Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1920, Blaðsíða 91

iðunn
í meinum.
85
í margmenni áður og eru nú að stíga fyrstu sporin
út í lífið, út í þenna lika skollaleik! Pað er eins og
einhver seiður dragi þær að þessum útlendingum.
En hjá mönnum, sem hafa eytt ævi sinni í drykkju-
skap og svalli, er ekki hægt að búast við miklu sið-
gæði, og svo er um flesta þá, sem hér eru. —
— Það er »kaupið«, sem þær gangast fyrir. Eg
hefi séð norskan ístrubelg borga stúlku fimmtiu krónur
fyrir að ganga út með sér, — svaraði Grímur.
— Ég ætla mér ekki að gizka á, hver upptökin
eru, — svaraði Jón aftur, — en því má nærri geta,
að þetta er freisting bláfátækri stúlku. —
— Þær ættu þó að hafa vit á þvi, að sakleysi
þeirra er meira virði en peningar. Sumar sjá það
Hka, en svo rekur svo margar aðrar á reiðanum hér,
og hamingjan má vita, hver landtakan verður. Það
er likast því sem alt lífið hér sé að verða að ein-
tómum meinum, — svaraði Grímur og var nú hættur
að brosa.
Peir stóðu báðir á fætur og gengu niður eftir,
þangað sem fólkið var að dansa. Grímur var óðar
larinn að dansa, en Jón horfði nokkra stund á fólkið.
Margir voru orðnir ölvaðir. Svo sneri hann burt og
hélt heimleiðis gegn um mannþröngina og síldar-
tunnu-hlaðana, sem voru niðri við bryggjuna. Það
var skafheiðríkt og sjórinn glitraði í tunglsljósinu.
Fáir voru heima í verbúðinni, þegar Jón kom
þangað. Flestir voru farnir eitthvað út að skemta
sér.
Ung stúlka á peysufötum var ein á gangi á bryggj-
unni fram undan verbúðinni, þegar Jón kom. Hann
gekk til hennar, bauð gott kvöld og strauk henni um
leið mjúklega um vangann.
Stúlkan var litil vexti og þéttvaxin, en fríð sýnum
og gæðaleg á svip. Augu þeirra mættust, og stúlkan
hafði orð á því, hvað veðrið væri yndislegt og gaman