Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1926, Síða 30

24
Guðmundur Einarsson:
IÐUNN
munksins ymur eyðilega í tómum göngunum, stundum
er eins og steinninn gleypi orðin. Maður verður þögull,
ósjálfrátt, og fyllist helgri lotningu.
Rústir Colosseums höfðu — líkt og Akropolis — tak-
markalaus áhrif á mig. í brennandi hádegishitanum og
hráköldum kvöldblænum enduðu vegir mínir ávalt þar;
á nóttunni dró þetta ómótstæðilega aðdráttarafl mig fram
úr rúminu, í bleiku mánaskininu stóð eg þar eins og
steingervingur, gagntekinn af þessu ofurafli. Þótt þessi
jötunheimagrind hafi tapað sínum upprunalegu línum, þá
finnur maður hinn sterka Helgrindastíl í föllnum bogum
og skörðóttum veggjum, náttvindurinn þýtur ömurlega
um gjótur og glufur, drangar og súlnabrot kasta draugs-
legum skuggum um brotnar sætaraðir, neyðaróp píslar-
votta, villidýraöskur og formælingar hinna 30.000 Gyð-
inga, sem ánauðugir bygðu Colosseum, liggja í Ioftinu.
Eins og Katakomburnar sýna hvað hægt er að gera
fyrir trú sína, þá ber saga Colosseums þess Ijósan vott,
að trúarofstæki og valdafíkn er böðull þjóðanna og hefir
eytt allri framhaldsmenningu og öndvegisverkum mann-
kynsins frá upphafi.
Aftur á móti Florenz virðist hafa varðveitt það feg-
ursta af forntíð sinni, enda er saga þeirrar borgar styttri
en Rómaborgar og ekki eins gagnsýrð af trúarbyltingum.
Florenz hefir fóstrað marga bestu listamenn Itala á fyrri
öldum, því svífur andi hugsjóna og lífgefandi ljóss yfir
borginni. Þótt þeir hafi gert Dante útlægan, lifir andi
hins eilífa snillings eins og verndarandi yfir hæðum og
dölum Toscana.
Sá stutti tími sem eg dvaldi í Sviss nægði til þess að
eg fékk ótakmarkaða ást á landinu og mikla virðingu
fyrir þeirri ötulu þjóð, sem það fóstrar. Eg hygg að
Svisslendingar séu traustir og eðlisfastir eins og fjöll