Kirkjuritið - 01.03.1939, Blaðsíða 7

itið.
Tvennskonar þjáning.
101
111111 i all þetta er meira en mannlegt. Þessi undraverða
liugarró lians, mitt í eigin þjáningum, hlýtur að stafa af
l)ví, að annað liggi honum jjyngra á hjarta en hans eigið
Idutskifti, iians eigin afdrif hér á jörðu. Hann lætur sig
‘neira skifta þjáningu mannkynsins, er enginn skildi,
fynr né eftir hans dag, sem hann. Skrefið varð að vera
lekið; iiann lét ei bugast af mannlegu valdi. Dauðinn
■natli — 0g skyldi auglýsa og staðfesla erindi hans til
niannanna.
Jésús var þjónn sannleikans; og liánn var meira en
jiað; hann var sqnnleiknrinn og lifið, eins og hann sjálfur
•Íátaði sig að vera.
f^að eru sérstakir hugarheimar, sem opnast oss, er vér
löruiii að Imgsa um Ivrisl. Vér hugsum of sjaldan um
Iiann og lærum því of lítið af honum. Þar birtist sú lífs-
stefna, er vér eigum að taka, og hún ein leiðir oss inn í
Iiamingjusamt líf, á hverju sem annars gengur. Því að þar
u °8 meira en lífsstefna; þar er lífið. Þegar vér köstum
0 ,Uttl hversdagslegum áhyggjuefnum frá oss, sem of
nnkið myrkva hugarheiminn, og beinum huganum inn
a luerri svið lífsins, þá fáum vér svar aftur, og það er ekki
au svar. í því svari felst í rauninni ávalt þetta: Þú erl
smnir minn elskaður; þú ert barn mitt elskulegt, sem ég
efi V(dþóknun á.
f^egar blessunarlindir æðra lifsins streyma að sálum
v°i’um — 0g þær lindir streyma að sálum allra þeirra,
ei leití) biðjandi til hæða — þá hindrar ekki þjáningin
|.)anu að leila Guðs, hann jiekkir fylling sælunnar í sam-
e aginu við hann. Jafnvel þjáningin getur orðið nautn,
c hún fær áorkað því, að innleiða líf, þar sem fyrir var
( auði. Það er óbein nautn í því, að sæta þeim sársauka,
Sun læknirinn veldur með brottnámi meinsins, ef það
peiðir götu meiri lieilbrigði og innleiðir starfshæfari
krafla
en áður, að ég ekki tali um, ef aðgerðin breytir
11 lÖIeysi í fullkominn frið.
ypn skilningur á lifi og dauða i jiessari merking, friði