Heimilisblaðið - 01.03.1980, Qupperneq 24

legum ákafa þínum og vandlæti, sonur
minn, enda þótt framkoma þín við Róm-
verjann væri ekki alveg eins og hún hefði
átt að vera. En ég skal bæta fyrir van-
rækslu þína, er ég flyt honum þakkir af
okkar hálfu. Og að því er Rut snertir, þá
skal ég ræða mál hennar við öldungana,
og þær bætur, sem þeir leggja á, vil ég
greiða. En henni sjálfri mun það verða
til viðvörunar, sem henti hana í dag. Hún
gengur aldrei út framar fylgdarlaust, fyrr
en — já, fyrr en ástandið er orðið öðru
vísi. Hann leit upp í þéttstirndan himin-
inn og sagði síðan: — Og sú kemur tíðin,
að ástandið verður annað en það er nú.
Voldugur og réttlátur konungur mun koma
og hrinda harðstjórunum af stóli og varð-
veita lítilmagnana; hann mun setjast í há-
sæti Davíðs og þá munu dætur Israels geta
farið ferða sinna óhultar í landi voru.
II.
Ráðagerð.
Þá kom þjónn inn og lét Símon vita, að
tveir gestir væru komnir.
— Hverjir eru það? spurði Símon.
— Jósefus er annar þeiii’a, en hinn
þekki ég ekki.
— Vísaðu þeim inn í gestastofuna.
Þjónninn fór sem skjótast og þau Símon
fóru niður af þakinu til að hitta komu-
menn.
Gestastofan var stór og rúmgóð. Gólfið
var lagt ferhyrndum steinflísum, loftið var
gert af sedrusviðarplönkum og hvíldu þeir
á gildum bjálkum eða bitum. Veggir voru
límdir kalki og prýddir dýrum veggtjöld-
um og stórum málmspeglum. Gluggamir
sneru út að hinum ytri húsagarði og fyrir
þeim voru svo þung og þykk tjöld, að eng-
inn sólargeisli gat læst sig inn um þau.
Allt í kring stóðu legubekkir og stólar og
voru stólfæturnir glófagrar ljónslappir.
Þegar gestirnir voru nýkomnir inn, þá
kom Símon og á eftir honum Salóme og
börn þeirra hjóna. Voru börnin í sjöunda
himni yfir því að fá að vera með foreldr-
um sínum, en sérstaklega hlökkuðu þau
til að sjá Jósefus.
Jósefus var nálægt þrítugu, hár og tígu-
legur maður. Fríður sýnum, augun alvar-
leg og óvenj ulega gáfuleg. Allt hans yfir-
bragð og framganga lýsti því, að hér. var
um framsýnan og göfugan veraldannann
að ræða.
Ymislegt var honum til foráttu fundið;
hann þótti eigi fylgja lögmálinu nógu
stranglega og ekki forðast umgengni við
heiðingja. Hann hafði til dæmis lengi ver-
ið við hirð keisarans í Róm. Því var jafn-
vel fleygt, að Poppæa, hin ógæfusama
drottning Nerós, hefði haft hann í hárri
virðingu og miklir kærleikar verið með
þeim.
En þótt honum væri ámæl, þá þurftu
menn mjög á hinni miklu reynslu hans
og framsýni að halda og gátu ekki verið
án ráða hans og aðstoðar, og því var það,
að Símon hafði beðið hann að taka þátt
í ráðagerðinni.
Hinn gesturinn var gerólíkur Jósefusi
yfirlitum — lítill vexti og ósjálegur; ekki
var heldur andlegt atgjörvi hans neitt svip-
að; en ein gáfa var honum gefin öllum
fremur en það var mælska.
Hann tók þegar til máls og sagði:
— Ég heiti Eleazar, og er eins og þið,
bræður, einn af sonum hins fyrirlitna og
kúgaða Gyðingalýðs. Það liggur nærri að
hj arta mitt bresti, þegar ég hugsa um eymd
þjóðar minnar. Sá sviði og sársauki hefur
knúð mig til að ganga hús frá húsi til
að kalla þá, sem mér eru sammála, til bar-
áttu, já, til að koma af stað almennri upp-
reisn. Einn af vinum mínum sagði mér,
kæri bróðir Símon, að í dag ætluðu öld-
ungarnir og hinir tignustu menn í Jerú-
salem að koma sama hjá þér og ráðgast
um hvað gera skyldi. Leyfið mér þá að
60
HEIMILISBLAÐIÐ