Kirkjuritið - 01.03.1939, Blaðsíða 34

Marz.
Eftir kirkjufundinn.
Eftir kirkjufundinn í sumar, sem leið, hafa ritstjóra Kirkju-
ritsins borist ýms ummæli um hann, eða hugleiðingar, er hann
hefir vakið. Birtast hér smákaflar frá þremur mönnum.
Lausnarorðið.
Síðustu kveðjuorð forseta fundar okkár voru ósk um, að vér
fóstruðum með okkur sumarhugsanir.
Gagnstætt sumargróðrinum er eyðimörkin. Ég hefi ein-
hvern tíma heyrt eða lesið æfintýri um fagurt kvenlíkneski úr
steini úti á eyðimörku. En líkneskið átti fyrirheit um að verða
líl'i gædd vera, af einu lausnarorði, og þá myndi einnig alt um-
hverfið breylast í gróðurlendi. - En enginn vissi, livert töfraorð-
ið var. Spekingar heimsins þreyttu við að finna bað ár af ári
og öld af öld, en ekkert dugði. Konan, töfrandi fögur, starði
dauðum augum út yl'ir auðnirnar.
Af tiJviljun fór þar fram hjá munaðarlausl barn, staðnæmdist
frammi fyrir steinmyndinni og sagði: ,,Mamma“.
All í einu færðist líf í steininn, líkneskið lítur glampandi móð-
uraugum á munaðarleysingjann, beygir sig niður að honum og
vefur hann örmum, lifandi, ástríkum móðurörmum; — honum
er borgið. — Alt umhverfið er orðið að gróandi jörð, þeim er
borgið. Dauðanum er breytt í líf.
Það var náttúrusamband barns við móður, sem orkaði meiru
en heilahrot þúsund visindamanna.
„Finst mér meir, ef falla
fáein ungbarnstár.“
Við eigum að kappkosta að vera náttúrlegir menn, hugsa,
lifa og starfa i sem fylstu samræmi við Guð og náttúruna. Þar
er hinn mikli samnefnari, sem (ill okkar athafnahrot þurfa að
ganga upp í, ef útkoman á nokkur að verða, þegar f.vltur er
starfsdagadálkurinn. ■— Þegar við leggjum saman brot, búum
við samnefnarann lil eftir þeim, svo að hver ögn komi til skila.
En þegar athafnabrot okkar mannanna, — sem varla eru
meira en hrotabrot á stundum, - eru lögð saman, þá verða
þau að ganga npp í hinum mikla samnefnara alls lífs, ef jákvæð