Kirkjuritið - 01.12.1936, Qupperneq 9

KirkjuritiS.
Jólaprédikun.
399
þér“. Hver, sem þiggur þá mildu gjöf og á liana, finnur
í hjarta sínu öryggi, fögnuð og sælan frið.
En að þiggja föðurást Guðs og fórnandi kærleika
frelsarans, en hafna jafnframt þeim kröfum, sem slík-
ur kærleikur hlýtur að gjöra til breytni vorrar og lífs,
er ekki eilthvað bogið við slíkt? Haldið þér, í alvöru tal-
að, að hinn nýji himinn geti fyllilega notið sín, á meðan
hann hvelfist yfir þá jörð, sem mennirnir gjöra fulla af
rangsleitni og styrjöldum, hatri og tárum? Gagnar oss til
fulls trúin á Guð í alheimsgeimi, ef vér ekki jafnframt
trúum á Guð í sjálfum oss og leitumst við af einlægum
hug að verða fullkomnir eins og hann er fullkominn?
Getur dýrð hins nýja himins kærleikans ljómað um-
hverfis oss og i oss, ef vér vanrækjum vort eigið lif, van-
rækjum þá skyldu að hjálpa Kristi til þess að skapa
nýja jörð, nýja hamingju, vanrækjum það jafnvel á voru
eigin heimili og gagnvart vorum nánustu vandamönn-
um? Er ekki einmitt þetta stærsta og sárasta höl ver-
aldarinnar nú og höfuðógæfan, að svo margir hafna gjöf
frelsara síns til liálfs, vilja að vísu trúa á himininn,
en engu fórna lil þess að gjöra jörðina nýja?
En á jólunum, hátíð Jesúbarnsins, verður undursam-
leg hreyting, ekki aðeins á umhverfinu, heldur í oss
sjálfum. Þá hirtir i hugum allra. Þá opnast himininn, og
vér finnum skýrar en nokkru sinni endranær kærleika
Krists og Guðs vefjast um oss. Hinn bjarli himinn
frelsarans lykur um oss öll. En á jólunum sjáuni
vér einnig í hrosandi hylling hina nýju jörð. Hún fær-
ist oss nær. Vér fáum að stíga fæli á hana á hátíð Krists,
og finnum að hún er heilög jörð. Slíkt augnahlik, er vér
fáum að stíga fæti á hina nýju jörð, er „augnablik helg-
að af himinsins náð“. Þá finnum vér, að vér erum öll
eitt í samfélaginu við Jesú, finnum, að vér eigum öll að
hjálpast að, og vera fús að fvrirgefa hvert öðru. Vér
viljum gleðja hvert annað. Vér viljum engan vísvitandi
særa eða styggja, engum vinna mein. Handtakið verður