Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1926, Side 17

iDUNN
Ferðasaga um Suðurlönd.
11
þegar þeir sýna manni borgina eða tala um hana. Þeir
urðu að ganga lengra en dæmi eru til, þeir urðu að
veðsetja sín frægu listasöfn, og leggja nöfn snillinga
sinna við hjegóma til þess að bjarga því sem bjargað varð.
Við komum til Buda-Pest árla morguns. Það fyrsta,
sem mætir augunum er berfætt fólh og illa hreinsaðar
götur, og við verðum að yfirgefa 4 gistihús áður en við
finnum rúm með heillegum lökum, setjumst síðan á eld-
gamlan, rambandi strætisvagn og ökum til hins stílhreina
skemtigarðs í nyrðri borginni og fáum að sitja þar eins
lengi og við viljum — fyrir 1 ungverska krónu — og
virða fyrir okkur öndvegisbyggingar borgarinnar og hinn
fagra magyariska kynstofn.
Vfir Dónárdalnum liggur morgunþokan, svo aðeins
grillir í bugðurnar á ánni, þar sem hún hlykkjar sig blý-
grá á milli ásanna; gamlir kastalar og hallir stinga sér
upp úr þokunni, baðaðir í geislum morgunsólarinnar. Þá
kemur gömul kona til okkar og spyr: »Hafið þið séð
Margarit-eyjuna?« Margarit-eyjan erstolt allra íbúa Buda-
Pestar, þangað verðum við að fara, þar ganga ríkir og
fátækir seint og snemma, því þar á gleðin heima. Sá sem
hefir ekki komið á Margarit-eyjuna, hefir ekki komið
til Buda-Pest, því spyrja íbúar Buda-Pestar útlending
fyrst: »Hafið þér komið í Margarit-eyjuna?«
Ungverjar hafa átt og eiga afbragðs málara, og þjóð-
safn þeirra ber vott um að þjóðin hefir kunnað að meta
snillinga sína að verðleikum.
í æskudraumum mínum voru sléttur Ungverjalands þrá-
sóttur staður — eins og skáldin lýstu þeim — enda-
lausar — viltar — heimkynni frelsisins, þar sem stór-
hyrndir villiuxar fóru í hópum svo jörðin dundi, þar sem
hjarðir hesta léku sér ótamdir og hirðinginn — sonur
sléttunnar — söng og lék á fiðlu sína við nátteldinn;