Kirkjuritið - 01.02.1939, Blaðsíða 32

86 S. E.: Guðshugmynd frumstæðra þjóða. Februar.
meðvitundar, að afnotaréttur mannsins á náttúrunni sé
ekki skilyrðislaus, heldur af öðrum léður. Það kemur fyrir,
að fórninni fylgir afsökunarbeiðni lil Guðs á því, að mað-
urinn skuli hafa orðið að svifta þau dýr og jurtir, seni
hann lifir á meðal, því lífi, sem skaparinn einn er fær um
að gefa.
Fórnir eru þó ekki tíðkaðar hjá öllum þeim þjóðum,
sem hér ræðir um. En aftur á móti liafa þær allar um
hönd þá aðferð lil samfélags við Guð, sem einföldust er,
sem sé að tala við hann, hátt og í liljóði. Maðurinn snýr
sér til Guðs síns við margháttuð tækifæri, einn eða í sam-
félagi við aðra, þegar hjartað krefst hænar eða lofgjörð-
ar. Og hann gerir það líka á ákveðnum tímum, t. d. kvölds
og morgna, eða við ákveðin tækifæri, t. d. þegar gengi®
er til matar eða húist á veiðar.
Svo umvafið er líf harnanna í fjölskyldu mannkynsins
meðvitundinni um Guð. Og hver getur fullyrt, nema svo
liafi verið i öndverðu, nema þvílík lielgi og fegurð haíi
hvilt yfir lífi þeirra, sem fyrst gengu uppréttir á þessai'J
jörð? Eitthvað hefir það verið, sem hóf augu mannsins
frá duftinu og rétti hann upp í áttina til himins. Það
vaknaði vitund í brjósti hans. Sú vitund var vakin að
ofan. Þessi vitund knúði hann til ákalls. Og ákallið fékk
svar. Það var Guð sem talaði.
Fáménn og umkomulítil dvergþjóð, Gahun-pygmear,
á í fórum sinum eftirfarandi frásögu: Einu sinni þektu
mennirnir ekki eldinn. Þar af leiðandi þjáðust þeir ai
luingri og kulda og var ekki lífvænt. Þá reis foringi þeirra
á fætur og mælti: „Ég fer og ákalla Guð“. Og þessi full*
trúi mannkynsins kallar út í endalausan og eyðilegau
geyminn: „Guð, ég hrópa á þig!“ Kemur svar? Hvort mun
hann vera til ? Hvort mun liann svara? Eftirvæntingu'
verður að skelfingu: Guðs volduga rödd berst að eyriuu
mannsins og segir: „Hver lirópar á mig?“ — alveg eins
og hánn vildi segja: Hver dirfist að raska minni eilíf11
ró? Hikandi og titrandi svarar maðurinn: „Það er eg,