Heimir - 01.11.1908, Page 19

HEIMIR
115
í> ö g n .
— - —-4°- •
DYLUR þögn í hugar húmi
heim, sem auga neití ei leit,—
vonarlindir sætar svala
seggja þrá í munarreit.—
Oþú geimur undramynda,
enginn sjálfur lýst er fær;—
minjahafs um sylg þar svífur
sorg í dag en bros í gær.
Hver má lesa leifturstafi
ljóss, er dylst í Þagnarhafi?—
Þeir sem ófædd elding vofa
yfir brám, sem draumlaust sofa.
Ast og gleöi, heift og harmur,
hylst í mun, þar svellur barmur:
Sálareldsins ægiþruma
ótnar viö þagnarrof.
Þú, sem dæmdir höfgan huga,
húm er duldi Þagnar-eims,—
vit, aö síöar böl þig bítur
báls er fólu ský þess geims.
Víöa Þöguls hugur hvarflar.
Hvar er takmark sálar-rúms?
Ei er sigur óþurfenda
undir rúnum dularhúms:
Rís nú brim, þars logn á legi
lá í gær aö miöjum degi.—
Þaö mun tálmi þinna feröa,
Þögn og Já mun óskylt verða:
Trúum aldrei þeim er þegir,