Kirkjuritið - 01.03.1939, Blaðsíða 18

112
Einar Sturlaugsson:
Marz.
að bugast. Setjisl honum til í'óta og lilustið á orð lians.
Heyrið hann flytja hinum döpru og vonbeygðu fagnaðar-
Ijoðskaj) sinn. Hugsið um hann liæddan og lirjáðan og
krýndan þyrnikrónu. Og liorfið loks í ásjónu hans, þar
sem hann hangir á kroþsimum, en ræningjar sinn til
hvorrar handar honum. Hvi er liann þar kominn? Eru
þetta launin fyrir miskunn á miskunn ofan? Gat hann
ekki umflúið þennan skelfilega dauðdaga? Án efa liefði
liann getað það. Og hér var ekki heldur um það að ræða,
að minni hyggju, að Guð faðir krefðist lífs lians sem
endurgjalds eða skuldalúkningar vegna svnda mannanna,
vegna þess að hann (Guð) væri mönnunum reiður. Nei.
Hér held ég að sé um langtum æðri skilning og dýpri
merking að ræða.
.íesús þekti vel þjóð sína og samtíðarmenn, og hann
vissi, að endurgjaldslögmálið var einskis góðs megnugt.
Það var margreynt, og altal' að því sama, að leiða af sér
nýja og aukna skelfing. Hann kendi: „Þér skuluð ekki
rísa gegn meingjörðamanninum“. Hann gerði það heldur
ekki sjálfur. Þessvegna ijað hann deyjandi: „Faðir, fyrir-
gef þeim, því þeir vita ekki hvað þeir gjöra“. Hann hlaut
að staðfesta orð sín í verki. Hann þekti manneðlið og
möguleika þess. Vissi, hve lífið er í eðli sínu göfugt og'
dýrlegl, þessvegna valdi hann ])á leið er liann gekk, leið
fórnarinnar og þjáninganna. Á þeim vegi einuin gat hann
sýnt mönnunum eðli Guðs og dýrð hezt. Þar komst 'hann
dýpst niður í sálir mannanna, tók þær traustustum tökum-
Ég veit, að mörgum er þetla torskilið og enn öðrum
kannske óljúft að skilja það. En líí'ið er nú þannig, að
torlærðustu lexíur ])ess nemum vér oft ekki fyr en þá, er
einhver þungur kross hefir verið lagður oss á herðar. Vér
hræðumst krossinn að jafnaði og kvíðum hverju mótlæti,
en að margri rauninni yfirstíginni, vildum vér fyrir eng-
an mun hafa farið þessa þroska á mis, sem reynslan, mot-
lætið í þess mörgu myndum, veitti oss. í dýpstu sorginm
og sárustu rauninni öðlast maðurinn iðulega glegstan