Rut
með tárin í augunum, er þá svona illa
komið — eða hvað á ég að gera?
— Hreinsa þig, svaraði bróðir hennar.
Eftir dálitla umhugsun sagði hann síðan:
— Eg ætla að ræða þetta mál við öldung-
ana — þú munt með gleði þola refsing-
una, sem á þig verður lögð, og síðan muntu
áreiðanlega varast að eiga nokkurn tíma
nokkur mök við heiðingja.
Rut sá nú, hversu þunga sekt hún hafði
bakað sér og gekk nú sorgbitin við hlið
bróður síns og ásakaði sig fyrir það, að
hún hafði ekki viljað taka tillit til við-
vörunar Irasar, sem hún hafði gefið henni
með augnatilliti sínu.
Þegar þau voru búin að ganga margar
götur og sumar allþröngar, þá komu þau
að fallegu húsi; það var nákvæmlega fer-
hyrnt og tvílyft eins og hús flestra tig-
inna manna í Austurlöndum. Veggirnir
voru gerðir úr ótilhöggnu grjóti, og svip-
aði mjög til kastala. Gluggamir voru allir
á efri hæðinni; á neðri hæðinni var engin
gætt né gluggi nema hliðin; en hliðin sjálf
voru úr þykkum sedrusplönkum og svo
þéttslegin járngöddum, að þau mundu geta
staðizt því sem næst hvert áhlaup.
Iras drap á hliðið og dyravörður lauk
upp.
— Eru gestir komnir? spurði Davíð með
58
HEIMILISBLAÐIÐ