Kirkjuritið - 01.12.1936, Síða 23

Kirkjuritið. Minningarhátíð siðbót. í Danmörku. 413
þjónum Guði í kirkjunni, á heimilinu og á vinnustöð-
inni. Ábyrgð hvílir á oss öllum, því að vér erum öll prest-
ar. Heimurinn er nú í mesta öngþveiti staddur, af þvi
að hann hefir rofið samband sitt við Guð. En boðskap-
ur siðbótarinnar er á öllum tímum hinn sami: „Hverfið
aftur til drottins, Guðs yðar!“ Mætti sá boðskapur nú
ná til eyrna vorra og bjarlna! Mannlífið er skamm-
vint. „Alt hold er sem gras“ — þetta er ómur dánar-
kluklainnar. En frá siðbótinni berst oss sterkur ómur
sigurklukkunnar: „Orð drottins varir að eilífu“. Eilifum
Guði, sem einn hefir ódauðleika, sem enginn maður
leil né litið getur, honum sé heiður og eilífur máttur
um aldir alda!
Þetta var, í sem fæstum orðum, aðalefni hinnar þung-
vægu prédikunar biskupsins.
Eftir prédikun söng kirkjukórinn sem „antifoniu“
orðin, sem biskupinn hafði notað sem texta sinn. Þá var
nýr sálmur (eftir prestinn Har. Vilstrup) sunginn með
laginu: „Gleð þig, Guðs sonar brúð“, tónuð stutt kollekta
og lýsl drottinlegri blessun yfir söfnuðinum. Að því
loknu var sungið sálmversið alkunna: „Þitt orð er, Guð,
vort erfðafé“, og síðan lesin útgöngubæn. Tæmdist þá
kirkjan smámsaman. Gengu kennimenn allir fyrst úr
kirkjunni fylktu liði til hringsalarins, því næst konungs-
hjónin og skyldulið þeirra og síðan aðrir lcirkjugestir.
Var það sameiginlegt álit allra viðstaddra, að guðs-
þjónusta sú, er hér fór fram, hefði í öllu tilliti verið
samboðin hátíðartilefni dagsins. —
Eftir að menn böfðu snætl morgunverð, þusti múgur
og margmenni lil Gamlatorgs til þess að liorfa á sýnileik
frá siðbótatímunum, sem þar skyldi sýna. Má vera, að
sumum liafi þótt sá þáttur hátiðahaldsins ærið óskjdd-
ur hinum kirkjulegu aðaltilgangi þess. En hvað sem um
það má segja, þá var þessum veraldlega þætti, sem hér
fór fram, vel tekið af þeim manngrúa, sem þarna var
samankominn á torgunum báðum, Gamla- og Nýjatorgi,