Kirkjuritið - 01.12.1941, Blaðsíða 16

406 Þórir Bergsson: Désember.
hugsa þig um. — Vist er ég þreyttur nokkuð, sagði Ingj-
aldur og settist niður, en þó ekki uppgefinn. Gigtin er að
visu að drepa mig, ef satt skal segja, og svo er ég orðinn
slappur fyrir hjartanu og hefi stundum verk---------já,
en það er annars satt, ég er víst dauður?
— 0, sei, sei, nei, sagði Pétur postuli. Þú ert að
skifta um verustað, en þú ert lifandi.
— Jæja, sagði Ingjalduí. — Ég á nú hágt með að skilja
það, en ég þykist nú samt vita, að ég er dauður. Annars
væri ég ekki hingað kominn. En þú verður að fyrirgefa
það, Sánkti Pétur, að ég get alls ekki skilið það, af hverju
ég liefi verið látinn pæla upp alla þessa hrekku eins gigt-
veikur, þreyttur og — jæja, við skulum segja, svangur
og ég er, cf ég svo liefi átt að fara í þveröfuga átt, strax.
Það kalla ég óþarfa gahh við mig, gamlan og lúinn.
— Þú ert syndaselur, Ingjaldur, sagði postulinn og
hristi höfuðið. —
— Það varst þú líka, sagði Ingjaldur, og ert þó orðinn
öllu ráðandi hér.
Pétur postuli hniklaði brúnirnar og hvesti augun á
Ingjald, en Ingjaldur beit á kampinn og leit hvergi undan.
— Þú ert forhertur gamall syndaselur, sagði poslulinn,
þú þarft að iðrast og hreinsast. Ef til vill er engin von
um þig. Skrifta þú fyrir mér og drag þú ekkert undan.
Ingjaldur leit niður fyrir sig. — Hann varð alt í einu
svo óumræðilega lítill og visinn, gamall vesalingur, tötr-
um klæddur með gamla prikið sitt, gamla úlfgráa hárið
og skeggið, gömlu þreytandi gigtina og gamla uppgefna
hjartað. Hann húkti þarna á skýhnoðranum, sem var að
leysast upp, frammi fyrir hinum mikla, volduga postula,
verði Himnaríkis.
— Skriftaðu, sagði poslulinn stranglega. — Brjót þú
odd af oflæti þínu, þá má vera að enn sé von. — Sá, sem
snýr baki að nálarauganu við fyrstu sýn og leggur sjálf-
krafa niður á við, verður sannarlega að auðmýkjast, áður
en hann hlýtur náðina.