Í uppnámi - 01.06.1901, Blaðsíða 13

43
3.
Hvert er það landa dökka og hvita
þars lofðungar standa til hildar sér flýta
bliðir í anda og í bálgný sverða
til beggja handa? að bönum verða.
Lofðungar þeir Þar klerkar vega
lastvarir tveir svo voveiflega,
hafa sér hlið renna hestar fráir
húsfreyjur við, án þess reiðmenn sjáir.
en gullhlaðs Gná Þar turnar háir
gáfu örlög há, hlaupa grundu á
vitur hver er sú og glöggt að öllu gá
hin volduga frú. en átta smáir
Það er hernaðarland þar álfar fráir
með hjálm og brand stíga sinn danz
þars allir þreyja undan striðsmanna fans.
orrustur heyja Þekkirðu’ ei grand
og sigur vinna, þetta töfraland?
þar má sjá og finna Grein þú það mér
kappa hrausta geng eg hart að þér!
með hlífar traustar
4.
Kynlegir eru klerkar þeir, er í krókum fara á stjá,
læðast fram um leynda stigu ljótt er það að sjá,
aldrei halda hreint og beint, en halda æ á ská,
dularráð í brjósti búa, bezt er að varast þá.
5.
Höggvandi til hægri og vinstri, höggvandi sér braut,
eigi særður, eigi veginn, æ i dauðans þraut,
hermaðurinn heldur fram um her í grimmri böð,
brýzt þar áfram hægt og hægt unz hann er í fremstu röð.
Og fyrir handan völlinn vigs þar veitist nú að sjá
hann vígglaðann á veginn líta, er vóð hann þangað á.
augun glitra af ánægju yfir afrekum þeim;
nú er kominn nýkrýndur niflungur i heim!
6.
Þekki’ eg land og þekki’ eg lýð,
þar sem allir fara i stríð
og er láta líf í þvi,
lifna og berjast þeir á ný.